Μόλις που κόπασε ο πετροπόλεμος και ξέσπασε στις γειτονιές μια ειρήνη κυριακάτικη. Έτρεξα και κάπου κρύφτηκα. Να τρέχω και να κρύβομαι, να κάτι που έμαθα καλά να κάνω. Σε ειρήνη και σε πόλεμο. Έτρεξα και κάθισα να πιω έναν καφέ. Η επιγραφή απέξω έλεγε: «Ο καφές είναι η θρησκεία μας!» Παρήγγειλα έναν διπλό εσπρέσο. Κι ένα γλυκό που το ‘χαν ονομάσει Chocolate decadence. Κάθισα και μια γυναίκα δίπλα μου μού ζήτησε τα πράγματά της για λίγο να προσέχω. Θα έπρεπε για λίγο τη θέση της να εγκαταλείψει και μαζί της δεν γινόταν να τα πάρει. Κι όσο θα έλειπε φοβόταν μην την κλέψουν. Ποιοι; Πώς ήταν τόσο σίγουρη πως δεν θα τα ‘παιρνα εγώ και θα ‘φευγα; Πώς γινόταν να μου έχει τόση εμπιστοσύνη μια άγνωστη γυναίκα;
Άθλιος ήταν ο καφές. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά; Αφού θρησκεία τους τον είχαν κάνει. Το γλυκό, ωστόσο, εξαιρετικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου