Η κρίση βρίσκεται σε κρίση

Έχει πλάκα να είσαι στο εξωτερικό και να μαθαίνεις τα νέα για τη χώρα στην οποία βρίσκεσαι από ιστότοπους κι ελληνικά κανάλια. Αν πίστευα μονάχα όσα διάβαζα, θα έπρεπε να βρίσκομαι διαρκώς κλεισμένος μες στο σπίτι. Να μη με φάει καμία σφαίρα αδέσποτη του νέου ισπανικού εμφύλιου που μονομερώς οι Έλληνες ρεπόρτερ –και καλά- έχουν φέτος κηρύξει.
Μέχρι και τη μητέρα μου αναστατώσανε οι αθεόφοβοι και με έψαχνε προχθές συνέχεια στο σκάιπ και στο τηλέφωνο, να με ρωτήσει αν έχω τελικά καταταχθεί στις νέες Διεθνείς Ταξιαρχίες.
Αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω τι επιδιώκουν ακριβώς. Να δείξουν πως κι άλλου, σε άλλες χώρες ισχυρότερες, υπάρχουνε προβλήματα; Να μας επισημάνουν πού, άμα το πράγμα ξεφύγει εντελώς, μπορεί να οδηγήσει η βία; Ή να καλύψουνε απλώς τα κραυγαλέα τους κενά στην εξωτερική ειδησιογραφία, κάνοντας γελοία κόπυ πέιστ των πιο αμφιλεγόμενων ειδήσεων από τα πλέον κίτρινα, φαιδρά κι αναξιόπιστα μπλογκ των ξένων συναδέλφων τους;
Το να είναι κοινοί μυθομανείς, μάλλον το αποκλείω. Ακόμα και η μυθομανία για να εξελιχθεί θέλει κάποιο ταλέντο.
Καταλαβαίνω πως έχουν στην Ελλάδα ξενερώσει αρκετοί που δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα παρόμοια με τα δικά μας κανιβαλιστικά φαινόμενα στις άλλες χώρες που η κρίση βασιλεύει. Γιατί δεν έχουν αναπτύξει φοβικά ακραία αντανακλαστικά οι Ισπανοί με τόσους μετανάστες στην αυλή τους; Γιατί δεν έχουν δημιουργηθεί αντιστασιακά κινήματα στις κεντρικές πλατείες του Δουβλίνου; Γιατί τα κόμματα στη Λισσαβώνα κάθισαν σε ένα τραπέζι, τα βρήκαν και συμφώνησαν σε ένα μίνιμουμ εθνικής στρατηγικής για να οδηγήσουν τη χώρα τους σε έξοδο από την μέγγενη των διεθνών απατεώνων;
Μα αντί να μπουν στον κόπο να προβάλουν έστω τις απορίες τους αυτές, μπας και βρεθεί μέσα από το δημόσιο προβληματισμό κάποια σωστή και λογική απάντηση, όλοι σχεδόν δείχνουν να προτιμούν να αναδεικνύουν επεισόδια μεμονωμένα και ασήμαντα σε κραυγαλέες κοινωνικές συρράξεις.
Η κρίση δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Κι αν κάποτε υπήρξε, τώρα πια και η ίδια βρίσκεται σε κρίση. Όσοι αυτό το καταλάβανε νωρίς, σήμερα έχουν ήδη βγει για τα καλά από την κρίση, όπου κάποτε πιστέψανε πως ήταν. Και οι άλλοι που επιμένουμε να ζούμε παρέα με τα φαντάσματα, τόσο πολύ το παραμύθι αυτό το έχουμε εμπεδώσει, που έχουμε πλέον μπει για τα καλά σε μία κρίση πολύ προσωπική, δικιά μας.
Κι έτσι όπως πάει, αργά ή γρήγορα, σε λίγο ούτε καν δε θα τολμάει κανείς να φανταστεί πως ίσως και να υπάρχει κάποια σωτηρία.
Μα, δε βαριέσαι. Πάντα θα υπάρχουνε τα μέσα ενημέρωσης, να μας πληροφορούν ότι ακόμα κι οι κουτόφραγκοι σφάζονται καθημερινά για ένα ξεροκόμματο. Οπότε δεν πειράζει.