Από την Πλάθα ντε Εσπάνια έως την Πλάθα ντε Καστίγια μεσολαβούν έξι σταθμοί. Έτσι αφού βρήκα εύκολα μια θέση να καθίσω και έκρινα πως είχα χρόνο αρκετό, άρχισα να λύνω ένα σταυρόλεξο, βάζοντας με τον εαυτό μου στοίχημα πως μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου θα το έχω ολοκληρώσει.
Το σταυρόλεξο όμως που επέλεξα προέκυψε λιγάκι ανορθόδοξο, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσε από τους λύτες τους, όχι να αντιστοιχήσουν ορισμούς με λήμματα, αλλά να ανακαλύψουν άλλα πράγματα μυστήρια, που δύσκολα οι λέξεις περιγράφουν.
Ας πούμε, σε εκείνο το 5 οριζόντια (εννέα γράμματα, Ι το τρίτο, Η το τελευταίο), τι να απαντήσω στο ερώτημα, «είναι αυτό που αποφεύγεις γενικά»;
Πριν φτάσουμε στη Νουέβος Μινιστέριος, το δίπλωσα και εκνευρισμένος μάλλον φανερά το έχωσα ξανά μέσα στο σάκο. Την ώρα όμως που το εγκατέλειπα, ένιωσα να γέρνει πάνω από το κεφάλι μου το βλέμμα του διπλανού συνεπιβάτη.
«Ρώσος;» με ρώτησε στα Ισπανικά.
«Έλληνας», του απάντησα.
«Αθήνα!» αυτός σχεδόν ενθουσιάστηκε.
Όχι ακριβώς, αλλά που να σου εξηγώ; Άλλωστε, όποτε βρίσκομαι στο εξωτερικό, συνήθως ως Αθηναίος συστήνομαι στους άγνωστους συνταξιδιώτες μου. Και έπειτα, τρεις στάσεις μόνο μας απόμειναν, που να μπλέκουμε με τη γεωγραφία τώρα;
«Μιλάς Ισπανικά;»
«Όχι. Αλλά καταλαβαίνω;»
«Και τι γυρεύεις στη Μαδρίτη τέτοια εποχή;»
«Γιατί; Τι έχει η εποχή;»
«Τίποτα. Όπως και η Μαδρίτη…»
«Ναι, αλλά όποιος ψάχνει, βρίσκει.»
«Κι εσύ, τι ψάχνεις, δηλαδή;»
«Κι εσένα, τι σε νοιάζει;»
«Με συγχωρείς! Το ξέρω, παρασύρθηκα…»
Κι εγώ. Έπρεπε ήδη να έχω κατεβεί. Πλησιάζαμε στο τέρμα της διαδρομής κι ούτε που το είχα καταλάβει. Σηκώθηκα και πέρασα στους ώμους τα λουριά του σάκου μου. Ο άλλος ο ανόητος ακόμα μου χαμογελούσε.
«Κρίμα. Ήμουνα σίγουρος πως πας στο αεροδρόμιο.»
«Όχι, λυπάμαι αν σε απογοήτευσα, μα γενικά το αποφεύγω.»
«Προφανώς», μου απάντησε πολύ αινιγματικά κι αντί για αποχαιρετισμό, κρύφτηκε πίσω από την εφημερίδα του.
Την ώρα που ανέβαινα τις κυλιόμενες για να περάσω στην αντίθετη πλευρά και να διορθώσω την απροσεξία μου, θυμήθηκα το άδοξο σταυρόλεξο που είχα ξεκινήσει και ανακάλεσα μαζί του ενοχλητικού τα τελευταία λόγια.
«Το κάθαρμα!», έκπληκτος και ξαφνιασμένος μονολόγησα. «Μιλούσε ελληνικά και τόση ώρα με κορόιδευε!»
Το σταυρόλεξο όμως που επέλεξα προέκυψε λιγάκι ανορθόδοξο, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσε από τους λύτες τους, όχι να αντιστοιχήσουν ορισμούς με λήμματα, αλλά να ανακαλύψουν άλλα πράγματα μυστήρια, που δύσκολα οι λέξεις περιγράφουν.
Ας πούμε, σε εκείνο το 5 οριζόντια (εννέα γράμματα, Ι το τρίτο, Η το τελευταίο), τι να απαντήσω στο ερώτημα, «είναι αυτό που αποφεύγεις γενικά»;
Πριν φτάσουμε στη Νουέβος Μινιστέριος, το δίπλωσα και εκνευρισμένος μάλλον φανερά το έχωσα ξανά μέσα στο σάκο. Την ώρα όμως που το εγκατέλειπα, ένιωσα να γέρνει πάνω από το κεφάλι μου το βλέμμα του διπλανού συνεπιβάτη.
«Ρώσος;» με ρώτησε στα Ισπανικά.
«Έλληνας», του απάντησα.
«Αθήνα!» αυτός σχεδόν ενθουσιάστηκε.
Όχι ακριβώς, αλλά που να σου εξηγώ; Άλλωστε, όποτε βρίσκομαι στο εξωτερικό, συνήθως ως Αθηναίος συστήνομαι στους άγνωστους συνταξιδιώτες μου. Και έπειτα, τρεις στάσεις μόνο μας απόμειναν, που να μπλέκουμε με τη γεωγραφία τώρα;
«Μιλάς Ισπανικά;»
«Όχι. Αλλά καταλαβαίνω;»
«Και τι γυρεύεις στη Μαδρίτη τέτοια εποχή;»
«Γιατί; Τι έχει η εποχή;»
«Τίποτα. Όπως και η Μαδρίτη…»
«Ναι, αλλά όποιος ψάχνει, βρίσκει.»
«Κι εσύ, τι ψάχνεις, δηλαδή;»
«Κι εσένα, τι σε νοιάζει;»
«Με συγχωρείς! Το ξέρω, παρασύρθηκα…»
Κι εγώ. Έπρεπε ήδη να έχω κατεβεί. Πλησιάζαμε στο τέρμα της διαδρομής κι ούτε που το είχα καταλάβει. Σηκώθηκα και πέρασα στους ώμους τα λουριά του σάκου μου. Ο άλλος ο ανόητος ακόμα μου χαμογελούσε.
«Κρίμα. Ήμουνα σίγουρος πως πας στο αεροδρόμιο.»
«Όχι, λυπάμαι αν σε απογοήτευσα, μα γενικά το αποφεύγω.»
«Προφανώς», μου απάντησε πολύ αινιγματικά κι αντί για αποχαιρετισμό, κρύφτηκε πίσω από την εφημερίδα του.
Την ώρα που ανέβαινα τις κυλιόμενες για να περάσω στην αντίθετη πλευρά και να διορθώσω την απροσεξία μου, θυμήθηκα το άδοξο σταυρόλεξο που είχα ξεκινήσει και ανακάλεσα μαζί του ενοχλητικού τα τελευταία λόγια.
«Το κάθαρμα!», έκπληκτος και ξαφνιασμένος μονολόγησα. «Μιλούσε ελληνικά και τόση ώρα με κορόιδευε!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου