El Clásico: Ενώ στη Βαρκελώνη η ύπαρξη και μόνο ενός κασκόλ ή μιας σημαίας της Realαποτελεί αιτία πολέμου, στην πρωτεύουσα τα πράγματα μοιάζουν πολύ πιο χαλαρά. Και σουβενίρ της Barcelona μπορείς να αγοράσεις από τα μαγαζιά και όλο και καμιά φανέλα blaugrana βλέπεις να κυκλοφορεί στο δρόμο. Δεν ξέρω όμως αν αυτό οφείλεται σε κάποια καστιλλιάνικη οπαδική ανωτερότητα ή στην κοινή παραδοχή πως για τις τελευταίες συχνές επιτυχίες τους σε εθνικό επίπεδο «φταίει»κυρίως το ποδόσφαιρο των άσπονδων Καταλανών τους φίλων. Πέρα από τη μπάλα, τα «κλασικά» ντέρμπυ της Primera División (ομοίως όπως και τα ματς ανάμεσα στη «βασίλισσα» και την Athletic Bilbao) είναι και μάχες ανάμεσα σε σύμβολα:της εθνικής ενότητας (και αρτιμέλειας) αφενός και αφετέρου της εθνικής (η Ισπανία είναι «Ισπανίες» στην πραγματικότητα) αφύπνισης. Στην Ελλάδα κάποιοι θεωρούν πως το να υποστηρίζεις τη Real σε κάνει φασίστα ή έστω λίγο δεξιό, ενώ αν είσαι φίλος της Barça γίνεσαι αυτόματα διεθνιστής και επαναστάτης.Τις μέρες του Clásico μια βόλτα στη γραμμή 10 του μετρό, που πάει προς το Santiago Bernabéu θα μπορούσε να βγάλει από την πλάνη του ακόμα και τον πιο ξερόλα ελληνάρα. Εδώ ακόμα και το βράδυ που οι Ισπανοί κατέκτησαν το δεύτερο και συνεχόμενότους Euro(με ένα Mundial ανάμεσα), τα πανηγύρια που ακολούθησαν αργά το βράδυ στην GranVia, εξελίχθηκαν στην πιο μαχητική πολιτική διαδήλωση που θα τη ζήλευαν και οι πιο αγανακτισμένοι. Κι όσο για την ενότητα την εθνική που το ποδοσφαιράκι μπορεί να παραγάγει, ρωτήστε και τον JuanCarlosνα σας πει πως πέρασε πριν δύο χρόνια στον τελικό του Copa del Rey! 

La Red: Αν και η Μαδρίτης μετά βίας συμπεριλαμβάνεται στις πενήντα πολυπληθέστερες μεγαλουπόλεις του πλανήτη, το δίκτυο του μετρό της, που οι επιβάτες του το αποκαλούν απλά «το δίκτυο» (lared), είναι σε μήκος το έκτο εκτενέστερο στον κόσμο και πέρα από την αναμφισβήτητη πρακτική αξία του, αισθητικά εκφράζει στο ακέραιο το πνεύμα και το χαρακτήρα ολόκληρης της πόλης. Επίσης, είναι και το «ορεινότερο» μετρό της γηραιάς ηπείρου, αφού η Μαδρίτη βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο (667 μέτρα, παρακαλώ, και δεν της φαίνεται καθόλου) από κάθε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Και μετά από αυτές τις τόσο χρήσιμες για τον καθένα μας πληροφορίες, πάμε σε άλλα θέματα πιο ανάλαφρα. Στα οποία σίγουρα θα πηγαίναμε πιο εύκολα, εάν υπήρχε και κάποια κάρτα απεριορίστων διαδρομώνπου να απευθύνεται κυρίως στους περιπλανώμενους. Πάντως, ως μέσο, όπως και όλα τα αξιοπρεπή μετρό, είναι πολύ εξυπηρετικό, αφού μπορείκανείς με αυτό μέσα σε ελάχιστα λεπτά και με ένα σχετικά φτηνό εισιτήριο (τελευταία λιγάκι το ακρίβυναν) να διακτινιστεί από το κέντρο στα παραγνωρισμένα, κι όμως ενδιαφέροντα, προάστια ή αλλιώς στις «επαρχίες» της Μαδρίτης. Προσωπικά, θα είχα να σας πω διάφορα για το Menéndez Pelayoή για το Tetuan, τα όποια έτυχε να τα επισκεφτώ, μα εδώ, νομίζω, πως δε χωράνε συμβουλές. Διαλέξτε στην τύχη μια διαδρομή κι αφήστε το δίκτυο να κάνει τη δουλειά του.

Los Griegos: Το 2011 ήταν η πρώτη χρονιά, μετά από πολλές δεκαετίες, που η Ισπανία εξήγαγε περισσότερους μετανάστες από όσους υποδέχτηκε. Οι πολλοί από αυτούς έφυγαν, όπως ήταν φυσικό, για χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ οι πιο καταρτισμένοι επαγγελματικά ακόμα αναζητούν την τύχη τους στη βόρεια Ευρώπη. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση έδωσε τη χαριστική βολή στην ήδη στιγματισμένη, από την κατάρρευση του επί μισού αιώνα κυρίαρχου κλάδου της οικοδομής, ισπανική οικονομία. Το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα αυτή σήμερα αγγίζει το 25%, πράγμα που συνεπάγεται ότι οι μισοί τουλάχιστον από τους νέους Ισπανούς είτε δεν έχουνε δουλειά είτε υποαπασχολούνται σε «εργασίες» που μάλλον δε θα επέλεγαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Για τον ανύποπτο τουρίστα αυτά τα εφιαλτικά στοιχεία μοιάζουν ακατανόητα, αφού η fiestaκαι τα λαμπρά αξιοθέατα επιμελώς τα κρύβουν – μέχρι να πέσει ξαφνικά πάνω σε κάποιο δημόσιο συσσίτιο και να τσαλακωθεί για πάντα η καρτ-ποστάλ του. Ο ακόμα πιο ανυποψίαστος, σε βαθμό εγκληματικής αφέλειας, Έλληνας επισκέπτης ενδεχομένως να απορήσει που ακόμα δεν έχουν αναπτύξει οι Ισπανοί ακραία φοβικά αντανακλαστικά με τόσους Moros, Chinos και Panchosστην αυλή τους.Δεν ξέρω τι απομένει να συμβεί, αν συνεχίσουν να χειροτερεύουνε τα πράγματα, πάντως προς το παρόν η χώρα αυτή, και η Μαδρίτη ειδικά, έχουν πολλά να μας διδάξουν. Και αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε τους Έλληνες κατοίκους της να σας το πουν, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, ακόμα και τους ερωτικούς της μετανάστες.