Οι dreamtigers γεννήθηκαν την άνοιξη του 2012. Είχαν ήδη περάσει τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου μου βιβλίου σε χαρτί, εκ των οποίων τα δύο τελευταία τα είχα ξοδέψει άλλοτε περιφέροντας εδώ κι εκεί και άλλοτε ξαναγράφοντας εμμονικά ένα ατυχές αδημοσίευτό μου μυθιστόρημα. Ύστερα από μια πρόταση κάποιων συναδέλφων -είμαι δικηγόρος, ξέρετε- κάθισα κι έγραψα τότε, ανάμεσα στις δύο κολλητές εκλογικές αναμετρήσεις, κάποιες ιστορίες βασισμένες στις εμπειρίες μου σε εκλογές ως δικαστικός αντιπρόσωπος. Σκόπευα αρχικά να τις δημοσιεύσω στο μπλογκ μου (onemansland.blogspot.gr) ή να τις μοιράσω σε φωτοτυπίες στους φίλους που μου τις είχαν παραγγείλει, μα τελικά τους έδωσα τη μορφή περίπου ενός βιβλίου (τότε είχα πει πως είναι ένα μικρομυθιστόρημα) και το ανέβασα στην ιστοσελίδα μου (yannisadamis.com), κοινοποιώντας το ταυτόχρονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα οποία μέχρι τότε είχα μια επαφή πολύ περιορισμένη.
Έτσι για αστείο, είπα ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο των Εκδόσεων Dreamtigers, πιο πολύ για να κάνω τους φίλους μου στο facebook να αναρωτηθούν αν πράγματι υπάρχουνε αυτές οι ονειροτίγρειες εκδόσεις. Το όνομα αυτό, το «Dreamtigers», το πήρα από το ομώνυμο διήγημα του Μπόρχες*, το οποίο θα έλεγα πως σε γενικές γραμμές εκφράζει την συγγραφική και εκδοτική φιλοσοφία τους.
Το βιβλίο αυτό –«Οι τελευταίες εκλογές στην Πομπηία»- είχε μια κάποια επιτυχία σχετική, αφού πολλοί (συνάδερφοι κυρίως) το βρήκαν μάλλον διασκεδαστικό και άρχισαν αμέσως να το στέλνουν με ομαδικά μηνύματα σε φίλους και γνωστούς τους. Η πλάκα είναι ότι δυο-τρείς βδομάδες πιο μετά κάποιος το έστειλε ακόμα και σε μένα, φροντίζοντας να προσθέσει το e-mail μου ανάμεσα σε καμιά εικοσαριά άλλους άγνωστους παραλήπτες. Όπως συμβαίνει σε αυτού του είδους τις ομαδικές αποστολές, οι παραλήπτες συνηθίζουν μετά να σχολιάζουνε δημόσια το περιεχόμενό τους και έτσι, αφού κανένας μάλλον δεν είχε καταλάβει πως βρίσκεται ανάμεσα τους και ο συντάκτης του επισυναπτόμενου κειμένου, είχα την ευκαιρία να διαβάσω, σαν να ήμουνα αόρατος, τις εντυπώσεις και τις κριτικές τους.
Την χρονιά εκείνη ζούσα, ας πούμε, κατά κάποιον τρόπο στη Μαδρίτη, και επειδή τον περισσότερο καιρό την έβγαζα περιπλανώμενος στις γειτονιές της και ανακαλύπτοντας διάφορα αξιοθαύμαστα ή αξιοπερίεργα (κάποια από αυτά μπορεί και να τα είδατε τότε σαν ρεπορτάζ σε ειδησιογραφικούς ιστότοπους), σκέφτηκα πως ίσως πρέπει να κάνω κάτι με αυτό το υλικό και κάπως έτσι προέκυψε, τον Αύγουστο του 2012, το δεύτερο βιβλίο των dreamtigers, το «Ανακάλυψε Περιπλανώμενος», που ήταν κάτι ανάμεσα σε τουριστικό οδηγό και σε συλλογή ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Η επιτυχία του ήταν σαφώς πολύ μεγαλύτερη, αφού πολλά από τα σάιτ που ασχολούνται με τις γλώσσες και τον πολιτισμό της Ιβηρικής φροντίσανε να το συμπεριλάβουνε στα λινκ τους, και ορισμένα μάλιστα, όπως το ispania.gr, να το συνοδεύσουν με κάποια πολύ κολακευτικά αφιερώματα.
