Το 2009, αν και σε προσωπικό επίπεδο ήταν μια χρονιά γεμάτη απογοητεύσεις και αναποδιές, εκλογικά ήταν πολύ επιτυχημένη, αφού είχα τη χαρά, μετά τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου να διοριστώ ξανά αντιπρόσωπος και στις βουλευτικές του Οκτωβρίου. Θα μπορούσα, μάλιστα, να πω ότι ετούτη τη φορά φάνηκα εξαιρετικά κωλόφαρδος, αφού ο Άρειος Πάγος σεβάστηκε κατά γράμμα την αίτηση προτίμησης που έκανα και με έστειλε στη Β’ Περιφέρεια Αθηνών, στο Δήμο Δάφνης, σε ένα σχολείο δύο μόλις τετράγωνα μακριά από το σπίτι που είχα εδώ και δύο χρόνια περίπου καταλάβει. Καμία σχέση δηλαδή με την μακρά αποστολή των Ευρωεκλογών, τώρα μπορούσα να πάω στο εκλογικό τμήμα με το πόδια. Οφείλω όμως να πω πρώτα από όλα δυο λόγια για το πώς προέκυψε η Δάφνη στη ζωή μου.
Από τις αρχές του καλοκαιρού του 2007 είχα αρχίσει να αναπτύσσω και πάλι τις γνωστές μου τάσεις φυγής και απόδρασης και αναζητούσα εναγωνίως μια ευκαιρία για να μεταναστεύσω για ακόμα μια φορά από το Βόλο στην πρωτεύουσα. Κάπου στα μέσα Ιουλίου έμαθα πως μια διαφημιστική εταιρεία ζητούσε νέους κειμενογράφους. Αν και δεν ήμουν και τόσο σίγουρος για το τι ακριβώς σήμαινε αυτό, έστειλα βιογραφικό κι αυτοί μόλις δύο βδομάδες μετά με κάλεσαν για συνέντευξη. Εγώ, μες στον τρελό μου ενθουσιασμό, θεώρησα πως με είχαν ήδη προσλάβει, οπότε και ξεκίνησα χωρίς δεύτερη σκέψη να ψάχνω διαμέρισμα για να μετακομίσω. Την ίδια ακριβώς περίοδο ο Κώστας, ένας φίλος από το Βόλο -και το Posh- ετοιμαζόταν επίσης να πάει να ζήσει στην Αθήνα, αφού από το Φθινόπωρο θα άρχιζε την ειδικότητά του στην οφθαλμολογία. Εκείνος, όμως, δεν είχε ανάγκη να αναζητήσει στέγη, αφού βρισκόταν στη Δάφνη το πατρικό της μάνας του, το οποίο ήταν ακατοίκητο. Έτσι, το μόνο που είχα να κάνω, μόλις πληροφορήθηκα αυτά, ήταν απλώς να αυτοπροταθώ στον Κώστα για συγκάτοικος, πράγμα που εκείνος παραδόξως αμέσως αποδέχτηκε. Άλλωστε, πάντα είναι χρήσιμο να υπάρχει μες στο σπίτι ένας κειμενογράφος.
Στη διαφημιστική, αν και τελικά πράγματι με προσλάβανε για δοκιμαστικά, εντούτοις δεν κατάφερα και τόσο να στεριώσω και σε λιγότερο από χρόνο επέστρεψα στο Βόλο και στο δικηγορικό γραφείο μου. Ωστόσο, η σύντομή μου συγκατοίκηση με τον γιατρό, χωρίς να καταλάβουμε μάλλον και οι δυο μας πώς, μου έδωσε στο εξής κάποιας μορφής κεκτημένα δικαιώματα στο σπίτι του στη Δάφνη, όπου μέχρι προσφάτως διατηρούσα κανονικά το δικό μου το δωμάτιο. Επίσης, τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει κάποια στιγμή να του επιστρέψω τα κλειδιά του.
Πίσω λοιπόν στο 2009 και τις Βουλευτικές του Οκτωβρίου. Όπως ήδη ανέφερα, υπήρξα τυχερός πολύ με τον διορισμό μου. Αλλά είπαμε, το 2009 ήταν μια χρονιά απογοητευτική και ανάποδη. Και έτσι σύντομα το χαμόγελο της τύχης μου φάνηκε και πάλι να παγώνει. Δυο βδομάδες πριν τις εκλογές κι ενώ εγώ ετοιμαζόμουν να κατέβω, ήρθε μια φριχτή οσφυαλγία, από αυτές που πλέον συχνά με βασανίζουνε και με έριξε με βία στο κρεβάτι. Μετά από μια ταχύρρυθμη σειρά φυσιοθεραπειών και μια χορταστική δόση από το αναπόφευκτο κοκτέιλ Muscoril και Voltaren κατάφερα και στάθηκα τρεις μέρες πριν τις εκλογές στα πόδια μου, χωρίς ωστόσο να έχω δυστυχώς ξεφορτωθεί του πόνους.
Είχα ευτυχώς διαλέξει για γραμματέα τον Γεώ που και να οδηγήσει αντί για μένα το αμάξι μου ήταν πρόθυμος και να σηκώσει το βάρος του εκλογικού υλικού μπορούσε. Ο Γεώ –κατά κόσμον Γιάννης Γεωργιάδης- είχε ζητήσει από μόνος του να μου παρέχει την αναγκαία γραμματειακή υποστήριξη, όχι τόσο για λόγους οικονομικούς όσο γιατί ως συλλέκτης φανατικός εμπειριών, ζήλευε όλους τους άλλους φίλους μου που είχαν ήδη από τη θέση αυτή περάσει. Επίσης, επιθυμούσε ως επαγγελματίας φωτογράφος που ήταν πια να δοκιμάσει ένα ολοήμερο φωτορεπορτάζ εκλογικό με αυτήν την ευκαιρία, πράγμα που τελικά κατάφερε να ολοκληρώσει τον Απρίλιο του 2012. Και αν και στην αρχή μου είχε δώσει την εντύπωση πως θα αμελούσε τα καθήκοντά του προς όφελος της τέχνης, εντούτοις αποδείχτηκε από όλους μου τους γραμματείς ο πιο εργατικός, όχι από ζήλο για την ίδια τη δουλειά αλλά επειδή και ο ίδιος πάνω στην πράξη ανακάλυψε πως είναι ένας «εκλογόκαυλος».
Οι εκλογές εκείνες κύλησαν ήρεμα και δίχως παρατράγουδα. Αν και είναι τόσο πρόσφατες, ειλικρινά μου είναι δύσκολο πολύ να ανακαλέσω κάποιο περιστατικό δυσάρεστο ή αστείο. Πιστεύω πως τελικά θα τη θυμάμαι μονάχα για την εξωφρενική ταχύτητα με την οποία ολοκληρώσαμε την καταμέτρηση των ψήφων αλλά και των σταυρών, σημειώνοντας τουλάχιστον προσωπικό ρεκόρ στην όλη διαδικασία. Όταν πήγαμε στην Ευελπίδων να παραδώσουμε τα πρακτικά, διαπίστωσα πως πριν από εμάς είχαν περάσει μόλις άλλα εννιά τμήματα από ολόκληρη τη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας και αυτό νομίζω πως τα λέει όλα.
Όμως, για να τα καταφέρουμε είχε ασφαλώς προηγηθεί μία πολύ καλή προετοιμασία του υλικού το Σάββατο το απόγευμα. Άλλωστε, εκεί βρίσκεται και το μυστικό. Όσο πιο σχολαστικά και μεθοδικά ετοιμάσεις τα βιβλία σου από την παραμονή, τόσο λιγότερη δουλειά σου μένει για την Κυριακή το βράδυ.
Όταν τελειώσαμε από όλα, εγώ ήδη λαχταρούσα το κρεβάτι μου. Η ορθοστασία και οι δεκαπέντε ώρες συνεχόμενης δουλειάς με είχανε κυριολεκτικά διαλύσει. Ο φυσιοθεραπευτής μου με είχε συμβουλέψει να κάνω κάποιες απλές ασκήσεις που και που λιγάκι για να μαλακώνει η μέση, αλλά εγώ τις ξέχασα. Και η κορτιζόνη που μου είχε βαρέσει ο γιατρός-συγκάτοικος αποβραδίς το μόνο που κατάφερε ήτανε να με πρήξει. Ο Γεώ όμως επέμενε να πάμε τουλάχιστον για ένα ποτό. Κι εγώ, πάνω στην υπερένταση, τραβάτε με κι ας κλαίω.
Γυρίσαμε στο Βόλο την επόμενη και μέσα σε μια βδομάδα κυριολεκτικά γαμήθηκε το σύμπαν. Η εταιρεία όπου είχα ασφάλεια ζωής βάρεσε αιφνιδιαστικά κανόνι, έχασα μια πολύ καλά δουλειά που ο αφελής την είχα και σίγουρη και εξαιτίας είχα ήδη εκτεθεί σχεδόν ανεπανόρθωτα, μου αφαιρέθηκε το δίπλωμα οδήγησης οριστικά για λόγους που δεν είναι της παρούσας και επιπλέον το θέμα με τη μέση μου επιδεινώθηκε πολύ με αποτέλεσμα να μείνω μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου στο κρεβάτι. Και όλα αυτά σε αναπόφευκτο συνδυασμό με την μακρά σειρά προσωπικών, επαγγελματικών ακόμα και συγγραφικών ηττών με είχαν πείσει πια για τα καλά πως είχα πιάσει πάτο.
Αυτό, ωστόσο, συνεπαγόταν με μια άλλη ανάγνωση πως δεν υπήρχαν μάλλον μεγάλα περιθώρια να πάω παρακάτω. Πράγμα, που δυστυχώς δε φάνηκε από τους νέους κυβερνώντες να γίνεται από την αρχή αντιληπτό σε σχέση με την κάπως αντίστοιχη κατάσταση της χώρας.
Από τις αρχές του καλοκαιρού του 2007 είχα αρχίσει να αναπτύσσω και πάλι τις γνωστές μου τάσεις φυγής και απόδρασης και αναζητούσα εναγωνίως μια ευκαιρία για να μεταναστεύσω για ακόμα μια φορά από το Βόλο στην πρωτεύουσα. Κάπου στα μέσα Ιουλίου έμαθα πως μια διαφημιστική εταιρεία ζητούσε νέους κειμενογράφους. Αν και δεν ήμουν και τόσο σίγουρος για το τι ακριβώς σήμαινε αυτό, έστειλα βιογραφικό κι αυτοί μόλις δύο βδομάδες μετά με κάλεσαν για συνέντευξη. Εγώ, μες στον τρελό μου ενθουσιασμό, θεώρησα πως με είχαν ήδη προσλάβει, οπότε και ξεκίνησα χωρίς δεύτερη σκέψη να ψάχνω διαμέρισμα για να μετακομίσω. Την ίδια ακριβώς περίοδο ο Κώστας, ένας φίλος από το Βόλο -και το Posh- ετοιμαζόταν επίσης να πάει να ζήσει στην Αθήνα, αφού από το Φθινόπωρο θα άρχιζε την ειδικότητά του στην οφθαλμολογία. Εκείνος, όμως, δεν είχε ανάγκη να αναζητήσει στέγη, αφού βρισκόταν στη Δάφνη το πατρικό της μάνας του, το οποίο ήταν ακατοίκητο. Έτσι, το μόνο που είχα να κάνω, μόλις πληροφορήθηκα αυτά, ήταν απλώς να αυτοπροταθώ στον Κώστα για συγκάτοικος, πράγμα που εκείνος παραδόξως αμέσως αποδέχτηκε. Άλλωστε, πάντα είναι χρήσιμο να υπάρχει μες στο σπίτι ένας κειμενογράφος.
Στη διαφημιστική, αν και τελικά πράγματι με προσλάβανε για δοκιμαστικά, εντούτοις δεν κατάφερα και τόσο να στεριώσω και σε λιγότερο από χρόνο επέστρεψα στο Βόλο και στο δικηγορικό γραφείο μου. Ωστόσο, η σύντομή μου συγκατοίκηση με τον γιατρό, χωρίς να καταλάβουμε μάλλον και οι δυο μας πώς, μου έδωσε στο εξής κάποιας μορφής κεκτημένα δικαιώματα στο σπίτι του στη Δάφνη, όπου μέχρι προσφάτως διατηρούσα κανονικά το δικό μου το δωμάτιο. Επίσης, τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει κάποια στιγμή να του επιστρέψω τα κλειδιά του.
Πίσω λοιπόν στο 2009 και τις Βουλευτικές του Οκτωβρίου. Όπως ήδη ανέφερα, υπήρξα τυχερός πολύ με τον διορισμό μου. Αλλά είπαμε, το 2009 ήταν μια χρονιά απογοητευτική και ανάποδη. Και έτσι σύντομα το χαμόγελο της τύχης μου φάνηκε και πάλι να παγώνει. Δυο βδομάδες πριν τις εκλογές κι ενώ εγώ ετοιμαζόμουν να κατέβω, ήρθε μια φριχτή οσφυαλγία, από αυτές που πλέον συχνά με βασανίζουνε και με έριξε με βία στο κρεβάτι. Μετά από μια ταχύρρυθμη σειρά φυσιοθεραπειών και μια χορταστική δόση από το αναπόφευκτο κοκτέιλ Muscoril και Voltaren κατάφερα και στάθηκα τρεις μέρες πριν τις εκλογές στα πόδια μου, χωρίς ωστόσο να έχω δυστυχώς ξεφορτωθεί του πόνους.
Είχα ευτυχώς διαλέξει για γραμματέα τον Γεώ που και να οδηγήσει αντί για μένα το αμάξι μου ήταν πρόθυμος και να σηκώσει το βάρος του εκλογικού υλικού μπορούσε. Ο Γεώ –κατά κόσμον Γιάννης Γεωργιάδης- είχε ζητήσει από μόνος του να μου παρέχει την αναγκαία γραμματειακή υποστήριξη, όχι τόσο για λόγους οικονομικούς όσο γιατί ως συλλέκτης φανατικός εμπειριών, ζήλευε όλους τους άλλους φίλους μου που είχαν ήδη από τη θέση αυτή περάσει. Επίσης, επιθυμούσε ως επαγγελματίας φωτογράφος που ήταν πια να δοκιμάσει ένα ολοήμερο φωτορεπορτάζ εκλογικό με αυτήν την ευκαιρία, πράγμα που τελικά κατάφερε να ολοκληρώσει τον Απρίλιο του 2012. Και αν και στην αρχή μου είχε δώσει την εντύπωση πως θα αμελούσε τα καθήκοντά του προς όφελος της τέχνης, εντούτοις αποδείχτηκε από όλους μου τους γραμματείς ο πιο εργατικός, όχι από ζήλο για την ίδια τη δουλειά αλλά επειδή και ο ίδιος πάνω στην πράξη ανακάλυψε πως είναι ένας «εκλογόκαυλος».
Οι εκλογές εκείνες κύλησαν ήρεμα και δίχως παρατράγουδα. Αν και είναι τόσο πρόσφατες, ειλικρινά μου είναι δύσκολο πολύ να ανακαλέσω κάποιο περιστατικό δυσάρεστο ή αστείο. Πιστεύω πως τελικά θα τη θυμάμαι μονάχα για την εξωφρενική ταχύτητα με την οποία ολοκληρώσαμε την καταμέτρηση των ψήφων αλλά και των σταυρών, σημειώνοντας τουλάχιστον προσωπικό ρεκόρ στην όλη διαδικασία. Όταν πήγαμε στην Ευελπίδων να παραδώσουμε τα πρακτικά, διαπίστωσα πως πριν από εμάς είχαν περάσει μόλις άλλα εννιά τμήματα από ολόκληρη τη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας και αυτό νομίζω πως τα λέει όλα.
Όμως, για να τα καταφέρουμε είχε ασφαλώς προηγηθεί μία πολύ καλή προετοιμασία του υλικού το Σάββατο το απόγευμα. Άλλωστε, εκεί βρίσκεται και το μυστικό. Όσο πιο σχολαστικά και μεθοδικά ετοιμάσεις τα βιβλία σου από την παραμονή, τόσο λιγότερη δουλειά σου μένει για την Κυριακή το βράδυ.
Όταν τελειώσαμε από όλα, εγώ ήδη λαχταρούσα το κρεβάτι μου. Η ορθοστασία και οι δεκαπέντε ώρες συνεχόμενης δουλειάς με είχανε κυριολεκτικά διαλύσει. Ο φυσιοθεραπευτής μου με είχε συμβουλέψει να κάνω κάποιες απλές ασκήσεις που και που λιγάκι για να μαλακώνει η μέση, αλλά εγώ τις ξέχασα. Και η κορτιζόνη που μου είχε βαρέσει ο γιατρός-συγκάτοικος αποβραδίς το μόνο που κατάφερε ήτανε να με πρήξει. Ο Γεώ όμως επέμενε να πάμε τουλάχιστον για ένα ποτό. Κι εγώ, πάνω στην υπερένταση, τραβάτε με κι ας κλαίω.
Γυρίσαμε στο Βόλο την επόμενη και μέσα σε μια βδομάδα κυριολεκτικά γαμήθηκε το σύμπαν. Η εταιρεία όπου είχα ασφάλεια ζωής βάρεσε αιφνιδιαστικά κανόνι, έχασα μια πολύ καλά δουλειά που ο αφελής την είχα και σίγουρη και εξαιτίας είχα ήδη εκτεθεί σχεδόν ανεπανόρθωτα, μου αφαιρέθηκε το δίπλωμα οδήγησης οριστικά για λόγους που δεν είναι της παρούσας και επιπλέον το θέμα με τη μέση μου επιδεινώθηκε πολύ με αποτέλεσμα να μείνω μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου στο κρεβάτι. Και όλα αυτά σε αναπόφευκτο συνδυασμό με την μακρά σειρά προσωπικών, επαγγελματικών ακόμα και συγγραφικών ηττών με είχαν πείσει πια για τα καλά πως είχα πιάσει πάτο.
Αυτό, ωστόσο, συνεπαγόταν με μια άλλη ανάγνωση πως δεν υπήρχαν μάλλον μεγάλα περιθώρια να πάω παρακάτω. Πράγμα, που δυστυχώς δε φάνηκε από τους νέους κυβερνώντες να γίνεται από την αρχή αντιληπτό σε σχέση με την κάπως αντίστοιχη κατάσταση της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου