Τι είναι η αγάπη; Ζητάτε να σας δώσω ορισμό. Διψάτε για ορισμούς γιατί από αγάπη, φαίνεται, χορτάσατε. Είναι, λοιπόν, μια αφηρημένη έννοια. Πιο αφηρημένη πραγματικά δε γίνεται. Εγώ, επί παραδείγματι, κάθε φορά που αγαπώ, ξεχνάω όλα τα άλλα. Το καθετί που αναλαμβάνω το αφήνω ημιτελές, την ώρα που αναζητώ –χωρίς να το επιδιώκω, φυσικά- το ιδανικό μου τέλος. Είναι μια αξία, προφανώς. Πάει να πει πως κάτι αξίζει τελικά. Μα προπαντός κοστίζει. Μπορεί το κέρδος, για όποιον κάποια στιγμή την αποκτά, να υποτιμάται διαρκώς, όσο την έχει και όσο από αγάπη αγαπά, μα η αντίστοιχη ζημιά, αν τύχει και την χάσει ξαφνικά, θα είναι ανυπολόγιστη. Είναι μία ισχύς, μια τάση, μία δύναμη, που προκειμένου ως τέτοια να αποδειχτεί, ψάχνει διαρκώς τη μέθοδο να γίνει εξουσία. Μια εξουσία απεριόριστη, που αμέσως, μόλις πάνω στο θρόνο της βρεθεί, αρχίζει να κονταίνει. Γιατί η αγάπη μεγαλώνει χάνοντας, μα ο αγαπών θέλει μονάχα να κερδίζει. Είναι το τέλειο άλλοθι για όλα τα μικρά, τα καθημερινά, αλλά μπορεί και για άλλα μεγαλύτερα, πιο ειδεχθή, πιο νοσηρά εγκλήματα. Εγώ, ας πούμε, για παράδειγμα, κάθε φορά που με ρωτάνε πού ήμουν και τί έκανα την ώρα που γινόταν το κακό, τους απαντώ «μα ξέρετε, εγώ, την ώρα εκείνη, βρισκόμουνα παντού, την ώρα εκείνη την κακιά στ’ αλήθεια αγαπούσα.» Τι; Δεν σας ικανοποίησε όλος αυτός ο ορισμός; Τότε, φταίτε κι εσείς όσο κι εγώ. Αφού, τί είναι η αγάπη, να εξηγήσω μου ζητήσατε, ενώ μπορούσατε πιο απλά να με ρωτήσετε, αν θέλω να σας αγαπήσω.