Θέλω να πέφτει χιόνι

Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ έτσι. Τόσο μεθυσμένο. Τόσο αλλού. Για την ακρίβεια, δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ γενικά. Μόλις εκείνο το βράδυ ήταν που γνωριστήκαμε. Είχαμε αρχίσει να πίνουμε μόνοι, ο ένας πλάι στον άλλον, και είπαμε να συνεχίσουμε παρέα. Δεν ξέρω αν είναι που εγώ αντέχω περισσότερο ή που εκείνος είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από μένα. Πάντως έπεσε πρώτος. Κατέρρευσε. Αλλά τη θέση του δεν έλεγε να την εγκαταλείψει. Όχι, δεν ήταν από αυτούς. Έκρυψε το πρόσωπό του μονάχα κάτω απ’ τις παλάμες του κι άρχισε να κλαίει. Νόμισε πως έτσι δεν θα τον καταλάβαινα. Αλλά δεν χρειαζόταν να τον δω. Ήδη τον άκουγα από ώρα να σπαράζει. Του τράβηξα τα χέρια και το «γιατί» το βλάσφημο, το μοχθηρό τον ρώτησα. «Θέλω να πέφτει χιόνι», μου απάντησε. Κι ήταν ακόμη Αύγουστος. Μα και τον Γενάρη ακόμη σπάνια χιονίζει σε τούτα εδώ τα μέρη.