Διακοπές στην Αθήνα (β')

Δεύτερον, είμαι από αυτούς που θεωρούν πως η «πολλή συνάφεια του κόσμου» κάνει πιο πολύ κακό παρά καλό κι εν πάσει περιπτώσει, προσωπικά εμένα με κουράζει. Και μέρος πιο ερημικό και πιο μονωτικό, για τα δικά μου τα γούστα τα μάλλον αντικοινωνικά, από την Αθήνα μες στον Δεκαπενταύγουστο νομίζω πως στη χώρα δεν υπάρχει. Τι να τις κάνω τις διακοπές στα θέρετρα τα κοσμικά και στους τουριστικούς παράδεισους, που ολόκληρος ο κόσμος λαχταράει; Τι ακριβώς θα διακόψω, έτσι και βρεθώ ξανά ανάμεσα σε πρόσωπα γνωστά κι απέναντι σε γνώριμές μου συμπεριφορές, όταν το σκηνικό που μας φιλοξενεί μονάχα αυτό αλλάζει; Γι’ αυτό και κάθε καλοκαίρι λαχταρώ, την κρίσιμη ολόκληρου του χρόνου τη στιγμή, να πάω εκεί απλώς από όπου όλοι επιθυμούν να φύγουν.
Είναι νομίζω περιττό να πω, πως προτιμώ να ταξιδεύω το καλοκαίρι στην Αθήνα μόνος μου, χωρίς άλλη παρέα – αν και εσχάτως ακόμα και σε αυτό ξεκίνησα να κάνω εξαιρέσεις. Πάντως, σε γενικές γραμμές, δε θέλω να στριμώχνω άλλα πρόσωπα μες στις αποσκευές μου. Άλλωστε, και να ήθελα, δύσκολα θα μπορούσα να βρω κάποιον συνταξιδιώτη πρόθυμο που να συμπίπτουν οι παραθεριστικές του προτιμήσεις με τις «περίεργες» δικές μου – άλλα όπως είπα λίγο πριν, πάντα υπάρχουν κι οι εκπλήξεις.
Σπανίως επιλέγω να πληρώνω για τη στέγη μου, αν και έχουνε υπάρξει αρκετές φορές που τίμησα κάποια φτηνά ξενοδοχεία. Παλιότερα διανυκτέρευα στο «σπίτι μου», στο διαμέρισμά μου το φοιτητικό, που ύστερα από τη δική μου αποφοίτηση, το κράτησε για λίγα ακόμα χρόνια η αδερφή μου. Μετά, κι αφού κι εκείνη τέλειωσε κάποια στιγμή με τις σπουδές της, αναγκάστηκα να απευθυνθώ στα φιλοξένια αισθήματα των φίλων μου. Δίσταζα στην αρχή, αφού ούτε να τους επιβαρύνω με την παρουσία μου δεν ήθελα ούτε μου άρεσε πολύ που έπρεπε το χώρο να μοιράζομαι μαζί τους. Έπειτα, άρχισα όμως να αναπτύσσω ένα από τα πιο δραστήρια ταλέντα μου: αυτό της αυτοπρόσκλησης – και συνεκδοχικά εκείνο του εντέχνου «κατσικώματος». Αφού εντόπιζα εγκαίρως, από μήνες πριν, το σπίτι που με ενδιέφερε, φρόντιζα στη συνέχεια, με πλάγιο τρόπο, να πληροφορηθώ ποτέ ακριβώς θα έλειπε για τις δικές του διακοπές ο υποψήφιος οικοδεσπότης μου. Και την κατάλληλη στιγμή – μια μέρα μόλις πριν βάλω μέσα στο αμάξι τις αποσκευές- τον έπαιρνα τηλέφωνο για να του πω πόσο πολύ σημαντικό είναι να βρίσκομαι αυτές τις μέρες στην Αθήνα και πόσο στ’ αλήθεια δύσκολο μου είναι να βρω κάποιο άλλο μέρος για να μείνω. Όταν ξεκίνησα μετά να γράφω και να εκδίδω τα βιβλία μου, τότε αυτομάτως η επιχειρηματολογία μου βεβαίως εμπλουτίστηκε. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που κολακεύονταν, όταν τους έλεγα πόσο πολύ το σπίτι τους με εμπνέει και πόσο ανάγκη έχω από ένα χώρο τόσο αρμονικό για να μπορέσω να αρχίσω ή να ολοκληρώσω το καινούριο μου σπουδαίο μυθιστόρημα. Αν είστε και εσείς επίσης συγγραφείς ή αν έχετε ήδη προνοήσει να ενημερώσετε τους πάντες ότι κάποια στιγμή σκοπεύετε να γίνετε, σας συνιστώ το τέχνασμα αυτό, με το οποίο ξέρω καλά πως αρκετοί ομότεχνοι γυρίζουνε περίπου δωρεάν ολόκληρο τον κόσμο, μα γενικά προσέξτε να μην το παρακάνετε, διότι μπορεί, κάποια στιγμή, όλο και κάποιος να βρεθεί, να σας ζητήσει δικαιώματα – και δε μιλάω μόνο για πνευματικά, αλλά και για άλλα, πιο εμπράγματα.
Το πιο σημαντικό, πάντως, από τα πλεονεκτήματα που οι μοναχικές διακοπές προσφέρουν είναι ότι δεν είσαι απολύτως αυτεξούσιος ως προς τον τρόπο και τη μέθοδο που προτιμάς να ζεις αυτές τις μέρες. Και μες στην έρημη Αθήνα που δημιουργεί η ευλογημένη, κατά τα άλλα, ομαδική παράκρουση της μαζικής φυγής των δύο τρίτων των κατοίκων της, το πλεονέκτημα αυτό δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί κανείς να το διαταράξει.