εγώ εμένα

Λένε πως η πρώτη εντύπωση που προκαλεί ο ένας άνθρωπος στον άλλον, κατά τον κρίσιμο χρόνο της πρώτης τους συνάντησης και αλληλογνωριμίας συνήθως είναι και αυτή που έπειτα τους συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια της συναναστροφής τους. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι εκείνοι που είναι προικισμένοι με ένστικτο σωστό και ισορροπημένο, σπανίως κάνουν λάθος στην εκτίμηση και δεν αφήνουν φάλτσες προκαταλήψεις να παρασκιάσουνε τις νέες γνωριμίες τους. Επίσης τυχεροί μάλλον αποδεικνύονται αυτοί που έχουν ως έμφυτο προσόν και καλλιεργημένο χάρισμα το να γεννούν στους άλλους ευχάριστα και αναψυκτικά αισθήματα, άμα τη εμφανίσει τους και μόνο. Κι εγώ που δεν μου έτυχε ποτέ μου να χαρώ κανένα από τα δυο αυτά κοινωνικά ευεργετήματα, τα τόσο αλήθεια απαραίτητα για μια φιλάνθρωπη και υγιεινή επιβίωση, νιώθω πως πάντα αδικούμαι και αδικώ, μέσα σε μια ολέθρια συνωμοσία επιπόλαιων κρίσεων και βιαστικών συμπερασμάτων. Γι' αυτό το λόγο πλέον προτιμώ να γράφω παρά να διαγράφω, έτσι ώστε με τα ταπεινά μου μέσα και τα προσωπικά αμφιλεγόμενα χαρίσματα να αποφεύγω να γίνομαι επίσης συνεργός στη διαρκή κι ανώφελη ανακύκλωση άδικων εγκλημάτων και εγκληματικών αδικιών. Ωστόσο, δεν τα κατάφερα ποτέ να μη με παρασύρει ο πειρασμός και πάντα δειλά και σιωπηλά αναρωτιόμουν τι θα συνέβαινε άραγε αν ήταν με κάποιον τρόπο δυνατό να βγω, για λίγο έστω, έξω από τον συνήθη και κορεσμένο μου εαυτό κι ύστερα, δήθεν ως άγνωστος και αντικειμενικός κριτής, τον ίδιο μου αυτόν τον εαυτό απ' έξω να κοιτάξω. Θα έπεφτα θύμα ακόμα μαι φορά κάποιας γελοίας παρεξήγησης ή θα με απέρριπτα και πάλι βιαστικά, λόγω μιας θλιβερής χειρονομίας ή κάποιας λέξης διφορούμενης;