March Attacks!

Έχω πολλά χρόνια να δω μια καλή ταινία τρόμου και στ’ αλήθεια να τρομάξω. Και δεν εννοώ απλώς να κλείσω να τα μάτια μου αποφεύγοντας κάποιες αποτρόπαιες σκηνές, αλλά να φύγω από την αίθουσα και να φοβάμαι τη σκιά μου ή με τη φρίκη να παραμονεύει κάτω από το κρεβάτι μου να μη μπορώ μετά να κοιμηθώ. Κι όμως μεγάλωσα παρακολουθώντας αριστουργηματικά θρίλερ και δεν εννοώ αυτά μονάχα των οποίων η ποιότητα μετριέται σε λίτρα αίματος. Κάπως έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι αν τελικά το είδος βρίσκεται σε παρακμή ή μήπως εγώ όταν ήμουν πιο μικρός φοβόμουν περισσότερο.
Κι όμως στα υπόγεια του υπουργείου τρόμου και συνειρμών εξακολουθούν να γράφονται εξαιρετικά σενάρια και το αόρατο διευθυντήριο δεν έπαψε ποτέ να χρηματοδοτεί εγχώριες αλλά και διεθνείς υπερπαραγωγές. Το ενδιαφέρον -και το πορτοφόλι- του κοινού φαίνεται να κλέβει τελευταία το φιλμ «Η Μέρα (-μεσημέρι) των Ζωντανών Νεκρών Γνωστών Αγνώστων», στο οποίο οι φιλήσυχοι κάτοικοι μιας ηλιόλουστης μπανανίας δέχονται εισβολή από μια ομάδα ντροπαλών (εξ ου και φοράνε κουκούλες) ταραξιών που σπάνε (αντί να χαζεύουν) βιτρίνες και καταστρέφουν αυτοκίνητα διακοσίων ίππων και δυο χιλιάδων δόσεων.
Διθυραμβικές κριτικές, ωστόσο, έχει αποσπάσει και η ταινία καταστροφής «The Payday after Tomorrow», όπου, μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση, το σύστημα, αφού έχει ολοκληρώσει το format του, καλείται να χτίσει τον κόσμο ξανά από την αρχή, παραβιάζοντας τα κεκτημένα και τα δικαιώματα όσων επέζησαν μέσα σε ένα post-apocalyptic εργασιακό σκηνικό.
Ας επιστρέψουμε όμως στους γνώριμους μας μικρομεσαιωνικούς ρυθμούς: Τι ντροπή! Οι φαρισαίοι διαρρηγνύουν τα κομψά ιμάτιά τους και οι γραμματείς κρατούνε σημειώσεις πάνω σε σταυρωμένα ψηφοδέλτια. Πρώτα τα ατίθασα νιάτα στο πλαίσιο των δεκεμβριανών εορτασμών, τώρα οι ασυμβιβασιούχοι του Υπουργείου Τζόγου και Πολιτισμού, αύριο ποιοι; Οι Παοκτζήδες; Ο Σύλλογος για την προστασία της Καριέρας-Καριέρας; Μήπως εγώ; Βάνδαλοι χωρίς σύνορα, όλοι τους έχουν βάλει στο μάτι το μνημείο των μνημείων και σπεύδουν ικέτες στο Ερέχθειο για να διεκδικήσουν και να διαμαρτυρηθούν. Θίχτηκε του λωτοφάγου ο τρισχιλιετής πολιτισμός βλέποντας τα μάρμαρα του μπάρμπα του να αμαυρώνονται απ’ την οργή των κολασμένων. Κι ο Ευρωπαίος που έφερε τα Ευρωπαιάκια του να δουν τι έχτιζε ο φτωχός τους συγγενείς, όταν εκείνοι κολάτσιζαν βελανίδια; Και τα υπερατλαντικά κανάλια που συλλαβίζουν ερασμιακά τα αιτήματα των ασεβών, πριν τα επισυνάψουνε στις οδηγίες προς τους ναυτιλομένους τους; Μήπως τελικά θα έπρεπε, σεβόμενοι την ένδοξή μας ιστορία, να βάλουμε δούλους να δουλεύουν στην Ακρόπολη, τώρα που οι περίοικοι του μηχανισμού άρχισαν να μας κάνουνε νερά; Μήπως να αποσπάσουμε από τη νύχτα ιέρειες και να τις ακροβολίσουμε στο βράχο, μην και μας ξεφύγει ξανά κανένα πιτσιρίκι που θα μας εμποδίζει να καμαρώνουμε από τους καναπέδες τα αετώματα;
Δεν είναι τα ίδια τα μνημεία ιερά - ιερές είναι οι αξίες που αυτά εκπροσωπούν κι εκφράζουν. Μόνο που όταν οι αξίες καταπατούνται ή καταλαμβάνονται, τα talking heads του διπλανού παράθυρου αλλάζουν κατηγορία και το ρίχνουν στην πρόγνωση του καιρού και στα προγνωστικά του ποδοσφαίρου.