Η χρονική απόσταση ανάμεσα στη συγγραφή και τη δημοσίευση των δύο αυτών βιβλίων ήταν δυο μήνες ακριβώς και έκτοτε αποφάσισα αυτός να είναι και ο ρυθμός παραγωγής και των επόμενων, αφού τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησα στο ίντερνετ το «Έρω», τον Δεκέμβριο τη «Ρημάδα» και πάει λέγοντας.
Τον Απρίλιο του 2013, και αφού είχα με το «Σαν το χασαπόσκυλο» και τα «Δάνεια» συμπληρώσει μια εξάδα από ονειροτίγρεια βιβλία, κάποιοι άλλοι φίλοι διοργάνωσαν στον Βόλο μιαν εκδήλωση για τη λογοτεχνία στο διαδίκτυο και με καλέσανε να μιλήσω σχετικά και να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Εκεί, κάποια στιγμή, κάποιος από το κοινό μού έκανε μίαν απρόσμενη ερώτηση: «Πόσα βιβλία τέτοια σκοπεύεις να γράψεις και να δημοσιεύσεις ως dreamtigers;» Λίγο επειδή αιφνιδιάστηκα, λίγο επειδή, όσο να είναι, έχω ένα κόλλημα με κάποιους αριθμούς, διάλεξα από αυτούς τον πιο μοιραίο για μένα και τον πιο σημαδιακό και του απάντησα: «111». Έτσι, είχανε πλέον τεθεί όλοι οι όροι του παράδοξου, αστείου ίσως και τρομακτικού, αυτού συγγραφικού και ηλεκτρονικού στοιχήματος που ονομάζεται dreamtigers, το οποίο, αν πάνε όλα καλά, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί πριν από τον Οκτώβριο του 2030.
«Τα αποκτηθέντα κατά τύχην όλως», «Ο ηλιοθεραπευτής», «Ψέματα λένε», «Ιατρείο μικρών ζωών», «Starboard home», «Ο κλέφτης των αναπτήρων», «Για αύριο» και «Η ωραία νυσταγμένη» είναι οι τίτλοι που ακολούθησαν, ενώ σε λίγες μέρες θα δημοσιευτεί το 15ο ονειροτίγρειο βιβλίο, που μάλλον θα το πούμε «Scripta Volant». Και αν νομίζετε πως κάνω μια χρήση κάπως καταχρηστική του όρου «βιβλίο», ενδεχομένως καλώς να το νομίζετε, αφού αφενός αυτή η φιλοσοφία και η τακτική παραπέμπουν περισσότερο στα μπλογκ αφετέρου, ελλείψει της απαραίτητης διαμεσολάβησης, ανάμεσα σε συγγραφέα και αναγνώστη, του μηχανισμού ενός κανονικού εκδοτικού οίκου, θα λέγαμε πως έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση του Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Αλλά επειδή πρέπει κάπως να συνεννοούμαστε, ας τα πούμε βιβλία προς το παρόν – δεν νομίζω να παρεξηγηθούν τα άλλα βιβλία, τα κανονικά, σίγουρα όχι τα δικά μου.
Σήμερα πια οι Dreamtigers έχουν δημιουργήσει, νομίζω, το κοινό τους, το οποίο μπορεί να μην είναι μεγαλύτερο από εκείνο των χάρτινων βιβλίων μου –κατά μέσο όρο έχουν γύρω στα 400 κατεβάσματα, πλην των δύο ταξιδιωτικών που για ευνόητους λόγους είναι πολύ περισσότερα- είναι ωστόσο αρκετά πιστό και η διάδραση μαζί του –περίπου ένας στους δέκα μου στέλνει κάποιο μήνυμα μετά με κριτικές, σχόλια, ύβρεις και επισημάνσεις- με βοηθάει κάθε φορά να βγάλω εξαιρετικά ωφέλιμα συμπεράσματα.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι αυτή η ιστορία μου έχει δώσει τη δυνατότητα να δοκιμάσω τη γραφή μου σε πολύ διαφορετικά πεδία, να κάνω λάθη ασφαλώς φριχτά, αλλά και να τολμήσω άλλα πράγματα, ενδιαφέροντα και όμορφα, που ενδεχομένως πριν να μην τα είχα καν σκεφτεί ή να τα θεωρούσα έως και απαγορευμένα. Και βέβαια δεν έχω γυρίσει οριστικά την πλάτη στο χαρτί. Τα βράδια, άλλωστε, όταν οι τίγρεις μου κοιμούνται κι ονειρεύονται, ακόμα περιφέρω εμμονικά και διορθώνω εδώ κι εκεί το ατυχές και αδημοσίευτό μου μυθιστόρημα.
