τα σύννεφα μαζεύονται

Οκτώβριος 2011. Τα μεταναστευτικά μου σχέδια, όπως και όλα τα άλλα, δεν εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς όπως τα υπολόγιζα. Αλλά χωρίς να έχω αναγκαστεί να επιστρέψω επισήμως σπίτι μου, θα συνεχίσω για καιρό ακόμα να πηγαινοέρχομαι. Ο παλαιός απομονωτισμός και η «ταξιδιοφοβία» μου, όχι μονάχα ξεπεράστηκαν κάπου εκεί, ανάμεσα σε Φλάνδρα και Καστίλλη, αλλά στ’ αλήθεια τώρα πια μου φαίνεται σαν να ήταν άλλος κι όχι εγώ αυτός που τον βασάνιζαν. Τώρα πια η Ευρώπη είναι η «παιδική χαρά» μου. Δεν γνωρίζω ακόμα πώς θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτές τις νέες εμπειρίες μου και πώς θα ξεπεράσω την οικονομική αιμορραγία που μου προκαλούν αυτές οι οδικές μου εκστρατείες, αλλά περνώ πραγματικά τόσο καλά, που αρνούμαι να δώσω προσοχή στις αντιφάσεις αυτής της περιόδου. Αρνούμαι να παραδεχτώ πως αποφεύγω να ασχοληθώ με τις αδυναμίες μου και κάνω αυτό στο οποίο και παλιότερα διακρίθηκα, εξάγω τα προβλήματά μου. Τα μεταδίδω στους τριγύρω μου και τελικά δημιουργώ συνθήκες αρκετά παρόμοιες με αυτές που οδήγησαν στον πρώτο μεγάλο πόλεμό μου. Κάτι δεν πάει καλά, το ξέρω, αλλά όσο ακόμα εγώ περνάω καλά, γιατί θα πρέπει να προβληματίζομαι που όλα καταρρέουν; Η γη ανοίγει κάτω από τα πόδια μου. Όμως γιατί θα πρέπει εμένα αυτό να με στεναχωρεί, αφού μπορώ, έτσι νομίζω δηλαδή, ακόμα να πετάξω;

Οκτώβριος 2011. Η οικονομική κρίση, παρά τους ταχυδακτυλουργισμούς του Χρήστου, δεν άφησε το Posh ανεπηρέαστο. Μπορεί να έκανε στροφή, που λεν, προς το εμπορικό, ξεχνώντας τους τολμηρούς του πειραματισμούς. Μπορεί να άλλαξε κοινό και να αντικατέστησε τους φοιτητές –που έτσι κι αλλιώς διασκεδάζουν πια στα σπίτια ή στις σχολές τους- με άλλους πελάτες γηγενείς, με ό,τι αυτό σημαίνει για την αισθητική του χώρου. Και όμως, πλέον δεν ανοίγει καν τις Κυριακές και σύντομα ούτε και τις Δευτέρες. Πάντως το θέμα είναι πως εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση του. Αφού ακόμα κι αυτοί που έχουν χρόνια να το επισκεφτούν, θέλουν τουλάχιστον να ξέρουν πως υπάρχει. Προσωπικά, τώρα που νιώθω περαστικός από την πόλη και η αίσθηση προσωρινότητας τα μαλακώνει όλα, μπορεί να βρίσκω λιγάκι θλιβερό το γεγονός ότι συχνάζω σε ένα μπαρ όπου ο μόνος άνθρωπος που ξέρω είναι ο ιδιοκτήτης του, αλλά από την άλλη, για αυτό που ψάχνω, μου αρκεί. Για αυτό και δεν γκρινιάζω.

Τρίτη βράδυ. Είμαι μόνος μου στο Posh και πίνω. Στο βάθος μια παρέα ξένων φοιτητών, μοναδικοί πελάτες – εγώ ως τέτοιος δε μετράω από καιρό. Μιλούν σπασμένα αγγλικά, μαλώνουνε, γελάνε. Μαζί τους μία με κόκκινα μαλλιά, Μοιάζει λιγάκι άσχετη με τη λοιπή παρέα. Λες κι έχει βρεθεί με κάποιον τρόπο μεταφυσικό εκεί, ανάμεσα στους άλλους. Λες κι όλοι οι υπόλοιποι υπάρχουνε μονάχα για να την κάνουν να περνάει απαρατήρητη. Εγώ όμως την προσέχω. Χορεύει. Τόσα χρόνια ποτέ μου δεν κατάφερα να αποκωδικοποιήσω τον μυστικό συμβολισμό που κρύβει ο χορός των κοριτσιών μέσα σε αυτό το μαγαζί. Ποια μέθη ιερή τους αποσπά από τον κόσμο ετούτο και ύστερα τους οδηγεί με βήματα χορευτικά σε μια πραγματικότητα, τόσο ελάχιστα πιστευτή, που ενδεχομένως μόνο για μένα να υπάρχει; Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά βγάζει τη ζακέτα του και μένει μόνο με ένα άσπρο φανελάκι. Τα πόδια της το δάπεδο τρυπούν. Τα χέρια της θερίζουνε το χρόνο. Κάποια στιγμή βλέπει πως όχι μόνο την κοιτώ, αλλά και πως την μελετάω. Πως έχω καταλάβει την σκοτεινή της την αποστολή. Πως μάντεψα σωστά το μυστικό της. Σταματάει, μου ανταποδίδει το βλέμμα με χαμόγελο, αφήνει την παρέα της και έρχεται κοντά μου. 

-Γιατί με κοιτάς;
-Γιατί έχω μάτια.
-Θέλεις να πιεις κάτι μαζί μου;
-Το κάνω ήδη, αλλά ναι, ας το επισημοποιήσουμε.
-Είσαι από εδώ;
-Είμαι εδώ ετούτη τη στιγμή. Αυτό έχει σημασία. Εσύ;
-Κάνω Εράσμους στην Αρχιτεκτονική της πόλης σας.
-Και είσαι από την Ισπανία;
-Ναι. Έχεις πάει;
-Σε λίγες μέρες. Είναι η φίλη μου εκεί. Επίσης Αρχιτεκτονική. Επίσης φοιτήτρια Εράσμους. Παράξενος κόσμος, ε;
-Όχι! Εσύ είσαι παράξενος!

Οκτώβριος 2011. Ένας Ισπανικός Εμφύλιος ξεκινά ως συναρπαστικό πρελούδιο του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου μου.