Ενρίκε

Η βροχή με βρήκε να περπατάω στην Αργκουέλες. Ενώ έψαχνα να βρω ένα μέρος να κρυφτώ, σκέφτηκα ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα να βρέχει στη Μαδρίτη. Έτρεξα μέσα στο σταθμό του Λαβαπιές και επειδή βαριόμουνα να περιμένω πότε θα σταματήσει, χτύπησα το εισιτήριο και πήρα την κατεύθυνση που πάει προς την Μονκλόα.

Το βαγόνι μου ήταν μισογεμάτο. Μέτρησα εικοσιτρία άτομα. Δεκαεφτά γυναίκες και έξι άντρες. Οι εννιά ήταν απασχολημένοι με το να διαβάζουν κάτι. Πέντε από αυτούς βιβλία κι οι άλλοι τέσσερις εφημερίδες και περιοδικά. Θυμήθηκα που είχα διαβάσει κάπου –νομίζω ήταν μια έρευνα για τον υπόγειο του Λονδίνου- πως οι περισσότεροι άνθρωποι που διαβάζουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς, το κάνουν για να αποφεύγουν να κοιτούν στα μάτια τους συνεπιβάτες τους. Εγώ, ωστόσο, τους κοιτούσα.

Στη Σολ, παραδόξως, δεν κατέβηκε και δεν ανέβηκε κανείς. Άρχισα να προσπαθώ να διακρίνω τους τίτλους των βιβλίων. Ένα κορίτσι διάβαζε το Κάθετο Ταξίδι. Σκέφτηκα να τη διακόψω για να της πω ότι το διάβασα κι εγώ, στο πρώτο μου ταξίδι στην Ισπανία τον Οκτώβριο. Και ύστερα πως έγραψα για αυτό δυο λόγια στο Lasttapes. Νομίζω πως θα μου άρεσε να άκουγα τη γνώμη της για τον Ενρίκε Βίλα-Μάτας.

Πόσο χρονών να ήταν, άραγε; Σίγουρα όχι μεγαλύτερη από είκοσι. Πολύ μικρή για τέτοια αναγνώσματα. Πολύ όμορφη για να υπομένει αδιάκριτα βλέμματα από τους συνεπιβάτες της χωρίς να ενοχλείται.

Στο Καγιάο τρεις από τους αυτούς που διάβαζαν βιβλία σηκώθηκαν και εγκαταλείψαν το βαγόνι μας. Στη θέση τους μπήκε ένας νεαρός που ούρλιαζε στον συνομιλητή του στο τηλέφωνο, πως επειδή είναι μέσα στο μετρό δε γίνεται να τον ακούσει. Γιατί απλά δεν του το έκλεινε; Τόσο εγώ όσο κι οι δυο εναπομείναντες βιβλιοφάγοι τον αγριοκοιτάξαμε. Η αντίδρασή μου έκανε μάλλον την κοπέλα με τον Βίλα-Μάτας λιγάκι να με συμπαθήσει. Πρέπει να ένιωσε πως ήμουν σύμμαχός της. Σχεδόν μου χαμογέλασε.

Σκέφτηκα να την πλησιάσω, τώρα που η διπλανή της θέση είχε μείνει πια κενή, αλλά η Πλάθα ντε Εσπάνια ήτανε, δυστυχώς, η στάση μου.

Όταν βγήκα ξανά στην επιφάνεια η βροχή είχε ήδη σταματήσει. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί στο Λαβαπιές να έβρεχε ακόμα.