http://fractalart.gr/giannis-antamis/
Έτσι για αστείο, είπα ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο των Εκδόσεων Dreamtigers, πιο πολύ για να κάνω τους φίλους μου στο facebook να αναρωτηθούν αν πράγματι υπάρχουνε αυτές οι ονειροτίγρειες εκδόσεις. Το όνομα αυτό, το «Dreamtigers», το πήρα από το ομώνυμο διήγημα του Μπόρχες*, το οποίο θα έλεγα πως σε γενικές γραμμές εκφράζει την συγγραφική και εκδοτική φιλοσοφία τους.
Το βιβλίο αυτό –«Οι τελευταίες εκλογές στην Πομπηία»- είχε μια κάποια επιτυχία σχετική, αφού πολλοί (συνάδερφοι κυρίως) το βρήκαν μάλλον διασκεδαστικό και άρχισαν αμέσως να το στέλνουν με ομαδικά μηνύματα σε φίλους και γνωστούς τους. Η πλάκα είναι ότι δυο-τρείς βδομάδες πιο μετά κάποιος το έστειλε ακόμα και σε μένα, φροντίζοντας να προσθέσει το e-mail μου ανάμεσα σε καμιά εικοσαριά άλλους άγνωστους παραλήπτες. Όπως συμβαίνει σε αυτού του είδους τις ομαδικές αποστολές, οι παραλήπτες συνηθίζουν μετά να σχολιάζουνε δημόσια το περιεχόμενό τους και έτσι, αφού κανένας μάλλον δεν είχε καταλάβει πως βρίσκεται ανάμεσα τους και ο συντάκτης του επισυναπτόμενου κειμένου, είχα την ευκαιρία να διαβάσω, σαν να ήμουνα αόρατος, τις εντυπώσεις και τις κριτικές τους.
Την χρονιά εκείνη ζούσα, ας πούμε, κατά κάποιον τρόπο στη Μαδρίτη, και επειδή τον περισσότερο καιρό την έβγαζα περιπλανώμενος στις γειτονιές της και ανακαλύπτοντας διάφορα αξιοθαύμαστα ή αξιοπερίεργα (κάποια από αυτά μπορεί και να τα είδατε τότε σαν ρεπορτάζ σε ειδησιογραφικούς ιστότοπους), σκέφτηκα πως ίσως πρέπει να κάνω κάτι με αυτό το υλικό και κάπως έτσι προέκυψε, τον Αύγουστο του 2012, το δεύτερο βιβλίο των dreamtigers, το «Ανακάλυψε Περιπλανώμενος», που ήταν κάτι ανάμεσα σε τουριστικό οδηγό και σε συλλογή ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Η επιτυχία του ήταν σαφώς πολύ μεγαλύτερη, αφού πολλά από τα σάιτ που ασχολούνται με τις γλώσσες και τον πολιτισμό της Ιβηρικής φροντίσανε να το συμπεριλάβουνε στα λινκ τους, και ορισμένα μάλιστα, όπως το ispania.gr, να το συνοδεύσουν με κάποια πολύ κολακευτικά αφιερώματα.
Η χρονική απόσταση ανάμεσα στη συγγραφή και τη δημοσίευση των δύο αυτών βιβλίων ήταν δυο μήνες ακριβώς και έκτοτε αποφάσισα αυτός να είναι και ο ρυθμός παραγωγής και των επόμενων, αφού τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησα στο ίντερνετ το «Έρω», τον Δεκέμβριο τη «Ρημάδα» και πάει λέγοντας.
