που είχαμε μείνει;

Που είχαμε μείνει;
Α, ναι! Στο ότι μου λείπεις... Πήγα να σου το πω, μα έγινε ξαφνικά σεισμός κι όλος ο κόσμος ισοπεδώθηκε. Γκρεμίστηκε ο κόσμος μας στα βάραθρα, που πάνω τους χόρευε ανέμελος τόσο καιρό, χωρίς να τα προσέξει. Άνοιξε η γη. Χαθήκαμε. Δεν πρόλαβα εγώ να σου το πω. Δεν πρόλαβες εσύ να το ακούσεις. Στο λέω τώρα. Πέρασε ο σεισμός. Εγώ είμαι ακόμα εδώ. Ο κόσμος δεν υπάρχει.

Που είχαμε μείνει;
Α, ναι! Στο σ’ αγαπώ… Κάτι ξεκίνησα να λέω, μα ήρθε ο μετεωρίτης ξαφνικά και έβγαλε εκτός τροχιάς τον πλανήτη μας. Χάθηκε η Γη μας. Εξορίστηκε στα βάθη του ουράνιου στερεώματος. Κανείς ποτέ δεν πρόσεξε πόσο ελάχιστα στερεό ήταν ετούτο το στερέωμα. Και τώρα ταξιδεύουμε ακυβέρνητοι στο γαλαξία της απόγνωσης. Κι όμως, εγώ ακόμα είμαι εδώ. Κι εγώ κι όλα τα «σ’ αγαπώ» μου.

Που είχαμε μείνει;
Α, ναι! Στο ότι σε θέλω ακόμα. «Σε θέλω ακόμα», μόλις που τόλμησα να πω και ξαφνικά όλος ο κόσμος πνίγηκε μες στον κατακλυσμό του πάθους μου του ανεκπλήρωτου. «Φίλε, σταμάτα να μιλάς! Χανόμαστε! Δε βλέπεις;», ούρλιαζε ο κόσμος μέσα στη περιδίνηση. «Καν’ τε ό,τι θέλετε», απάντησα. Εγώ ακόμα είμαι εδώ. Κι είμαι εγώ ακόμα. Κι ο κόσμος όλος να χαθεί, ο κόσμος μου θα μείνει.

Που είχαμε μείνει;
Α, ναι! Σε εμάς… εμείς και όλοι οι άλλοι.