Paseo de los Melancólicos: Όχι και τόσο μακριά από την τουριστική βιτρίνα της Μαδρίτης βρίσκεται η συνοικία Imperial, που τίποτα το μεγαλειώδες δεν έχει να επιδείξει, πέρα από έναν ίσως ιδιόμορφο πολεοδομικό ιμπεριαλισμό, κληρονομία του φρανκικού Ancien Régime. Η οδός της Μελαγχολίας ή των Μελαγχολικών (paseo κυριολεκτικά σημαίνει βόλτα, κάτι σαν το promenade των Γάλλων) διασχίζει ολόκληρη αυτήν την μικροαστική «αυτοκρατορία», ξεκινώντας από την πανέμορφη Calle de Segovia και καταλήγοντας στο στάδιο Vicente Calderón και στον Σηκουάνα των φτωχών, τον ταπεινό μα πάντως πολλαπλώς πολύτιμο Manzanares. Καθ’ όλη τη διαδρομή αυτή και αν καταφέρετε να μην προσβληθείτε θανάσιμα από την καταθλιπτική συμμετρία των οικοδομικών της τετραγώνων, μπορείτε να πάρετε μια ικανή και αναγκαία ιδέα του λαϊκού μαδριλένικου οικοσυστήματος και της υπνωτιστικής καθημερινότητάς του, από την οποία, ωστόσο, δε λείπουν οι εκπλήξεις. Κι αν κουραστείτε ή διψάσετε, εκεί, λίγο πριν από τις εκβολές της Melancólicos στην Calle de Toledo, μπείτε μέσα στο bar Los Angeles και ζητήστε να σας δώσουνε μια παγωμένη caña. Και αν τυχόν τρομάξετε από το βλοσυρό ύφος του μαγαζάτορα, μη πάτε να το βάλετε στα πόδια, τα pinchos που θα σας βγάλει για μεζέ, σίγουρα θα σας αποζημιώσουν.

Café Galdós: Τον Ιούνιο του 2012 φιλοξενήθηκε στο καφέ αυτό, που βρίσκεται στο 10 της Calle de los Madrazo, έκθεση φωτογραφίας μου με τίτλο «Callegraficas». Ως εκ τούτου, όπως καταλαβαίνετε, είμαι ήδη αρκετά προκατειλημμένος, καθώς ξεκινώ να γράψω ετούτο το κεφάλαιο. Αλλά επειδή, ούτως ή άλλως, είμαι προκατειλημμένος, ενίοτε σε βαθμό, θα έλεγα, εμπάθειας, σε ό,τι γράφω γενικά, δε σκοπεύω εν προκειμένου να κάνω διαφορετικά και να το αποφύγω. Το Café Galdós, λοιπόν, είναι ένα από τα πλέον ζωντανά μέρη σε αυτήν την πόλη. Αν και γειτονεύει με την άκρως τουριστική, έως αποκρουστική, Huertas, αλλά και με την Cortes, όπου και το ομώνυμο Ισπανικό κοινοβούλιο, διατηρεί έναν πολύ αυθεντικό και αυτοδύναμο χαρακτήρα. Στέκι καλλιτεχνών (η Zarzuela, η κωμική θεατρική σκηνή της Μαδρίτης είναι ακριβώς δίπλα), πολιτικών (στην Ισπανία ακόμα κυκλοφορούν ελεύθεροι), εμιγκρέδων (κάθε βδομάδα διοργανώνεται εδώ το Madrid Babel, μια πρωτοβουλία για να μη νιώθουν μόνοι τους οι ξένοι που ζούνε στη Μαδρίτη), φοιτητών, περιστασιακών και μόνιμων ταξιδιωτών, Λατίνων εραστών και ερωμένων και άλλων ευπαθών κατηγοριών, που έρχονται φανατικά να πιούνε τον καφέ τους, να τιμήσουν την άκρως ενδιαφέρουσα κουζίνα του, να ακούσουν κάποιο live, συνήθως ethnic μουσικής, ή να ρίξουν έστω μία ματιά στην έκθεση κάποιου αργόσχολου που εσχάτως την είδε κι ολίγον φωτογράφος.

Gran Via: Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν υπάρχει μια τέτοια λεωφόρος, που να σηματοδοτεί τόσα πολλά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική ζωή των κατοίκων της, όπως η Gran Via. Η «Μεγάλη Οδός» δεν είναι απλώς μια κεντρική αρτηρία που ενώνει και διαιρεί ταυτόχρονα τη Μαδρίτη, μα και το μεγαλύτερο (σε έκταση) αξιοθέατο, ίσως το πιο εμβληματικό σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης. Όποιος επιλέξει να την διασχίσει με τα πόδια, από την Calle de Alcalá έως την Plaza de España, και δε στραβολαιμιάσει χαζεύοντας τα πανύψηλά της κτήρια ή δεν ξοδέψει όλα του τα λεφτά στα μαγαζιά της, θα απολαύσει μια ζωντανή και τρισδιάστατη ξενάγηση στην αρχιτεκτονική εξέλιξη του ισπανικού 20ου αιώνα. Edificio Metrópolis, Capitol, Telefónica, Callao Cinema, Edificio España, Palacio de la Prensa, είναι μόνο μερικά από τα σύγχρονα μνημεία, όπου θα μπορούσε να σταθεί κανείς για να θαυμάσει το αρμονικό πάντρεμα του Μπαρόκ και της Αραβικής κληρονομιάς με την Αρτ Ντεκό και τον Κυβισμό και να μαντέψει τις επιρροές των Ισπανών αρχιτεκτόνων και τα απωθημένα φυσικά των χρηματοδοτών τους. Λίγο Manhattan, λίγο Broadway μες στην καρδιά μιας μεγαλούπολης που κατά τα λοιπά γουστάρει να μιμείται το Παρίσι. Κι όμως, μέσα τις μιμήσεις και τις παράλογες σε πρώτη ανάγνωση αισθητικές αναφορές, προκύπτει ένα αποτέλεσμα πολύ μοναδικό και τελικά ως εκ θαύματος αρκούντως μαδριλένικο.