η ανακωχη της γραμμης 31

ειμαι στο λεωφορειο. διπλα μου καθεται ενας τυπος που μοιαζει να εχει ερθει απο αλλου. ορθιος, απο πανω του σχεδον, ενας δικος μας τον στραβοκοιταει. καποια στιγμη χτυπαει το τηλεφωνο του ξενου. ο ηχος κλησης του ενα τραγουδι βαρυ ανατολιτικο. το βγαζει, το κοιταει δειλα, το ξαναβαζει μες στη τσεπη του χωρις να απαντησει. ο αλλος, ο ορθιος, τωρα τον κοιταζει πια πολυ αγριεμενος. θελει να τον αρπαξει κ να του δωσει ενα μαθημα. να τον πεταξει εξω απο το κινουμενο οχημα κ απο τη στασιμη μας χωρα. να ομως που το τηλεφωνο ξαναχτυπα. ο ξενος το βγαζει, το ξανακοιτα, στραβωνει ενοχα τα μουτρα του κ ευθυς το ξανακρυβει. αλλα ο αμανες της συσκευης απλωνεται παντου κ ολοι, ορθιοι κ καθημενοι, αναζητουνε την πηγη του. ο αδεκαστος ορθιος τιμωρος ανοιγει το στομα του για να μιλησει εκ μερους του επιβατικου κοινου κ ολοκληρου του εθνους: "γιατι δεν απαντας, ρε; εχουμε ορεξη, νομιζεις, να ακουμε ολοι εμεις τον μουεζινη σου;" "ε.. ειναι η γυναικα μου.. με ψαχνει", του απανταει ο ξενος σε σπαστα συζυγικα. ο δικος μας μοιαζει σαν να θυμαται οικεια κακα κ αμεσως μαλακωνει. "να το βαζεις σε λειτουργεια πτησης. εγω αυτο κανω παντα, οταν φευγω απο το σπιτι κ εχω το κεφαλι μου ησυχο. ξερεις ποσες ωρες εχω ετσι στον αερα εγω; κανονικα, θα επρεπε τωρα να ημουν σμηναρχος, τουλαχιστον." τους ακουω να συνεχιζουν να τα λενε συνωμοτικα, σαν φιλοι τωρα πια κ συμμαχοι. μιση κ παθη προαιωνια μπρος στον κοινο εχθρο καταλαγιαζουν. κ καπου εδω, στην αλλη σταση κατεβαινω