La Tabacalera: Στη Μαδρίτη και στην Ισπανία γενικότερα έχει εδώ και χρόνια αναπτυχθεί μια βαθιά καταληψιακή κουλτούρα και οι πολυάριθμες okupas παίζουν ένα ρόλο πολύ σημαντικό στο σύγχρονο πολιτικό (κινηματικό) και πολυπολιτισμικό γίγνεσθαι: αναφέρω ενδεικτικά το Patio Maravillas στη Malasaña (Calle den Acuerdo, 8) και την Casablanca στο Lavapiés (Calle Santa Isabel, 21). Η διάσημη Tabacalera, η μόνη κατάληψη της πόλης που αναφέρουν ακόμα και οι mainstream τουριστικοί οδηγοί, δεν είναι ακριβώς κατάληψη, αλλά ένας αυτοδιαχειριζόμενος πολυχώρος (πως μου τη σπάει αυτή η λέξη!), όπου μπορεί να βρει κανείς σχεδόν τα πάντα: από μαθήματα ξένων γλωσσών, χορού και πολεμικών τεχνών μέχρι διαλέξεις, συναυλίες και γεύματα αλληλεγγύης. Το θηριώδες κτήριο, όπου στεγάζονται όλα αυτά, ήταν κάποτε αποθήκη του ομώνυμου ισπανικού μονοπωλίου καπνού, αλλά σήμερα που δε χωρούνε πλέον μονοπώλια, ούτε στα αγαθά ούτε και στις ιδέες, και προκειμένου να μην ξεπέσει σε άλλα χέρια άκαπνα, μετατράπηκε σε ένα πολλαπλώς ανήσυχο και πολυμήχανο «centro social autogestionado». Τριγύρω από την Tabacalera και το σταθμό Embajadores απλώνεται το πιο «αλήτικο» κομμάτι της Μαδρίτης. Ωστόσο, μη διστάσετε να περιπλανηθείτε στα στενά του. Και αν σας φέρει ο δρόμος έξω από την Cerveceria του Loukanikos, του φίλου μου του Andreas, μπείτε και πιείτε εκεί μια μπύρα και για μένα!

Calle del Conde Duque: Μετά την Plaza de España, η Gran Via, προφανώς επηρεασμένη από το άγαλμα του Δον Κιχώτη που βρίσκεται εκεί, ξαφνικά μοιάζει να ταπεινώνεται και μετονομάζεται σε Calle de la Princessa. Λίγα μέτρα μετά, στη δεξιά της όχθη, αρχίζουν κάτι πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν από τη πίσω πόρτα στη γειτονιά της Malasaña, μέσω ενός από τους πιο όμορφους δρόμους της πόλης γενικά, της Calle del Conde Duque. Αφού ρίξετε μια ματιά στην πρόσοψη της παλιάς πολυκατοικίας που βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας και αναρωτηθείτε ποιο από όλα τα μπαλκόνια της σας εκφράζει περισσότερο, κάντε μια στάση για έναν cortado στο Parrilla Nino. Στη συνέχεια, αν συνεχίσετε ανηφορίζοντας την Conde Duque, θα βρείτε μερικά ωραία μαγαζάκια που πουλούν ρούχα, παπούτσια και άλλα ξεμυαλιστικά, επώνυμες μάρκες αλλά και χειροποίητα, καινούρια και μεταχειρισμένα. Αν έχετε πεινάσει (πότε προλάβατε;), καθίστε στο La Cajita de Nori (εξαιρετική η Tortilla του), πάνω στην πλατεία που θα συναντήσετε στο δεξί σας χέρι, απέναντι από ένα κτήριο που γράφει «Conde Duque Centro Cultural». Αν πάλι έχετε ορέξεις πιο πνευματικές, μπείτε σε αυτό το κτήριο το cultural, που λέγαμε, και όλο σε κάποια ενδιαφέρουσα έκθεση θα πέσετε από τις πολλές που γίνονται εκεί. Αφού χορτάσετε από υλική ή πνευματική τροφή, περπατήστε λίγο ακόμα για να χωνέψετε μέχρι το τέλος της Conde Duque ή γενικά διαλέξτε κάποιο κάθετο στενό και χαθείτε στον αστερισμό της Malasaña.

Tras Julia: Η Μαδρίτη και ειδικά το κέντρο της είναι γεμάτη από μεταλλικά αγάλματα, που βρίσκονται σε διάφορα σημεία, συμβολίζουν ή απλώς αναπαριστούν διάφορα πράγματα και εξυπηρετούν διάφορους σκοπούς, όπως το να δίνεις ραντεβού σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο και αν σε στήσουνε να μην αισθάνεσαι τελείως μόνος. Οι νέοι γενικά προτιμούν στη Malasaña να δίνουνε τα ραντεβού τους στο άγαλμα με το κοριτσάκι με τα κατσαρά μαλλιά στην Plaza de San Ildefonso. Εγώ, όμως, προτιμώ μια κάπως μεγαλύτερη κοπέλα, που ακουμπάει την πλάτη της στον τοίχο ενός σπιτιού στη διασταύρωση των Calles del Pez και de San Bernardo. Το άγαλμα αυτό, έργο του γλύπτη Antonio Santin, θα μπορούσε να είναι το μνημείο της «Άγνωστης Φοιτήτριας» ή τουλάχιστον έτσι εγώ το είχα φανταστεί, μέχρι που κάποια στιγμή, ψάχνοντας να μάθω περισσότερα για αυτήν, έμαθα πως και όνομα έχει και μια ιστορία πολύ συγκεκριμένη και μυστήρια, που ωστόσο δεν πρόκειται να κάτσω τώρα και να σας την πω, αφού πιστεύω πως είναι προτιμότερα να φτιάξετε εσείς μόνοι σας τη δικιά σας. Πάντως, αν κάποιο βράδυ περάσετε από δίπλα της και την ακούσετε κάτι να σας ψιθυρίζει, μη νομίσετε πως έχετε αρχίσει να τα χάνετε. Δώστε λιγάκι προσοχή στη στάση της, στο σταύρωμα των ποδιών και στα μισάνοιχτά της χείλη, και τότε ίσως καταλάβετε πως το κορίτσι δεν ενδιαφέρεται μόνο για το πότε θα πάρει το πτυχίο του.