Τον Απρίλιο του 2013, και αφού είχα με το «Σαν το χασαπόσκυλο» και τα «Δάνεια» συμπληρώσει μια εξάδα από ονειροτίγρεια βιβλία, κάποιοι άλλοι φίλοι διοργάνωσαν στον Βόλο μιαν εκδήλωση για τη λογοτεχνία στο διαδίκτυο και με καλέσανε να μιλήσω σχετικά και να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Εκεί, κάποια στιγμή, κάποιος από το κοινό μού έκανε μίαν απρόσμενη ερώτηση: «Πόσα βιβλία τέτοια σκοπεύεις να γράψεις και να δημοσιεύσεις ως dreamtigers;» Λίγο επειδή αιφνιδιάστηκα, λίγο επειδή, όσο να είναι, έχω ένα κόλλημα με κάποιους αριθμούς, διάλεξα από αυτούς τον πιο μοιραίο για μένα και τον πιο σημαδιακό και του απάντησα: «111». Έτσι, είχανε πλέον τεθεί όλοι οι όροι του παράδοξου, αστείου ίσως και τρομακτικού, αυτού συγγραφικού και ηλεκτρονικού στοιχήματος που ονομάζεται dreamtigers, το οποίο, αν πάνε όλα καλά, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί πριν από τον Οκτώβριο του 2030.
«Τα αποκτηθέντα κατά τύχην όλως», «Ο ηλιοθεραπευτής», «Ψέματα λένε», «Ιατρείο μικρών ζωών», «Starboard home», «Ο κλέφτης των αναπτήρων», «Για αύριο» και «Η ωραία νυσταγμένη» είναι οι τίτλοι που ακολούθησαν, ενώ σε λίγες μέρες θα δημοσιευτεί το 15ο ονειροτίγρειο βιβλίο, που μάλλον θα το πούμε «Scripta Volant». Και αν νομίζετε πως κάνω μια χρήση κάπως καταχρηστική του όρου «βιβλίο», ενδεχομένως καλώς να το νομίζετε, αφού αφενός αυτή η φιλοσοφία και η τακτική παραπέμπουν περισσότερο στα μπλογκ αφετέρου, ελλείψει της απαραίτητης διαμεσολάβησης, ανάμεσα σε συγγραφέα και αναγνώστη, του μηχανισμού ενός κανονικού εκδοτικού οίκου, θα λέγαμε πως έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση του Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Αλλά επειδή πρέπει κάπως να συνεννοούμαστε, ας τα πούμε βιβλία προς το παρόν – δεν νομίζω να παρεξηγηθούν τα άλλα βιβλία, τα κανονικά, σίγουρα όχι τα δικά μου.
Σήμερα πια οι Dreamtigers έχουν δημιουργήσει, νομίζω, το κοινό τους, το οποίο μπορεί να μην είναι μεγαλύτερο από εκείνο των χάρτινων βιβλίων μου –κατά μέσο όρο έχουν γύρω στα 400 κατεβάσματα, πλην των δύο ταξιδιωτικών που για ευνόητους λόγους είναι πολύ περισσότερα- είναι ωστόσο αρκετά πιστό και η διάδραση μαζί του –περίπου ένας στους δέκα μου στέλνει κάποιο μήνυμα μετά με κριτικές, σχόλια, ύβρεις και επισημάνσεις- με βοηθάει κάθε φορά να βγάλω εξαιρετικά ωφέλιμα συμπεράσματα.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι αυτή η ιστορία μου έχει δώσει τη δυνατότητα να δοκιμάσω τη γραφή μου σε πολύ διαφορετικά πεδία, να κάνω λάθη ασφαλώς φριχτά, αλλά και να τολμήσω άλλα πράγματα, ενδιαφέροντα και όμορφα, που ενδεχομένως πριν να μην τα είχα καν σκεφτεί ή να τα θεωρούσα έως και απαγορευμένα. Και βέβαια δεν έχω γυρίσει οριστικά την πλάτη στο χαρτί. Τα βράδια, άλλωστε, όταν οι τίγρεις μου κοιμούνται κι ονειρεύονται, ακόμα περιφέρω εμμονικά και διορθώνω εδώ κι εκεί το ατυχές και αδημοσίευτό μου μυθιστόρημα.
http://fractalart.gr/giannis-antamis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου