Οι Φλαμανδοί: Οι Βρυξέλλες είναι η πόλη των μεγάλων αντιθέσεων και αντιφάσεων. Ως πρωτεύουσα ενός δίγλωσσου και πολυεθνικού, παρά το μικρό του μέγεθος, βασιλείου, δε μπόρεσε ποτέ, παρά την διεθνοποίησή τους κατά τον εικοστό αιώνα, να αποβάλει τις παιδικές εργαστηριογέννητεςασθένειες του Βελγίου – του πιο τεχνητού ίσως κράτους-πειράματος στην Ευρώπη. Έτσι, μολονότι η παλιά Broeksel, που στα ολλανδικά σήμαινε «βαλτόσπιτο», γεωγραφικά ανήκει στηΦλαμανδική Brabant και διοικητικά περικυκλώνεται από αυτήν, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια γαλλόφωνη πόλη, ενώ το μείζον κομμάτι του ολλανδόφωνού της πληθυσμού περιορίζεται στα βορειοδυτικά του πολεοδομικού της συγκροτήματος, από τη συνοικία του Molenbeekκαι πέρα. Η άνιση αυτή κυριαρχία του Βαλλωνικού στοιχείου οφείλεται ξεκάθαρα στην εύνοια της κρατικής/διοικητικής μηχανής στη γαλλική γλώσσα για πάνω από έναν αιώνα, πράγμα που τις τελευταίες δεκαετίας γίνονται προσπάθειες να εξισορροπηθεί μέσω πιο politicallycorrectπρακτικών των βελγικών κυβερνήσεων, και προκειμένου φυσικά να κατασιγαστούν τα αποσχιστικά αντανακλαστικά της Φλάνδρας. Ενδεικτικό αυτών των και έτσι και γιουβέτσι πολιτικών είναι ότι κανείς δε γνωρίζει την αληθινή αναλογία των δύο κοινοτήτων στον πληθυσμό των Βρυξελλών, αφού οι τέτοιου είδους έρευνες-δημοσκοπήσεις-απογραφές απαγορεύονται δια νόμου! Στο μεταξύ, στη Γαλλία και στην Ολλανδία εξακολουθούν να κυκλοφορούν παρόμοια ανέκδοτα σε βάρος των Βαλλώνων και των Φλαμανδών αντίστοιχα.

Léopold ΙΙ: Ο δεύτερος βασιλιάς του Βελγίου, Λεοπόλδος Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Βίκτωρ ή πιο γνωστός στην πιάτσα ως Λεοπόλδος ο Β’ υπήρξε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία. Γιος του παρ’ ολίγον βασιλιά της Ελλάδας Λεοπόλδου του Α’, συνέδεσε το όνομά του με τις φρικτότερες σελίδες της μαύρης βίβλου της αποικιοκρατίας, αλλά και με τον εκσυγχρονισμό της χώρας του και τη μορφή της πρωτεύουσας της. Η συντριπτική πλειοψηφία από τα σημερινά μνημεία των Βρυξελλών και η πολεοδομική συγκρότησή τους οφείλουνε την ύπαρξή τους στο όραμα του ανθρώπου, που κάποιοι φωστήρες του 19ου αιώνα έφτασαν να τον χαρακτηρίσουν ως «σοσιαλιστή μονάρχη». Αλλά και στην καταλήστευση φυσικά των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Κονγκό, το οποίο για πάνω από δυο δεκαετίες αποτελούσε, όχι ακριβώς αποικία του Βελγίου, αλλά προσωπική ιδιοκτησία του ίδιου του Λεοπόλδου, πράγμα που του επέτρεπε να κάνει το κομμάτι του, δημιουργώντας το πρώτο ίσως κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη. Σήμερα, η πολυπληθής κογκολέζικη κοινότητα των Βρυξελλών θεωρεί τον εστεμμένο αυτόν serialkiller-πάνω από δέκα εκατομμύρια πρόγονοί τους εκτελέστηκαν όσο καιρό η χώρα τους βρισκόταν υπό την ατομική του κυριαρχία- ως ενσάρκωση του διαβόλου και ως πατέρα της ταυτόχρονα.

M.I.M.: Πλάι στην QuartierRoyalκαι εν μέσω των πιο προβεβλημένων μνημείων και αξιοθέατων της πόλης, βρίσκεται το αριστούργημα της ArtNouveau, «OldEngland». Το έργο αυτό του PaulSaintenoy, που σέβεται όλους τους κανόνες του εν λόγω εστετίστικου αρχιτεκτονικού και εικαστικού ρεύματος, στεγάζει σήμερα, αν όχι το ομορφότερο,σίγουρα το ευρηματικότερο μουσείο των Βρυξελλών: το Μουσείο Μουσικών Οργάνων. Αν είσαστε μουσικοί, θα το ερωτευτείτε – ειλικρινά, δεν πιστεύω να υπάρχει πληρέστερη σχετική συλλογή στον κόσμο. Αν είσαστε απλώς φιλόμουσοι ή μουσειόφιλοι, θα χαζέψετε – αν έχετε και μικρά παιδιά μαζί σας, χωρίς πλάκα, δε θα μπορείτε να τα ξεκολλήσετε. Αν τέλος σας παρασύρω εγώ με τις υπερβολές μου και αφού το επισκεφτείτε, αρχίσετε να με βρίζετε ανάμεσα στα όμποε και στις τσαμπούνες, αφήστε τα εκθέματα, ανεβείτε στον τελευταίο όροφο και πιείτε τον caféaulait σας στο ωραιότερο μπαλκόνι της πόλης. Αν τώρα δεν είστε του ύψους, αλλά του βάθους, κάτω από τα πόδια σας βρίσκεται το Coudenberg, το «αρχαίο» -υποτίθεται- ανάκτορο-βασιλική οδός των Βρυξελλών, όπως αυτό αναστηλώθηκε και αναδείχτηκε σε θεματικό πάρκο –η χαρά του κλειστοφοβικού- και απλώνεται λαβυρινθωδώς σε όλη σχεδόν την έκταση της σημερινής Βασιλικής Γειτονιάς.Προσοχή: Μην πείτε στον πωλητή των εισιτηρίων ότι είστε από την Ελλάδα! Θα σας πρήξει στα ερασμιακά!