Torres Blancas: Οι λάτρεις της μοντέρνας αρχιτεκτονικής σίγουρα θα βρούνε τη χαρά τους, καθώς όλα τα σύγχρονα ρεύματα εκπροσωπούνται επάξια σε διάφορες κατασκευές, δημόσιες και ιδιωτικές, τόσο στο κέντρο όσο και στα προάστια της καστιλλιάνικης μητρόπολης. Άλλωστε, οι ισπανοί αρχιτέκτονες και οι σχολές που εκπροσωπούν είναι γνωστό πως βρίσκονται στην πρωτοπορία εδώ και δεκαετίες. Puerta de Europa, Torre Picasso, Barajas, Caixa Forum, Torre de Cristal και δεκάδες άλλα σήματα κατατεθέντα της σπουδαίας αυτής παραγωγής μαρτυρούν την ραγδαία και εξωστρεφή ανάπτυξη που γνώρισε η Ισπανία από την πτώση του φρανκικού καθεστώτος και μέχρι πριν από δυο-τρία χρόνια, οπότε και κατέρρευσε ολοκληρωτικά ο κλάδος της οικοδομής, παρασύροντας τα πάντα στο χάος της ανεργίας και της ύφεσης. Κι αν θεωρείτε πως τα περισσότερα από αυτά δεν είναι παρά ματαιόδοξες και φλύαρες αρχιτεκτονιές, δεν έχετε παρά να πάρετε την πορτοκαλί γραμμή του μετρό και να κατέβετε στη στάση Carthagena. Οι Torres Blancas, που είναι τόσο blancas όσο λευκός είναι ο Λευκός Πύργος, είναι κάτι παραπάνω από ένα φουτουριστικό οικοδόμημα ή από μια προφητεία για το μέλλον της έννοιας της κατοικίας. Το αριστούργημα του πολυβραβευμένου Francisco Javier Sáenz de Oiza αποτελεί μια ολοκληρωμένη ποιητική αφήγηση πάνω στο του οπλισμένου σκυροδέματος.

Plazuela de las Comendadoras: Στη σκιά της Dos de Mayo και των άλλων πολυσύχναστων και πολύβουων πλατειών της Malasaña, η Comendadoras είναι ένα από τα μαγικά αυτά μέρη που κάθε μεγαλούπολη που σέβεται τον εαυτό της ξέρει καλά να κρύβει μες στα σπλάχνα της. Μια πλατεία που συγκεντρώνει όλα τα αρχετυπικά «πλατειακά» χαρακτηριστικά: ζευγάρια που ερωτοτροπούν ασύστολα, πιτσιρίκια που παίζουν κρυφτοκυνηγητό και μπάλα, γεροντάκια που ξορκίζουν το κακό συγκρίνοντας τις αναμνήσεις τους, τρελοί που αγορεύουν στα παγκάκια και οι ένοικοι τριγύρω, ακροβολισμένοι στις χρωματιστές προσόψεις των σπιτιών, να παρακολουθούν την αιώνια παράσταση της ιερής τους καθημερινότητας. Καθίστε στην terraza του εμβληματικού café Moderno, ζητήστε να σας φέρουν, ανάλογα με την εποχή, έναν cortado ή έναν americano con hielo, πετάξτε τον ταξιδιωτικό σας οδηγό και αν είναι δυνατόν ακόμα λησμονήστε την ταξιδιωτική σας ιδιότητα. Μαντέψτε πως θα ήταν άραγε η ζωή σας, αν κατοικούσατε σε κάποιο από τα πανέμορφα μπαλκόνια που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια σας και μη βιαστείτε καθόλου να επιστρέψετε στον κόσμο σας. Πιστέψτε με! Στην Plazuela de las Comendadoras ο χρόνος πάντα αποκτά μια κάπως πιο υποκειμενική διάσταση κι ενίοτε τελείως σταματάει.

Calle de Argumosa: Η καρδιά του Lavapiés. Ο δρόμος, όπου κάθε μποέμ και εναλλακτικός, που του αρέσει να παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του, θα ήθελε να μένει. Το Lavapiés, παλιά εβραϊκή γειτονιά της Μαδρίτης και μέχρι πρότινος μια από τις πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της πόλης, αποκαλύπτει σήμερα στον επισκέπτη του το αληθινό πρόσωπο του κοσμοπολιτισμού: Άραβες, Λατίνοι, Ινδοί, Απωανατολίτες, επαρχιώτες που έρχονται να ζήσουνε τη fiesta στην πρωτεύουσα και ευρωπαίοι που αναζητούν την απενοχοποιημένο πια ιβηρικό χαρμάνι των πολιτισμών, όλοι μαζί να περιμένουν τη συντέλεια, που με τα πόδια να ερχότανε, ήδη θα είχε φτάσει. Περπατήστε ολόκληρη την Argumosa από το σταθμό του Lavapiés μέχρι το Reina Sofia, μπείτε λιγάκι και χαζέψτε την Guernica –μετά τις έξι το απόγευμα η είσοδος είναι δωρεάν- και ύστερα διασχίστε την ξανά προς την αντίθετη κατεύθυνση και αναρωτηθείτε, στ’ αλήθεια πόσοι νέοι ναζιστικοί βομβαρδισμοί θα χρειαστούν για να σβηστεί από το χάρτη οριστικά αυτή η απίθανη ανθρώπινη γεωγραφία. Προσποιηθείτε ότι ξέρετε Ισπανικά και πιείτε τον καφέ σας, και καλά διαβάζοντας, σε κάποιο βιβλιοπωλείο, δοκιμάστε την γενναιόδωρη κουζίνα του Buga del Lobo και ρίξτε και μια ματιά στους τοίχους του, πιείτε φτηνά κοκτέιλ στο La Playa ή αράξτε στο Super India, όπου μπορείτε με μόλις τρία ευρώ να παραγγείλετε έναν κουβά με μπύρες.