Les Grecs/De Grieken: Έχω να λέω πως στις Βρυξέλλες υπάρχουν πιο πολλοί φίλοι και γνωστοί μου από ότι, ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη. Και κάθε φορά που τις επισκέπτομαι, όλο και περισσότεροι προστίθενται στο άναρχο «πελατολόγειό» μου. Στις αρκετές χιλιάδες συμπατριώτες μας που ζουν εδώ, περιλαμβάνονται ασφαλώς πολλοί υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άλλων διεθνών οργανισμών, αρκετοί φοιτητές αλλά και μαθητές –που φοιτούν στο περίφημο Ευρωπαϊκό Σχολείο- μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, που ήρθαν να δουλέψουν στου Βελγίου τις στοές και τώρα τροφοδοτούν με άρωμα φολκλόρ την Place Bethléem, λομπίστες, καλλιτέχνες, ναυαγοί και αυτοεξόριστοι. Γενικά πρέπει να προσέχεις τι λες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που σε ακούει. Οι ντόπιοι –κυρίως οι Βαλλώνοι- γκρινιάζουν που οι ξένοι αρνούνται να μάθουν Γαλλικά και αρκούνται στο διεθνισμό των simplified english. Τα τελευταία χρόνια που η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και την πόρτα αυτού του άλλοτε κραταιού βασιλείου και τα διχαστικά αισθήματα ανάμεσα στις δυο κοινότητες έχουν αναβιώσει, τα ξενοφοβικά ένστικτα –συνήθως εκπορευόμενα από την πιο ευκατάστατη Φλάνδρα- κάνουν τους μέτοικους των Βρυξελλών να μην αισθάνονται και τόσο άνετα όσο ίσως παλιότερα. Προς το παρόν, πάντως, αυτός ο θαυμαστός, μα τόσο αμήχανος, πολυπολιτισμικός χαμός δε δείχνει άμεσα τουλάχιστον να απειλείται.

Jazz Marathon: Στις Βρυξέλλες έχουν ένα θέμα με την Jazz. Πέρα από το «μαραθώνειο» τους φεστιβάλ, που διοργανώνεται στα τέλη Μαΐου και με κάποιον τρόπο απλώνεται σε ολόκληρη την πόλη, υπάρχουν και άλλες παρόμοιες γιορτές σχεδόν όλον το χρόνο, ενώ πολλές μουσικές σκηνές (για παράδειγμα το Sazz ‘n Jazz στην Botanique) εξειδικεύονται στα εν λόγω ακούσματα. Κατά τα λοιπά η μουσική της πόλης, όπως είναι φυσικό, φραγκοκρατείται. Αν και στο πλαίσιο του πολιτικώς ορθού, στους σταθμούς του μετρό παίζονται πλέον εναλλάξ γαλλόφωνα και ολλανδόφωνα τραγούδια –με ότι συνεπάγεται αυτό για τα αυτάκια των ουδέτερων επιβατών- για να μη νιώθουν, και καλά, οι Φλαμανδοί ριγμένοι. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί και ένα σημαντικό ρεύμα ηλεκτρονικής πρωτοπορίας (το κλαμπ Fuse στις Marolles θεωρείται από τους ως ένα από τα πιο γνωστά διεθνώς), ενώ δε λείπουν και οι έθνικ μουσικές αναφορές – αναπόφευκτο σε μια τόσο multi culti μητρόπολη. Αν σας αρέσει ο συνδυασμός στριμωξίδι-ακατάσχετη μπυροποσία, τα καλοκαιρινά υπαίθρια event αφθονούν στα πάρκα και στις πλατείες της πόλης. Αν τώρα ψάχνετε απλώς για κάποιο μαγαζί για να επιδείξετε τις χορευτικές σας ικανότητες, υπάρχει πάντα το Madame Moustache στην Sainte Catherine με την ανεπανάληπτη carnival αισθητική και με εκπλήξεις που περιλαμβάνουν μέχρι και βραδιές γυμνισμού.

Avenue de Stalingrad/Stalingradlaan: Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν υπάρχει μια κεντρική οδική αρτηρία στην Αθήνα που να ονομάζεται Λεωφόρος Στάλινγκραντ; Θα σας φαινότανε κάπως, ε; Το ότι υπάρχει κάτι τέτοιο σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες των συμμαχικών χωρών του Β’ Π.Π. δε σας παραξενεύει όμως – στο Παρίσι παρεμπιπτόντως είναι και όνομα ενός από τους σταθμούς του μετρό. Και μη μου πείτε πως το Στάλινγκραντ πλέον λέγεται Βόλγογκραντ – εις ανάμνησιν της μάχης δίνεται το όνομα και όχι προς τιμήν της πόλης του Πατερούλη. Τέλος πάνων, στο θέμα μας: Η βρυξελλιώτικη λεωφόρος Στάλινγκραντ είναι ο παράδεισος της ειρηνικής συνύπαρξης και της πολυπολιτισμικότητας με τα αραβικά χαμάμ δίπλα στο Εβραϊκό Μουσείο και την Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη ανάμεσα σε τούρκικα μπακάλικα και αλβανικά καφενεία. Εδώ χτυπάει η καρδιά μιας πόλης, της οποίας πάνω από το πενήντα τις εκατό του πληθυσμού έχει γεννηθεί σε άλλες χώρες, για να μη μιλήσουμε για τη δεύτερη και την τρίτη γενιά των μεταναστών. Κάντε μια βόλτα στην πολύγλωσσή της «ράμπλα», ψωνίστε από τα μαγαζιά της και μην συμπεριφέρεστε σαν να βρίσκεστε ανάμεσα σε ιθαγενείς που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να βουτήξουνε το πορτοφόλι σας – είναι, αλλά δεν είναι το μόνο. Τώρα που η Ευρώπη μας βρίσκεται στην τρίτη ηλικία μόνο από αυτόν τον τρίτο κόσμο έχει να ελπίζει.