το χαρτακι

καθεται μονος στο ακριανο τραπεζι κ διαβαζει αθλητικη εφημεριδα. καθε πεντε λεπτα βγαζει απο την τσεπη ενα μικρο χαρτακι, το ξεδιπλωνει, του κρυφοχαμογελα κ αμεσως μετα το εξαφανιζει παλι. η τελετουργια αυτη συνοδευεται απο δυο καχυποπτα, αριστερα κ δεξια, κοιταγματα, πριν το χαρτακι αποκαλυφθει, κ ενα διακριτικο χαϊδεμα της τσεπης, μολις αυτο κρυφτει ξανα απο το φως της μερας. η ωρα, ομως, περναει. ηδη εχει κανει πολλη υπομονη. ηδη απολαυσε αρκετα το γλυκο βασανιστηριο του. καιρος να δωσει ενα τελος σε ολα αυτα. καιρος να εισπραξει αυτο που η μερα του χρωσταει. φωναζει το παιδι για να πληρωσει. βγαζει δυο-τρια κερματα, αλλα αλιμονο μαζι με αυτα γλιστραει κ το χαρτακι εξω. κανει μια αποτυχημενη προσπαθεια για να πεταξει μακρια κ υστερα προσγειωνεται αθορυβα διπλα απο του σερβιτορου το παπουτσι. πανω του τωρα διακρινεται ξεκαθαρα το λογοτυπο του οπαπ – το δευτερο ανεπισημο εθνοσημο της χωρας. ο σερβιτορος σκυβει να το μαζεψει κ ευθυμα ρωταει τον πελατη του: «τι εγινε, κυρ κωστα; κερδισαμε; κερδισαμε;» ο κυρ κωστας αρπαζει το χαρτακι απο τα χερια του παιδιου, το τσαλακωνει, το σκιζει, το ριχνει μεσα στο πικροκατακαθι του καφε.. «οχι, σκουπιδι ειναι». σηκωνεται, βαζει τα χερια μεσα στις αδειες πλεον τσεπες του κ απομακρυνεται μουρμουριζοντας πολυ εκνευρισμενος: «τι θρασος.. τι αναιδεια.. ακου εκει κερδισαμε»