καμπουλ

περιμενω στην ουρα στην τραπεζα. διπλα ακριβως στο αριστερο ποδι του μπροστινου μου κειται ενα δεκαευρω. τον σκουνταω. "κυριε, αυτο δικο σας ειναι;" ο κυριος κοιταζει το χαρτονομισμα. δισταζει. δεν μιλαει. τελικα σκυβει κ το μαζευει, αλλα αντι να το ριξει μες στην τσεπη του, συνεχιζει να το κοιταζει απο κοντα. μοιαζει σαν να το εξερευνα. σαν να παλευει να θυμηθει αν οντως υπαρχει κατι που να τους συνδεει. τελικα γυριζει κ μου το δινει λεγοντας "οχι, δεν ειναι δικο μου". θυμαμαι που στη μοσχα, οπου καποτε ειχα παει, καποιοι επιτηδειοι πετουσαν στον δρομο μικρα χαρτονομισματα, ασημαντης αξιας, κ οταν κανενας ανυποψιαστος τουριστας εκανε το λαθος να σκυψει κ να τα μαζεψει, του την επεφταν κατηγορωντας τον οτι τους τα ειχε κλεψει. μα ετσι οπως το κραταω κ το κοιταζω τωρα εγω αμηχανος, μονο με επιτηδειο δεν μοιαζω. ποσο μαλλον με ρωσο. στη μαδριτη, παλι, οπου ειχα μεινει λιγο περισσοτερο, ακουγα τους ισπανους να αποκαλουν το πεντακοσαευρω "μπιν λαντεν" - κανεις δεν ξερει πού βρισκεται ακριβως, μου εξηγουσαν, κ μονο επειδη το εχουν δει καποια στιγμη στην τηλεοραση γνωριζουν πως υπαρχει. ενα δεκαευρω ομως, δεν μπορει.. τι ειδους κριση ανοικειοτητας μπορει να προκαλεσει; τη μαλλον κωμικη αμηχανια μου ερχεται να διαταραξει το σκουντηγμα της κυριουλας απο πισω μου. "αντε, παιδακι μου, προχωρα", μου λεει κ μου δειχνει το αδειο διαθεσιμο ταμειο. "συγγνωμη, μηπως σας επεσε αυτο;" τη ρωταω, δειχνοντας της το καταραμενο χαρτονομισμα. "οχι ακομα", μου απανταει κ μου το αρπαζει απο τα χερια, διαρρηγνυοντας το χωροχρονικο συνεχες κ κανοντας με να νιωσω τουριστας στην καμπουλ ή στο ισλαμαμπαντ τουλαχιστον