η Μηχανή του Κρόνου (μέρος ενδέκατο)

σκηνή 111^η, ημέρα, εσωτερικό (φοιτητικό διαμέρισμα Άρη)

Ο Άρης του 1996 στέκεται δίπλα στο παράθυρο με το ακουστικό του τηλεφώνου του στο αυτί του. Η ανοιχτή τηλεόραση μεταδίδει ειδήσεις για τη (δήθεν) δολοφονική απόπειρα σε βάρος του Πορφυρογέννητου. Ο Σωτήρης του 1996 αραγμένος σε μία πολυθρόνα διαβάζει μία αθλητική εφημερίδα. Στην άκρη του δωματίου το σκυλί του Άρη μοιάζει σα να κοιμάται.

Άρης (1996)

Δεν απαντάει.

Ο Σωτήρης κλείνει την εφημερίδα και ο Άρης κατεβάζει το ακουστικό και ανάβει ένα τσιγάρο.

Σωτήρης (1996)

Που σου είπε ότι θα πάει;

Άρης (1996)

Δε μου είπε. Μου είπε μόνο ότι θα έπαιρνε σήμερα ρεπό από τη δουλειά.

Σωτήρης (1996)

Για να κάνει τι;

Ο Άρης κλείνει την τηλεόραση και πετάει στην άλλη άκρη του καναπέ το τηλεκοντρόλ.

Άρης (1996)

Δεν ξέρω. Για να σκεφτεί.

Σωτήρης (1996)

Όλο σκέφτονται αυτές οι γκόμενες.

Άρης (1996)

Ενώ εμείς όλο πράττουμε, ε;

Το τηλέφωνο χτυπάει και ο Άρης πετάγεται από τον καναπέ και σπεύδει να απαντήσει. Το σκυλί σηκώνει το κεφάλι του.

Άρης (1996)

Ναι! Έλα! Που είσαι; Ναι, είναι και ο Σωτήρης εδώ. Έφερε και τις φωτογραφίες από την 

εκδρομή...

Ο Άρης αγγίζει κάποιες φωτογραφίες που βρίσκονται πλάι στην τηλεφωνική συσκευή. Πάνω-πάνω βρίσκεται η φωτογραφία της σκηνής 23.

Άρης (1996)

Εντάξει. Εδώ θα είμαι. Θα σε περιμένω…

Ο Άρης κατεβάζει το ακουστικό και με ύφος απογοητευμένο ανάβει άλλο τσιγάρο και κάθεται ξανά στον καναπέ. Ανοίγει ξανά την τηλεόραση. Ο εκφωνητής μιλάει για τον επικείμενο αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ.

Σωτήρης (1996)

Τι σου είπε;

Άλφα (1996)

Έρχεται από εδώ. Θέλει να μιλήσουμε.

Ο Σωτήρης σηκώνεται όρθιος, διπλώνει την εφημερίδα και τη βάζει κάτω από τη μασχάλη του.

Άλφα (1996)

Που πας;

Σωτήρης (1996)

Τι να κάνω; Καλύτερα να σας αφήσω μόνους να τα πείτε.

Άρης (1996)

Θα ξανάρθεις μετά;

Σωτήρης (1996)

Ξέρω εγώ; Εσύ τι θέλεις;

Άρης (1996)

Δε θα δούμε τον αγώνα;

Ο Σωτήρης κοιτάζει το ρολόι του.

Σωτήρης (1996)

Σε καμιά ώρα αρχίζει.

Άρης (1996)

Σε καμιά ώρα θα έχω ήδη χωρίσει.

Σωτήρης (1996)

Είσαι σίγουρος;

Άρης (1996)

Τα λέμε μετά.

Ο Σωτήρης πηγαίνει προς την πόρτα, την ανοίγει και φεύγει. Το σκυλί πηγαίνει μαζί του ως την πόρτα γαβγίζοντας. Δείχνει σα να θέλει κι αυτό να βγει έξω.

Άρης (1996)

Εδώ εσύ!

σκηνή 112^η, ημέρα, εσωτερικό (κλιμακοστάσιο πολυκατοικίας)

Ο Σωτήρης του 1996, ενώ κατεβαίνει τα σκαλιά, πέφτει πάνω στον Άρη και στο Σωτήρη του 2011. Από το διαμέρισμα του Άρη του 1996 ακούγεται το γαύγισμα του σκυλιού του ολοένα και πιο δυνατό.

Σωτήρης (2011)

Που πας μικρέ;

Ο Σωτήρης του 1996 τους κοιτάζει παραξενεμένος.

