Κάποτε ζούσε, λέει, στον Βόλο ένας τύπος που η ιστορία δεν έχει καταφέρει ακόμα να τον κατατάξει στους επαίτες ή στα επιχειρηματικά δαιμόνια. Κυκλοφορούσε τις μέρες της Σαρακοστής στην παραλία και στην αγορά σέρνοντας πίσω του, δεμένο με σκοινί, ένα αρνί και πουλούσε αυτοσχέδιους λαχνούς στους συμπολίτες του. Διέδιδε πως τη Μεγάλη Βδομάδα θα γινόταν κάποια κλήρωση, πολύ έγκυρη, εννοείται, και αξιόπιστη, κι ο νικητής θα κέρδιζε το αρνάκι.
Κάθε χρόνο, τις μέρες της Σαρακοστής, οι κάτοικοι του Βόλου, έσπευδαν με προθυμία να αγοράσουνε λαχνούς από τον πλανόδιο κατεργάρη, κι ας ήξεραν όλοι τους καλά ότι η κλήρωση, που όλο προανήγγειλε, δεν θα συνέβαινε ποτέ. Κι ας είχαν μάθει όλοι την απάτη του.
Ο τύπος με το αρνί φρόντιζε, φυσικά, κάθε Μεγάλη Βδομάδα να εξαφανίζεται -θα άραζε στην πλατεία του χωριού του, προφανώς, και θα πνιγότανε στα τσίπουρα- κι όταν ξαναφαινότανε μετά, κατά το καλοκαίρι, στις ερωτήσεις "που πήγε, ρε μάγκα, το αρνί;", "τι έγινε τελικά; τι έβγαλε η κλήρωση;", αυτός έδινε πάντα την ίδια μονότονη και εξωφρενική απάντηση: "Κύριοι, το ζωντανό περπάτησε!". Και εννοούσε, στην αργκό της τότε εποχής, ότι το αρνί το έσκασε και άρα αυτός δεν έφερε πλέον καμιά ευθύνη.
Όλοι κρυφογελούσαν με το αφελές του τέχνασμα. Όλοι παρίσταναν τα θύματα της πονηριάς του. Κανείς δεν τόλμησε ποτέ να τον κατηγορήσει. Όχι γιατί φοβόντουσαν. Όχι γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Μα επειδή δεχόντουσαν ετούτη την ετήσια συνήθεια ως έναν τρόπο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους -με τρόπο τόσο αυτοσαρκαστικό- προς έναν άλλον άνθρωπο, αδιαφορώντας, ίσως, εάν αυτός την είχε πραγματικά ανάγκη.
Κάποτε υπήρχε, λέει, μια εποχή, μακρυά από εκσυχρονισμούς και νεωτερικότητες, όπου ο κάθε παραστρατημένος αγροτοποιμένας μπορούσε να μπαινοβγαίνει στα καφενεία και στα μαγαζιά της πόλης παρέα με το αμνοερίφιό του. Ήταν η ίδια ακριβώς η εποχή όπου οι άνθρωποι δεν αναζητούσαν τη σωτηρία της ψυχής τους στη συμμόρφωση, μα αντιθέτως στη συνενοχή, στη σύμπραξη σε κάποια φάρσα απλοϊκή, σε ένα κουτό και επαναλαμβανόμενο, μα τόσο ωφέλιμο αστείο.
Κάθε χρόνο, τις μέρες της Σαρακοστής, οι κάτοικοι του Βόλου, έσπευδαν με προθυμία να αγοράσουνε λαχνούς από τον πλανόδιο κατεργάρη, κι ας ήξεραν όλοι τους καλά ότι η κλήρωση, που όλο προανήγγειλε, δεν θα συνέβαινε ποτέ. Κι ας είχαν μάθει όλοι την απάτη του.
Ο τύπος με το αρνί φρόντιζε, φυσικά, κάθε Μεγάλη Βδομάδα να εξαφανίζεται -θα άραζε στην πλατεία του χωριού του, προφανώς, και θα πνιγότανε στα τσίπουρα- κι όταν ξαναφαινότανε μετά, κατά το καλοκαίρι, στις ερωτήσεις "που πήγε, ρε μάγκα, το αρνί;", "τι έγινε τελικά; τι έβγαλε η κλήρωση;", αυτός έδινε πάντα την ίδια μονότονη και εξωφρενική απάντηση: "Κύριοι, το ζωντανό περπάτησε!". Και εννοούσε, στην αργκό της τότε εποχής, ότι το αρνί το έσκασε και άρα αυτός δεν έφερε πλέον καμιά ευθύνη.
Όλοι κρυφογελούσαν με το αφελές του τέχνασμα. Όλοι παρίσταναν τα θύματα της πονηριάς του. Κανείς δεν τόλμησε ποτέ να τον κατηγορήσει. Όχι γιατί φοβόντουσαν. Όχι γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Μα επειδή δεχόντουσαν ετούτη την ετήσια συνήθεια ως έναν τρόπο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους -με τρόπο τόσο αυτοσαρκαστικό- προς έναν άλλον άνθρωπο, αδιαφορώντας, ίσως, εάν αυτός την είχε πραγματικά ανάγκη.
Κάποτε υπήρχε, λέει, μια εποχή, μακρυά από εκσυχρονισμούς και νεωτερικότητες, όπου ο κάθε παραστρατημένος αγροτοποιμένας μπορούσε να μπαινοβγαίνει στα καφενεία και στα μαγαζιά της πόλης παρέα με το αμνοερίφιό του. Ήταν η ίδια ακριβώς η εποχή όπου οι άνθρωποι δεν αναζητούσαν τη σωτηρία της ψυχής τους στη συμμόρφωση, μα αντιθέτως στη συνενοχή, στη σύμπραξη σε κάποια φάρσα απλοϊκή, σε ένα κουτό και επαναλαμβανόμενο, μα τόσο ωφέλιμο αστείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου