η αντιστροφή

Φοβάμαι τα αεροπλάνα.
Κάθε φορά που είναι να πετάξω,
γράφω και ένα ποίημα.
Κάτι, ας πούμε, σαν τελευταία επιθυμία,
μόνο που την διατυπώνω με ρυθμό,
κάποιες φορές με μέτρο.
Και ύστερα, λίγο πριν από την γαμημένη απογείωση,
λίγο πριν απενεργοποιήσω το τηλέφωνο,
(σε μήνυμα το γράφω)
το στέλνω σε τρία πρόσωπα, άσχετα μεταξύ τους.
Με την ελπίδα, αν τύχει κάτι, να με θυμούνται με αυτό
και όλα τα άλλα, τα παλιά, ίσως να τα ξεχάσουν.

Αυτά μέχρι προσφάτως, δηλαδή.
Γιατί, τους τελευταίους μήνες, έχουν κάπως αντιστραφεί τα πράγματα.
Είναι που τώρα πια γράφω και πάλι ένα ποίημα
κάθε φορά που ξέρω πως εσύ βρίσκεσαι στον αέρα.