Στα αριστερά, πλάι στα θαμπωμένα από τις εκπνοές παράθυρα, υπήρχε ένας χάρτης της Τουρκίας. Η αυτοεξορία του τελευταίου θρανίου και η πληγωμένη μου όραση δε βοηθούσανε να βρω το λόγο ύπαρξής του. Τι να ήταν, άραγε, όλα εκείνα τα κόκκινα τα στίγματα στα βάθη της Ανατολής; Το αίμα των ηρώων στο Σαγγάριο; Η κόκκινη μηλιά; Κι εκείνα εκεί τα πράσινα σημάδια στα παράλια; Πέργαμος, Τροία, Αϊβαλί. Λες να προνόησε κανείς να σημειώσει το ταξίδι αυτό που λέγαμε να κάνουμε; Στο τέλος έμειναν τα σχέδια μονάχα. Κίτρινα απωθημένα σχέδια, σαν τους λεκέδες που υποδήλωναν του χάρτη και της μνήμης το απόκρυφο ανάγλυφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου