το τελευταίο ταξίδι του πρίγκιπα

Υπάρχουν πράγματα που δε μπορώ να θυμηθώ πώς άρχισαν. Ποιος πήρε την πρωτοβουλία; Ήταν μια αυθόρμητη ιδέα της στιγμής ή μήπως υπήρξε κάποιο είδος λανθάνουσας προσυνεννόησης;
Για παράδειγμα: Πως ήξερα πως της αρέσει πραγματικά τόσο πολύ να της δαγκώνω τις θηλές της; Πως μου ήρθε να το κάνω στην πρώτη μου κιόλας επαφή με τα βυζιά της; Πως μάντεψα ότι ο πόνος αυτός –όπως και άλλοι πόνοι πιο ηδονικοί- όχι μόνο δεν την ξενέρωναν, αλλά την καύλωναν ακόμα περισσότερο.
Όχι, δε μου το ζήτησε. Δεν το άφησε καν να εννοηθεί. Ήταν πολύ νωρίς. Τα σώματά μας δεν είχαν γνωριστεί ακόμα.
Μια-δυο φορές, η αλήθεια είναι, το παράκανα. Δε μου το είπε εκείνη τη στιγμή, μα την επόμενη μου έδειχνε με τρόπο, πως θα ήτανε καλύτερα να ασχοληθώ με άλλα μέρη του κορμιού της. Να αφήσω τις ταλαιπωρημένες της θηλές να ηρεμήσουν λίγο.
Τώρα που η απουσία της επιδερμίδας της και η έλλειψη της γεύσης της στοιχειώνουν τα όνειρά μου, αρχίζω ίσως να καταλαβαίνω κάποια πράγματα.
Όχι, δεν ήταν εκδρομή αυτό που τότε ξεκίνησα να κάνω στη επιφάνεια της ύλης της. Δεν ήταν ένα απλό ταξίδι αυτό που έκανα μες στη υγρή και ανάγλυφη χώρα της ύπαρξής της.
Την επισκέφτηκα ως εξερευνητής. Την γεύτηκα ως νέος κονκισταδόρας. Και τώρα την αναζητώ ξανά ως έκπτωτος πρίγκιπας αυτής της άγνωστης, μα τόσο γνώριμής μου γης, μακριά από τη μαύρη εξορία του μυαλού μου.
Πως κάποιος που να ξεχάσει δε μπορεί, μπορεί να πάψει στους άλλους να θυμίζει;