Άρης (2011)

Είναι μέσα ο φίλος σου;

Σωτήρης (1996)

Ποιοι είστε εσείς;

Άρης (2011)

Θα του εξηγήσεις, σε παρακαλώ;

Ο Άρης  του 2011 κάνει νόημα στο Σωτήρη του 2011, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του. Ο Άρης του 2011 προσπερνάει το Σωτήρη του 1996, που κοιτάζει σαστισμένος μία τον έναν και μία τον άλλο παράξενο επισκέπτη, ανεβαίνει τα σκαλιά και χτυπάει το κουδούνι του παλιού φοιτητικού του διαμερίσματος. Το σκυλί πίσω από την πόρτα γαυγίζει σαν δαιμονισμένο.

σκηνή 113^η, ημέρα, εσωτερικό (φοιτητικό διαμέρισμα Άρη)

Ο Άρης του 1996 ακούει το κουδούνι, σηκώνεται από τον καναπέ και κατευθύνεται προς την πόρτα.

Άρης (1996)

Τι ξέχασες πάλι; (προς το σκυλί) Σκάσε ρε!

Ο Άρης του 1996 ανοίγει την πόρτα και βλέπει μπροστά του τον μελλοντικό του εαυτό.

Άρης (1996)

Παρακαλώ;

Άρης (2011)

Γεια σου, Άρη! Μπορώ να περάσω;

Το σκυλί πέφτει πάνω στον Άρη του 2001, ο οποίος το κοιτάζει με τρυφερότητα και σκύβει και το χαϊδεύει. Ο Άρης του 1996 κοιτάζει με απορία το σκυλί του. Το σκυλί τώρα είναι ήρεμο.

Άρης (1996)

Ο κύριος; Γνωριζόμαστε;

Άρης (2011)

Μάλλον, όχι και τόσο καλά…

Ο Άρης του 2011 περνάει μέσα στο διαμέρισμα και ο Άρης του 1996 κλείνει την πόρτα. Ο Άρης του 2011 προχωράει μέχρι το παράθυρο και βλέπει δίπλα στην τηλεφωνική συσκευή τις φωτογραφίες από την εκδρομή.

Άρης (1996)

Θέλετε κάτι;

Ο Άρης του 2011 σκύβει και ενώ κοιτάζει τις φωτογραφίες, βλέπει μια σταγόνα αίμα να πέφτει πάνω τους. Γυρίζει προς το παράθυρο φέρνοντας το χέρι του στη μύτη.

Άρης (2011)

Ένα χαρτομάντιλο, σε παρακαλώ!

σκηνή 114^η, ημέρα, εσωτερικό (κλιμακοστάσιο πολυκατοικίας)

Ο μικρός και ο μεγάλος Σωτήρης είναι καθισμένοι στα σκαλιά της πολυκατοικίας και καπνίζουν. Ο Σωτήρης του 1996 φαίνεται ενθουσιασμένος.

Σωτήρης (2011)

Κατάλαβες;

Σωτήρης (1996)

Ναι, αμέ. Ο κύκλωπας πάνω είναι ο φίλος μου δεκαπέντε χρόνια μετά και έχει έρθει με τη μηχανή του χρόνου για να προειδοποιήσει τον εαυτό του για κάτι που δεν πρέπει να κάνει.

Σωτήρης (2011)

Μπράβο, ρε! Το ήξερα ότι θα τα έπιανες με την πρώτη.

Σωτήρης (1996)

Όμως δεν κατάλαβα, εσύ ποιος είσαι;

Σωτήρης (2011)

Μάντεψε!

Ο Σωτήρης  του 1996 παρατηρεί από πάνω ως κάτω το Σωτήρη του 2011 και ξαφνικά τινάζεται όρθιος και αρχίζει να φωνάζει.

Σωτήρης (1996)

Όχι, ρε πούστη! Τα μαλλιά μου!

Πίσω τους η πόρτα του διαμερίσματος ανοίγει και ακούγεται ξανά το γαύγισμα του σκυλιού. Οι δύο Σωτήρηδες σηκώνονται και κοιτάζουν προς τα πάνω. Ο Άρης του 2011 σκύβει, αγκαλιάζει το σκυλί και ύστερα σηκώνεται ξανά και αγκαλιάζει τον παλιό του εαυτό, που ανταποδίδει αμήχανα. Όπως είναι αγκαλιασμένοι ο μεγάλος Άρης λέει κάτι στο αυτί του μικρού, τον αφήνει, γυρίζει προς τη σκάλα και αρχίζει να κατεβαίνει τα σκαλιά, μέχρι που φτάνει δίπλα στους Σωτήρηδες.

Σωτήρης (2011)

Όλα καλά!

Άρης (2011)

Έχουμε ελάχιστη ώρα. Σε λίγο βγαίνει το φεγγάρι. Που είναι οι μηχανές;

Σωτήρης (2011)

Στο ξενοδοχείο.

