Στον αέρα

Στα όνειρά μου βλέπω πως πετάω. Σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα. Και στους εφιάλτες μου ακόμα.
Ο τρόπος που πετάω είναι μάλλον αστείος. Πετάω σαν να κολυμπάω. Κολυμπάω στον αέρα. Όλα τα στιλ κολύμβησης τα έχω δοκιμάσει στα όνειρά μου για να πετάξω. Και πετάω πολύ καλά. Ποτέ δεν βουλιάζω. Το ξέρω πως πρέπει να έχω πολλή πλάκα, αλλά ως τώρα κανείς δεν τόλμησε να γελάσει με το πέταγμά μου. Στα όνειρά μου τουλάχιστον κανείς.
Δεν πετάω ιδιαίτερα ψηλά. Συνήθως μέχρι τις σκεπές και τις ταράτσες των σπιτιών φτάνω. Και ποτέ δεν πετάω για πολλή ώρα συνεχόμενα. Κατεβαίνω στο έδαφος, μάλλον για να πάρω νέες δυνάμεις και μετά ξαναπαίρνω ύψος. Ξανά και ξανά. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως, επειδή καπνίζω πολύ στον ξύπνιο μου, οι αντοχές μου έχουν εξασθενίσει ακόμα κι όταν κοιμάμαι κι ονειρεύομαι. Παλιότερα θυμάμαι πως τα κατάφερνα καλύτερα.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως στα όνειρά μου μόνο εγώ πετάω. Κανένας άλλος. Δεν έχω δει ποτέ κανέναν ούτε καν να προσπαθεί. Το ξέρουν όλοι τους πως είναι μια ικανότητα που κατέχω μόνο εγώ αποκλειστικά και το δέχονται. Άδικο, το ξέρω. Στο κάτω κάτω όμως δικά μου είναι τα όνειρα. Αν θέλουν οι άλλοι, ας πετάξουν στα δικά τους.
Πάντως αυτή η αποκλειστικότητα στο πέταγμα έχει φανεί εξαιρετικά χρήσιμη στους εφιάλτες μου. Πολλές φορές έχω γλιτώσει απ’ το κακό έτσι, πετώντας μακριά του. Και γελάω βλέποντάς το να με κοιτάζει να απομακρύνομαι, ανήμπορο να με ακολουθήσει. Άλλωστε ο βαθμός σοβαρότητας και επικινδυνότητας των εφιαλτών μου σχεδόν πάντα από αυτό εξαρτάται. Από το πόσο ψηλά και γρήγορα προλαβαίνω να πετάξω.
Πάντως το πέταγμά μου το απολαμβάνω. Κι όταν ξυπνώ, ξυπνώ συνήθως στενοχωρημένος. Που δεν μπορώ να πετάξω και στον ξύπνιο μου. Αν και τελευταία με ενοχλεί λιγάκι που ξυπνάω με τα μπράτσα μου να πονάνε από την υπερπροσπάθεια.
Κάποτε έτυχε να ζω ακόμα μια ζωή όπου όνειρο και πραγματικότητα είχαν και πάλι γίνει ένα και δεν ξεχώριζαν. Και ξεχάστηκα μια χαραυγή και δοκίμασα να πετάξω και στον ξύπνιο μου. Τι κρίμα που τελείωσε έτσι γρήγορα και άδοξα εκείνη η ζωή!