χορός με τη σκιά σου

Εγώ γενικά δε χορεύω. Δεν το έχω. Μου αρέσει να ακούω τη μουσική. Γουστάρω να βλέπω τους άλλους να κουνιούνται. Αλλά με το χορό, δεν ξέρω, φίλοι δεν ήμασταν ποτέ.
Κάθε φορά που κάποια μου λέει, «έλα, σήκω να χορέψουμε!», με φέρνει σε τρομερή αμηχανία. Παλιά απαντούσα συνήθως αγενώς. Τώρα ζητάω συγνώμη και λέω πως δυστυχώς το απαγορεύει η θρησκεία μου. «Μα δεν πιστεύεις. Είσαι άθεος, δε λες;» «Αυτό ακριβώς! Το βρήκες!»
Ίσως δεν έχω το ρυθμό. Ίσως να είναι η ντροπή. Μπορεί και κάτι άλλο. Πάντως, δεν είναι ότι δεν προσπάθησα ποτέ. Μα όποτε το έκανα, σχεδόν αμέσως με κυρίευε η αίσθηση της γελοιότητας. Και μαζευόμουν ξανά σε μια γωνιά, κοιτάζοντας τους άλλους να χορεύουν.
Κι όμως, δεν είναι μόνο ο χορός. Δεν είναι πως σε όλα τα άλλα είμαι καλός κι αυτό μόνο μου λείπει. Περίπου σε όλα αισθάνομαι ανεπαρκής, κι ας έχω διαπρέψει κατά καιρούς σε διάφορα –αμφιλεγόμενα, δε λέω- κατορθώματα. Μόνο όταν γράφω μπορώ να πω πως νιώθω αναγκαίος και ικανός. Αλλά και πάλι, αφού εγώ είμαι κυρίως ο αναγνώστης μου, πόσο αντικειμενικά μπορώ να κρίνω ο ίδιος τα γραπτά μου;
Κάθε φορά, ωστόσο, που μου δίνουν ένα κίνητρο, τολμάω και δοκιμάζω.
Και μόλις ανακάλυψα το κίνητρο μου στο χορό –μόνο του ήρθε, βασικά, εγώ στ’ αλήθεια ποτέ μου δε το γύρεψα- το έχασα και πάλι ξαφνικά, πριν καν τελειώσει το τραγούδι.
Είπα κι εγώ μια φορά να γίνω στη ζωή μου χορευτής. Και πάνω που έμαθα τα βήματα. Και πάνω που βρήκα έναν άναρχο ρυθμό, που να ταιριάζει με τους χτύπους της καρδιάς μου. Και πάνω που αναγνώρισα πως κάτι υπάρχει για να πιστέψω τελικά. Τότε η παρτενέρ μου πήγε μόνη κι έσπασε τα πόδια της και μου είπε, «όχι, τώρα δε μπορώ, τώρα θέλω να αράξω.»
Πείτε μου τώρα όλοι εσείς, του κόσμου οι χορευταράδες. Εσείς που ξέρετε από αυτά σε μένα που πάντα, απ’ ότι φαίνεται, τα κάνω λάθος όλα. Πως θα μπορούσα να πάψω, έτσι ξαφνικά να της ζητάω, «έλα, σήκω να χορέψουμε!»;
Και μάλιστα, ετούτη τη στιγμή, που ακόμα παίζει το τραγούδι μας.
Και μάλιστα, την ώρα που των σκιών μας οι σκιές χορεύουνε ακόμα.