Jeu de Balle: Στις Marolles, την παλιά γειτονιά των Βρυξελλών βρίσκεται μια από τις πιο γνωστές πλατείες της πόλης. Η Place du Jeu de Balle («του παιχνιδιού της μπάλας») που στα ολλανδικά λέγεται Vossenplein («των αλεπούδων» - και μόνο οι διαφορετικές ονομασίες που έχουν δώσει οι δυο κοινότητες στα τοπωνύμιά τους είναι λόγος για ιδιαίτερη ιστορική και κοινωνική μελέτη) φημίζεται κυρίως για την υπαίθρια αγορά της. Εδώ κάθε πρωί στήνεται το παζάρι των σαβουροπωλών, όπου μπορεί να βρει κανείς τα πιο απίθανα (και άχρηστα) πράγματα και κυρίως να χαζέψει με τη μικροσυλλεκτική μανία των ανθρώπων. Στη Rue Blaes που περνάει από το πάνω μέρος της πλατείας και σε όλο σχεδόν το μήκος της υπάρχουν φτηνιάρικα αλλά και ακριβά καταστήματα, που πουλούν είτε μεταχειρισμένα καταναλωτικά αγαθά είτε πραγματικές αντίκες, που με τη βοήθεια κάποιου μη αφελούς τουρίστα μπορείτε να εκτιμήσετε την πραγματική τους αξία. Στη παράλληλη Rue Haute θα βρείτε αρτίστικα καφέ και εστιατόρια, που εκτός από τα εκλεκτά τους εδέσματα σερβίρουν και την αναπαλαιωμένη ατμόσφαιρα των Marolles. Τα «συντεχνιακά» ονόματα των κάθετων οδών μαρτυρούν πως κάποτε εδώ χτυπούσε η εμπορική καρδιά της πόλης. Από την κάτω πλευρά της Jeu de Balle ξεκινά η επικράτεια των Μαροκινών, οι οποίοι άλλωστε κυριαρχούν και στο καθημερινό παζάρι της πλατείας. Από τα λίγο-πολύ «καμένα» καφέ της γειτονιάς ξεχωρίζει το Chaff, με τα γενναία πιάτα του και το πανοπτικό terrasse του.

Sint-Gilles/Sint-Gillis: Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για το Saint Gilles απαλλαγμένος από κάθε είδους προκατάληψη, αφού κατά κάποιο τρόπο το θεωρώ και γειτονιά μου. Διαμένοντας τα τελευταία χρόνια για σημαντικά μεγάλα διαστήματα στο σκοτεινό διαμέρισμα στο 153 της Rue Jourdan, συχνάζοντας στα καφέ του Parvis και ψωνίζοντας από τα μαγαζιά του, έχω πλέον ενσωματώσει την όλη περιοχή στην προσωπική μου αναμνησιακή γεωγραφία. Το Saint Gilles τα έχει όλα και συμφέρει. Ως μια γνήσια γειτονία «bobo» (bourgeois-boheme, κάτι σαν το «εναλλακτική» που θα λέγαμε εμείς), θα βρείτε εδώ καλλιτέχνες και δια βίου σπουδαστές που ζουν από τα κρατικά επιδόματα, απόγονους μεταναστών ανθρακωρύχων που έχουν ανοίξει έθνικ εστιατόρια και μπακάλικα και γενικά μια ανεπανάληπτη κοχλάζουσα ανθρωπογεωγραφία που μόνο τα μεγάλα χωνευτήρια της γηραιάς ηπείρου μου μπορούν να επιδείξουν. Από τα μαγαζιά του Parvis (ο «περίβολος», ο πεζόδρομος δηλαδή που καταλήγει στην εκκλησία του Αγίου Gilles, βοήθειά μας) θα σας πρότεινα το Union για τα εμβληματικά λαζάνια του, το Maison du Peuple (πρώην γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος) για την ατμόσφαιρά του και το Verschueren για τις μπύρες του. Ο αρχιτεκτονοδίφης επισκέπτης –να το πούμε κι αυτό- θα απολαύσει αρκετά μνημεία της art nouveau κυρίως στις οδούς Vanderschrick, Africain και Félix Delhasse.

Gare de Midi/Zuidstation: Ίσως ο δεύτερος σημαντικότερος σιδηροδρομικός σταθμός στην ιστορία της ευρωπαϊκής μετανάστευσης μετά τον München Hauptbahnhof. Και μόνο αν κάνετε μια βόλτα στα γύρω στενά και ανακαλύψετε το πολύχρωμο μωσαϊκό από εθνικά (ιταλικά, ιβηρικά, ελληνικά, τούρκικα, ανατολικοευρωπαϊκά, λατινοαμερικάνικα, αφρικανικά, άπω και μεσοανατολίτικα) καφενεία, κουρεία, ταβέρνες, πρακτορεία και εμπορικά, θα νιώσετε το δίχως άλλο τη συναισθηματική φόρτιση που εξακολουθεί να βαραίνει την όλη περιοχή. Σήμερα πια γύρω από το Midi υψώνονται μοντέρνα κτήρια – έδρες ιλλουστρασιόν επιχειρήσεων και από το σταθμό του ξεκινάει το καμάρι της ενωμένης Ευρώπης, το Eurostar, που συνδέει τις Βρυξέλλες με το Λονδίνο μέσα σε δυο ωρίτσες. Κάθε Κυριακή γύρω από το Gare de Midi πραγματοποιείται το μεγαλύτερο παζάρι-λαϊκή αγορά-αυλή των θαυμάτων της πόλης, όπου μπορείτε να βρείτε σε εξευτελιστικές τιμές (ποιος ακριβώς είναι αυτός που εξευτελίζεται;) όλα τα αγαθά του πλανήτη. Θα σας πρότεινα, αν δείτε μια μεγάλη ουρά με χαμογελαστούς ανθρώπους, να στηθείτε από πίσω και εσείς υπομονετικά και να περιμένετε να δοκιμάσετε τις περίφημες αιγυπτιακές πίτες με μέλι, τυρί, ελιές και πιπεριές με συνοδεία αρωματικού τσαγιού (προσοχή στους πορτοφολάδες, όμως!). Και λίγο παρακάτω στο ελληνικό περίπτερο του κυρίου Αγγελόπουλου ρωτήστε να σας πούνε την τραγική ιστορία της εξαγωγής των εκλεκτών μας αλλά ακόμα πανάκριβων προϊόντων στις χώρες της εσπερίας.