μηδεν-ολα

οι τηλεορασεις στις καφετεριες της πλατειας δειχνουν μπαλα. τα τραπεζια ειναι γεματα. πισω τους καποιοι περαστικοι εχουν σταματησει κ χαζευουν στα ορθια τα τελευταια λεπτα του αγωνα. ενας τυπος πλησιαζει κ τους ρωτα: "ποσο-ποσο ειναι, ρε παιδια;" "μηδεν-μηδεν", του απανταει καποιος χωρις να ξεκολλησει το βλεμμα του απο την οθονη. "κ ποσο θελει ακομα για να τελειωσει;" ξαναρωταει ο τυπος. "τρια λεπτα", του λεει καποιος αλλος. στο μεταξυ τοσο το σκορ οσο κ ο χρονος που απομενει φαινονται στο πανω μερος της οθονης. εαν ο τυπος δεν εχει καποιο προβλημα ορασης, τοτε ψαχνεται μοναχα για κουβεντα, πραγμα που μαλλον φανερωνει η τριτη ερωτηση του: "κ ποιοι παιζουν, ρε παιδια;" τωρα κανενας δεν του απαντα. καποιοι απλως γυριζουν κ τον κοιτουν ενοχλημενοι. "ε, ποιοι παιζουν;" επιμενει απτοητος αυτος, αλλα τα λογια του χανονται μεσα στις φωνες των παρευρισκομενων, καθως στις καθυστερησεις μπαινει επιτελους το γκολ που τοσο προσδοκουσαν ή απευχονταν. "ρε σεις, ποιοι παιζουν;" ο τυπος κανει μια τελευταια απελπιδα προσπαθεια. το ματσ ληγει. οι θεατες μεσα σε πανηγυρια κ βρισιες αρχιζουνε να φευγουν. ο τυπος απομακρυνεται κ αυτος παρεα με το για παντα αναπαντητο χαζο ερωτημα του. οποιοι κ να επαιζαν τελικα, αυτον αποψε κανενας δεν τον παιζει