San Miguel: Στο κέντρο της παλιάς Μαδρίτης, κοντά στην περίφημη Plaza Mayor, υπάρχει μια κάπως παράταιρη κατασκευή από γυαλί και μέταλλο που ξεχωρίζει. Το Mercado de San Miguel είναι μια οργανωμένη κλειστή αγορά τροφίμων και ποτών, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει μαζεμένες όλες τις γαστρονομικές ισπανικές προτάσεις και να περάσει ένα μεσημέρι γεμίζοντας το ποτήρι και το πιάτο του από το μπουφέ όσες φορές η όρεξη του το ζητά και η τσέπη του το επιτρέπει. Παρόμοιες, πιο υπαίθριες, αγορές στήνονται αρκετά συχνά στις πιο γνωστές πλατείες της πρωτεύουσας και αξίζει να αναζητήσετε αυτές που ειδικεύονται στο πάντρεμα της κουζίνας της ιβηρικής με εκείνες των λατινοαμερικάνικων χωρών, αλλά και να εντρυφήσετε περισσότερο στα προτεινόμενα προϊόντα των ιδιαίτερων περιοχών της Ισπανίας (αλλαντικά από την Αραγονία, τυριά από τις Αστούριες, θαλασσινά από Γαλικία, φρούτα από τα Κανάρια, κρασιά από τη Ριόχα, γλυκά από τη Βαλένθια κ.λπ.). Αν τώρα ψάχνετε για κάποια λύση πιο οικονομική, και νηστικοί για να μη μείνετε και για να λέτε μετά ότι συνοδεύσατε με ξένες γεύσεις το ταξίδι σας, αφήστε το mercado και μπείτε σε ένα super-mercado να ψωνίσετε. Γεμίστε το καλάθι σας με όλες τις παραλλαγές του jamon και του chorizo που υπάρχουν, πάρτε και μερικές turrónes, να τιμήσετε και τη ζαχαροπλαστική και από μπύρες προτιμήστε την ανδαλουσιανή Cruzcampo, γιατί η μαδριλένικη Mahón δεν πίνετε.

Plaza de la Paja: Όσο δημοφιλής και φασαριόζικη κι αν είναι η συνοικία La Latina, τόσο ηρεμιστική παραμένει παραδόξως η ομορφότερη πλατεία της. Η de la Paja (του άχυρου), η μεγαλύτερη ενός γοητευτικού συμπλέγματος πλατειών (de la Moreria, de Granado, del Alamillo, de San Andrés κ.λπ.) στην καρδιά της μεσαιωνικής πόλης, κλέβει την παράσταση στην υπερπαραγωγή που ονομάζεται «τουριστική Μαδρίτη». Προσωπικά, θα σας πρότεινα να καθίσετε στην terrassa του Café Delic –μην παραλείψετε, ωστόσο, να χαζέψετε την εσωτερική του διακόσμηση- ή στο πέτρινο παγκάκι ακριβώς απέναντι, παρέα με το μυστηριώδες μεταλλικό άγαλμα του «ανθρώπου που διαβάζει» (ο ίδιος καλλιτέχνης, ο κύριος Félix Hernando García έχει φτιάξει και τον περίφημο «Barrendero» (οδοκαθαριστής) στην Plaza de Jacinto Benavente – σας το είπα, όλοι έχουν το άγαλμα που τους αναλογεί σε αυτήν την πόλη). Αν πεινάσετε και επιθυμήσετε κάτι πιο εξωτικό, διασχίστε την Calle de Segovia και κάπου εκεί απέναντι θα βρείτε ένα από τα μεξικάνικα της αλυσίδας La Mordida. Και αν σας πιάσει η νύχτα και γουστάρετε κάτι πιο αυθεντικό, λίγα μέτρα παραπάνω, επίσης στη Segovia, υπάρχει το El Rincón del Arte Nuevo, το μόνο ίσως από τα παραδοσιακά στέκια της περιοχής που ο τουρισμός δεν το έχει τόσο αλλοιώσει. Πάρτε όσες μπύρες θέλετε κι αφήστε τον μπάρμπα πίσω από το μπαρ να σας τροφοδοτεί αδιάκοπα με tapas.

Orgullo: Δεν είμαι, δυστυχώς, και τόσο σίγουρος αν όλη αυτή η ιστορία των διαρκώς εξαπλωνόμενων gay parade ανά την υφήλιο στοχεύει στην εμπέδωση της σεξουαλικής διαφορετικότητας ή οδηγεί σε όλο και πιο βαθιά περιχαράκωση αυτούς που την πρεσβεύουν. Ειλικρινά, ωστόσο, δε θα μπορούσα να αφήσω εκτός αυτού του οδηγού τη fiesta περηφάνιας (el orgullo, το pride που λέμε εμείς, οι Βαλκανιοσάξονες), που λαμβάνει χώρα εδώ στα τέλη Ιουνίου. Το Orgullo δεν αφορά, όπως θα φανταζότανε κανείς, μονάχα τις λεσβίες και τους ομοφυλόφιλους της πόλης, αλλά ολόκληρη η Μαδρίτη συμμετέχει με κάποιον τρόπο στη γιορτή, με κέφι και με όρεξη που θα τα ζήλευε και το δημοφιλέστερο event σε κάποια άλλη χώρα. Όσο συγκινητικό είναι να παρακολουθείς αδέρφια και γονείς να διαδηλώνουν την υποστήριξη και την αγάπη τους προς τα «διαφορετικά» μέλη των οικογενειών τους, άλλο τόσο απίστευτο είναι να βλέπεις άσχετο κόσμο, από παιδάκια μέχρι γέροντες και από εκπροσώπους των συνδικάτων έως ιερείς να παίρνουν μέρος σε αυτό το ψυχαγωγικό ξέφρενο πανηγύρι. Κι όταν ακούσεις πόσο βαθιά πολιτικά είναι τα συνθήματα που συνοδεύουν την παρέλαση, τότε καταλαβαίνεις πόσο αδερφίστικη είναι εν τέλει η ματιά όλων εκείνων που νομίζουνε πως τα προβλήματα των άλλων δεν είναι και δικά τους. Και για να τα λέμε όλα: ενώ το Orgullo διεξάγεται κυρίως στην Gran Via, σχεδόν ταυτόχρονα στο Lavapiés πραγματοποιείται ένα αντι-orgullo πιο εναλλακτικό, που καταδικάζει την ολοένα αυξανόμενη εμπορευματοποίηση του πρώτου.