χθες το βράδυ

Δε βγήκα χθες το βράδυ.
Κάθισα στη μεγάλη πολυθρόνα μου,
τράβηξα τις κουρτίνες
και έμεινα εκεί για ώρες να κοιτώ
τη νύχτα στο παράθυρό μου.
Κάποια στιγμή ήρθε ένα αστέρι από το πουθενά
και κάθισε στον πάτο της εικόνας μου.
Σαν μια διακριτική υποσημείωση
στο λάθος του ουρανού μου.
Στ’ αλήθεια προσπάθησα πολύ
το λάθος αυτό να εξακριβώσω.
Δεν ήξερα αν θα κατόρθωνα ποτέ να το διόρθωνα.
Δεν είχα ιδέα αν ήταν λάθος του ουρανού -
μήπως ήταν δικό μου;

Κάποτε τελικά αποκοιμήθηκα.
Κι όμως συνέχισα να βλέπω το αστέρι.
Ζούσα πάνω του, λέει, και ήμουν βασιλιάς
και είχα ένα τεράστιο παράθυρο,
από όπου μόνος μου διόρθωνα
τα λάθη όλου του κόσμου.