για μένα

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά έχω ένα κόλλημα με τα ντουβάρια, τα γκράφιτι κ τα συνθήματα. Χθες το απόγευμα, περνώντας από μια γειτονιά, είδα έναν τοίχο που μου άρεσε πολύ και στάθηκα να τον φωτογραφίσω. Ήταν ένα αστείο σύνθημα-λογοπαίγνιο, γραμμένο κάτω από ένα μισάνοιχτο παράθυρο. Ενώ το φωτογράφιζα, άνοιξε το παντζούρι ξαφνικά και εμφανίστηκε μια γιαγιά.
"Τι κάνεις εκεί;" με ρωτάει κάπως ενοχλημένη.
"Τίποτα", της απαντώ, "να... βγάζω φωτογραφία τον τοίχο σας..."
"Γιατί;" με ρωτάει ξανά, με μια μικρή δόση ειρωνείας τώρα στη φωνή της.
"Γιατί μου αρέσει", της απαντώ, όσο γίνεται πιο απολογητικά.
"Σιγά", μου λέει. "Γιατί δεν βγάζεις εμένα; Εγώ είμαι πιο όμορφη!"
Αν και αιφνιδιάστηκα, σήκωσα την κάμερα ξανά και την φωτογράφισα έτσι όπως ήταν, με το παράθυρο για κάδρο και το λογοπαίγνιο από κάτω, ας πούμε, για λεζάντα...
Φεύγοντας μου φώναξε, "κανόνισε να την βάλεις πουθενά και να την δούνε τα εγγόνια μου!"
"Όχι", της υποσχέθηκα, "αυτή είναι για μένα."