Η μύτη του Άρη του 2011 τρέχει ακατάσχετα. Ο Σωτήρης του 1996 τον κοιτάζει τρομαγμένος. Ο Άρης μοιάζει σα να ζαλίζεται και ακουμπάει την πλάτη του στον τοίχο. Από την ανοιχτή ακόμα πόρτα του φοιτητικού διαμερίσματος ακούγεται ο ήχος του θυροτηλεφώνου. Ο μεγάλος Άρης κοιτάζει τον μικρό, που στέκεται ακόμα στην πόρτα σαστισμένος και με το σκυλί να τρίβεται στα πόδια του.

Άρης (2011)

Ήρθε.

Ο Σωτήρης του 2011 υποβαστάζει τον φίλο του.

Σωτήρης (2011)

Προλαβαίνουμε! Πάμε από την έξοδο του γκαράζ και παίρνουμε τη μηχανή του μικρού. Εκεί δεν την έχεις αφήσει, ρε;

 Σωτήρης (1996)

Ποια μηχανή;

Ο Σωτήρης του 2011 κοιτάζει ψηλά σα να υπολογίζει κάτι και αμέσως κλείνει τα μάτια του σαν να έχει μετανιώσει για αυτό που είπε.

Σωτήρης (1996)

Μηχανή! Θα πάρω μηχανή; (προς τον Άρη του 1996) Θα πάρω μηχανή!

Άρης (2011)

Πάμε!

Ο Άρης του 2011 και ο φίλος του αρχίζουν να κατεβαίνουν τα σκαλιά. Ο Σωτήρης του 2011, καθώς περνάει δίπλα από τον παλιό του εαυτό, βάζει κρυφά στην τσέπη του ένα διπλωμένο απόκομμα μιας εφημερίδας. Ο Σωτήρης του 1996 το βλέπει. Ο μελλοντικός του εαυτός του κλείνει το μάτι. Καθώς ο Άρης και ο Σωτήρης του 2011 κατεβαίνουν τα σκαλιά και φτάνουν στον από κάτω όροφο, βλέπουν το φωτάκι του ασανσέρ να δείχνει πως το ασανσέρ ανεβαίνει προς τα πάνω.

σκηνή 115^η, νύχτα, εξωτερικό (στο δρόμο – μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας)

Ο Άρης και ο Σωτήρης φτάνουν στην είσοδο. Ο Άρης φαίνεται εξαντλημένος.

Άρης

Δε θα προλάβουμε.

Σωτήρης

Θα προλάβουμε. Ταξί!

Ο Σωτήρης βγαίνει στον παρακείμενο κεντρικό δρόμο και προσπαθεί να σταματήσει ένα από τα διερχόμενα ταξί. Ο Άρης μένει ακουμπισμένος στα σκαλιά της εισόδου. Ένα χέρι τον αγγίζει στον ώμο. Γυρίζει απότομα και βλέπει την Ιφιγένεια.

Ιφιγένεια

Μου είπαν ότι με έψαχνες.

Άρης

Δεν έχω χρόνο.

Ιφιγένεια

Ποτέ δε θα έχεις.

Η Ιφιγένεια δίνει στον Άρη ένα κλειδί. Ο Άρης την κοιτάζει με απορία.

Ιφιγένεια

Αφήστε το έξω από το ξενοδοχείο. Θα περάσω να το πάρω μετά.

Άρης

Μα πως; Ξέρεις;

Η Ιφιγένεια φέρνει το χέρι της στα χείλη του Άρη. Ο Άρης της αγγίζει τα μαλλιά. Η Ιφιγένεια τραβιέται και του δείχνει ένα μηχανάκι που είναι σταθμευμένο ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα.

Ιφιγένεια

Εκεί είναι!

Η Ιφιγένεια ανεβαίνει τα σκαλιά, αφήνοντας πίσω της τον Άρη να την κοιτάζει. Η Ιφιγένεια γυρίζει τον κοιτάζει μια τελευταία φορά, του χαμογελάει και μπαίνει μέσα στην πολυκατοικία. Εκείνη τη στιγμή επιστρέφει ο Σωτήρης.

Σωτήρης

Οι καριόληδες! Κανένας δε σταματάει.

Ο Άρης σηκώνεται και πηγαίνει ως το μηχανάκι. Φαίνεται σα να έχει ανακτήσει τις δυνάμεις του. Ανεβαίνει πάνω στο μηχανάκι, το ξεκλειδώνει και κάνει νόημα στο Σωτήρη που τον κοιτάζει έκπληκτος να τον ακολουθήσει.

Σωτήρης

Τι έκανες πάλι;

Άρης

Ακόμα τίποτα. Πάμε!

Ο Άρης και ο Σωτήρης, πάνω στο μηχανάκι, χάνονται στο βάθος του δρόμου.

σκηνή 116^η, νύχτα, εσωτερικό (φοιτητικό διαμέρισμα Άρη)

Ο Άρης του 1996 ανοίγει την πόρτα και βλέπει μπροστά του την Ιφιγένεια. Και οι δύο φαίνονται ταραγμένοι. Κοιτάζονται για λίγο χωρίς να μιλάνε.

Άρης (1996)

Θα περάσεις;

Ιφιγένεια

Ήθελα να σου πω…

Ο Άρης του 1996 αρπάζει την Ιφιγένεια και τη φιλάει με πάθος. Από το βάθος του διαμερίσματος ακούγεται το σκυλί να γαυγίζει και ο ήχος της τηλεοπτικής μετάδοσης του ποδοσφαιρικού αγώνα.

σκηνή 117^η, νύχτα, εσωτερικό (ρεσεψιόν ξενοδοχείου)

Ο Άρης και ο Σωτήρης μπαίνουν μέσα στο ξενοδοχείο. Ο ρεσεψιονίστας, με γυρισμένη την πλάτη στην είσοδο, παρακολουθεί τον αγώνα και δεν τους προσέχει. Ο Άρης παίρνει το κλειδί του δωματίου του και αφήνει το κλειδί από το μηχανάκι της Ιφιγένειας. Ο Σωτήρης αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά.

σκηνή 118^η, νύχτα, εσωτερικό (μπαρ)

Ο Σωτήρης του 1996 κάθεται σε ένα σκαμπό στο μπαρ και παραγγέλνει μία μπύρα. Ο κόσμος τριγύρω του παρακολουθεί από τις οθόνες της τηλεόρασης τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Ανάβει ένα τσιγάρο. Βγάζει το απόκομμα της εφημερίδας που του έβαλε κρυφά στην τσέπη του ο Σωτήρης του 2011. Το ξεδιπλώνει, ενώ ο μπάρμαν του σερβίρει την μπύρα του. Ο Σωτήρης κοιτάζει έκπληκτος το απόκομμα και γουρλώνει τα μάτια του. Στο απόκομμα υπάρχει μια φωτογραφία των παικτών της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2004.

σκηνή 119^η, νύχτα, εσωτερικό (δωμάτιο ξενοδοχείου)

Ο Άρης είναι καθισμένος στο κρεβάτι και έχει στα πόδια του τη Μηχανή του και πληκτρολογεί κάτι πάνω στην οθόνη της. Ο Σωτήρης ψάχνει τα κανάλια της τηλεόρασης μέχρι που βρίσκει μια μουσική εκπομπή και δυναμώνει τέρμα τον ήχο. Μια ροκ επιτυχία της εποχής. Στη συνέχεια παίρνει στα χέρια του το δικό του κράνος και κάνει τις δικές του ρυθμίσεις. Όταν τελειώνει κοιτάζει τον Άρη, ο οποίος κουνάει το κεφάλι του, σα να λέει «όλα καλά, πάμε!». Ο Σωτήρης τραβάει την πολυθρόνα του δωματίου και την βάζει απέναντι από το σημείο όπου κάθεται ο Άρης. Φοράνε ταυτόχρονα τα κράνη τους και τα δένουν γύρω από το λαιμό τους. Ο Άρης χαμογελάει κουρασμένα. Ο Σωτήρης σηκώνει τα χέρια του και κάνει το σήμα με τα σταυρωμένα χιαστί δάκτυλα. Ο Άρης σηκώνει το γερό του χέρι και φέρνει τον δείκτη του στον κρόταφο του, παριστάνοντας πως πυροβολεί τον εαυτό του. Ο Σωτήρης γελάει, ενώ αρχίζει να ακούγεται ο θόρυβος της Μηχανής και να γεμίζει το δωμάτιο με το λευκό φως.

σκηνή 120^η, νύχτα, εσωτερικό (ρεσεψιόν ξενοδοχείου)

Ο ρεσεψιονίστας, ενώ παρακολουθεί τον αγώνα στην τηλεόραση, σηκώνει ενοχλημένος τα μάτια του προς την οροφή. Ακούγεται η μουσική από την τηλεόραση του δωματίου του Άρη και ο ήχος της Μηχανής που βαθμιαία την επικαλύπτει. Ο εκφωνητής του αγώνα περιγράφει μια πολύ κρίσιμη στιγμή (αυτή που οδηγεί στη συνέχεια στο γκολ του Βαζέχα), ενώ η τάση του ρεύματος πέφτει. Ο ρεσεψιονίστας κοιτάζει το φως στην οροφή και ύστερα την τηλεόραση το σήμα της οποίας χάνεται και επανέρχεται. Ο ήχος της Μηχανής ολοένα και δυναμώνει, μέχρι που σβήνει ξαφνικά, βυθίζοντας το ξενοδοχείο στο σκοτάδι και στη σιωπή, μια στιγμή ακριβώς πριν ο εκφωνητής φωνάξει «γκολ».

(συνεχίζεται...)