Goya: Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Μαδρίτη, το φάντασμα του Francisco José de Goya y Lucientes. Το πνεύμα του παραδοξότερου ζωγράφου της ιβηρικής βρίσκεται παντού μες στην ισπανική πρωτεύουσα: από τα υπέρλαμπρο Museo de Prado, που φιλοξενεί τα περίεργα "Καπρίτσια" του και τα εφιαλτικά του "Negras", μέχρι τα ελάσσονα μουσεία Real Academia de Bellas Artes και Lázaro Galdiano, όπου ο "Ενταφιασμός της Σαρδέλας" και το "Aquelarre" αντίστοιχα. Το σώμα του, όμως, ή ότι έχει απομείνει από αυτό βρίσκεται σε ένα από λιγότερα γνωστά μνημεία της πόλης, το οποίο δυστυχώς σπάνια θα βρείτε τουριστικό οδηγό που να το αναφέρει: στην Ermita de San Antonio de la Florida. H μικρή αυτή εκκλησία, επί της Paseo de la Florida, κοντά στο σταθμό Principe Pio, είναι εξ ολοκλήρου αγιογραφημένη από τον σπουδαιότερο «τρελό» της ευρωπαϊκής τέχνης, με τέτοιο τρόπο που, αφού ισοπεδώνει ολόκληρη την δυτική (καθολική) θρησκευτική ζωγραφική, αγγίζει τα όρια του κόμικ. Βγαίνοντας από την ermita, δε χάνετε τίποτα να περπατήσετε καμιά πενηνταριά μέτρα προς την κατεύθυνση του Parque del Oeste, κι αφού διασχίσετε την αερογέφυρα που περνάει πάνω από τις γραμμές των τρένων, να δείτε το μνημείο για τη σφαγή που ακολούθησε την εξέγερση των Μαδριλένων κατά του Ναπολέοντα, που ο Goya έχει τόσο δραματικά περιγράψει στο περίφημο El tres de mayo de 1808 en Madrid.

Passage de Fuencarral: Το μυστήριο της Malasaña. Η Calle de Fuencarral περνάει ακριβώς μπροστά από το Δημοτικό Μουσείο και το σταθμό Tribunal. Στο νούμερο 77 μπορείτε να βρείτε την είσοδο ενός κτηρίου που εκ πρώτης δημιουργεί την εντύπωση πως πρόκειται για ακόμα μια okupa (κατάληψη). Τις ώρες που λειτουργούν τα καταστήματα, η καγκελωτή του πύλη είναι ανοιχτή, οπότε τολμήστε και περάσετε στο εσωτερικό του. Εκεί θα δείτε μια εγκαταλειμμένη στοά, κάτι σαν αποτυχημένο εμπορικό κέντρο, όπου το μόνο κατάστημα που επέζησε είναι η joyería (κοσμηματοπωλείο) του συμπαθέστατου κυρίου Monge, ο οποίος, αν δεν έχει δουλειά, νομίζω πως δε θα βαρεθεί να σας αφηγηθεί την ιστορία του συγκεκριμένου edificio. Διασχίστε όλη τη στοά μέχρι την έξοδό της στην Corredera Baja de San Pablo και χαζέψτε τις «αρχαίες» βιτρίνες και κυρίως την εκλεπτισμένη αισθητική της έσω αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του ’70. Θα σας πρότεινα να αράξετε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια, πλάι στο περίεργο μωσαϊκό με τον ιππόκαμπο, και να κάνετε ένα αστικό πικ-νικ, τρώγοντας πίττες από το La Ria de Arosa και cheese cake από το Happy Day Bakery Coffee (αμφότερα επί της Calle del Espíritu Santo, παραπλεύρως). Αν ακούσετε τίποτα αλλόκοτους ήχους και φωνές, μην τρομάξετε! Λογικά, θα είναι το φάντασμα του καπιταλισμού, που σύχναζε κάποτε εκεί μέσα.

Templo de Debod: Άλλο πάλι και τούτο! Ένας αρχαίος αιγυπτιακός ναός στην καρδιά της πρωτεύουσας ενός ευρωπαϊκού βασιλείου. Το εν λόγω εκτός τόπου και χρόνου, κομψό κατά τα άλλα, αρχιτεκτόνημα , δώρο της κυβέρνησης της Αιγύπτου στον ισπανικό λαό (τι γλυκό!), βρίσκεται μέσα στο Parque del Oeste, κοντά στην είσοδό του από την Calle de Ferraz. Αν και προσωπικά τα βαριέμαι λίγο τα περίφημα και υποτίθεται ειδυλλιακά πάρκα των μεγαλουπόλεων -αν γούσταρα να δω καστανιές και σκιουράκια, πήγαινα και στα Ζαγοροχώρια- το ομολογώ πως αξίζει μια βόλτα προς τα εδώ. Ειδικά εάν συνδυάσετε τον περίπατό σας με ένα take away γεύμα από τον Jia Xiang Xiao Chi –μακράν το καλύτερο κινέζικο στην πόλη- που θα το βρείτε μάλλον δύσκολα –ρωτήστε και κανέναν άνθρωπο!- μέσα σε μια υπόγεια διάβαση κάτω από την Plaza de España, δυο βήματα μόλις μακριά από το Τemplo. Επίσης, η εικόνα των ουρανοξυστών της Gran Via που καθρεφτίζονται στην τεχνητή λιμνούλα που περιβάλει το παράδοξο αυτό μνημείο θα κάνει τις φωτογραφικές σας μηχανές να πάρουνε φωτιά. Πάντως γενικά, αν σας αρέσουνε αυτά, η Μαδρίτη είναι γεμάτη από πάρκα και αλσύλλια: Retiro, Real Jardín Botánico, Campo del Moro, Jardines de Sabatini και φυσικά το αχανές Casa de Campo, οι απογευματινοί επισκέπτες του οποίου μπορούν να αναζητήσουνε εδώ εμπειρίες επιπέδου δάσους της Βουλώνης.