ειμαι στην τραπεζα κ περιμενω να εξυπηρετηθω. το νουμερο στον φωτεινο πινακα απεχει πολυ ακομα απο αυτο που γραφει το χαρτακι μου. ευτυχως, εχω μαζι μου κατι να διαβασω. ακουω να χτυπαει το τηλεφωνο μου -ετσι νομιζω, δηλαδη- κανω σελιδοδεικτη το χαρτακι με το αριθμο προτεραιοτητας κ βγαζω το κινητο να δω ποιος ειναι. "παρακαλω", ακουω τον διπλανο μου να λεει στο δικο του τηλεφωνο. κοιταζω την οθονη του δικου μου: κανεις. το ξαναριχνω στην τσεπη κ ανοιγω παλι το βιβλιο μου. λιγο μετα ακουγεται ο ιδιος ηχος κλησης. ειναι το δικο μου αυτη τη φορα. απανταω, ενω βλεπω τον διπλανο να τσεκαρει τωρα τη δικη του συσκευη κ υστερα να μου χαμογελαει.
"εχουμε τον ιδιο ηχο", μου λεει, οταν το κλεινω, σαν να προκειται για την πιο εξωφρενικη συμπτωση στον κοσμο. "ναι, κοιτα να δεις..", του απανταω. "εμενα μου εχει μεινει απο την πρωην μου", μου λεει, "ητανε το τραγουδι μας. απο τοτε που χωρισαμε, ολο λεω να τον αλλαξω κ ολο το αναβαλλω." "αλλαξε τον τωρα", του λεω, "προλαβαινεις". "καλα λες", μου απανταει κ αρχιζει να ψαχουλευει τους αποθηκευμενους ηχους για να βρει τον πιο καταλληλο. δεν προλαβαινει ομως τελικα, γιατι το τραγουδι μας -τωρα που εχουμε γινει ολοι μια παρεα- αρχιζει παλι να βαραει. "ωχ", αναφωνει αυτος. "τι εγινε;" τον ρωταω. "αυτη ειναι", μου λεει κ με κοιταει σαν να περιμενει απο εμενα να του πω, οχι μοναχα αν πρεπει να της απαντησει, αλλα κ αν πρεπει να τα ξαναφτιαξουνε. "ε, απαντησε ή κλειστο, τελος παντων, ξερωγω", του λεω αποφευγοντας να παρω ξεκαθαρη θεση στα προσωπικα του. αυτος ξεπερνα τον αρχικο του δισταγμο, σηκωνεται αποτομα κ τρεχει εξω απο την τραπεζα για να απαντησει χωρις να τον ακουει καποιος αδιακριτος που ζει για να διηγειται τετοιες ιστοριες.
μενω μονος να φανταζομαι τη συνεχεια, ενω τον βλεπω μεσα απο το τζαμι να λιωνει μιλωντας εξω στο πεζοδρομιο. κοιταω ξανα το νουμερο στον φωτεινο πινακα. ολα προχωρανε τοσο αργα που ο τυπος προλαβαινει, οχι μονο να τα ξαναβρει με την πρωην του, αλλα κ να της κανει προταση γαμου, κ οταν ερθει η σειρα του επιτελους, να ζητησει κ στεγαστικο δανειο απο την τραπεζα για αυτους κ τα παιδια τους. βεβαια, τα δανεια δεν δινονται κ τοσο ευκολα σημερα. αλλα, ποιος ξερει, ετσι οπως παει το πραγμα, μπορει κ την αναπτυξη ακομα να προλαβει
"εχουμε τον ιδιο ηχο", μου λεει, οταν το κλεινω, σαν να προκειται για την πιο εξωφρενικη συμπτωση στον κοσμο. "ναι, κοιτα να δεις..", του απανταω. "εμενα μου εχει μεινει απο την πρωην μου", μου λεει, "ητανε το τραγουδι μας. απο τοτε που χωρισαμε, ολο λεω να τον αλλαξω κ ολο το αναβαλλω." "αλλαξε τον τωρα", του λεω, "προλαβαινεις". "καλα λες", μου απανταει κ αρχιζει να ψαχουλευει τους αποθηκευμενους ηχους για να βρει τον πιο καταλληλο. δεν προλαβαινει ομως τελικα, γιατι το τραγουδι μας -τωρα που εχουμε γινει ολοι μια παρεα- αρχιζει παλι να βαραει. "ωχ", αναφωνει αυτος. "τι εγινε;" τον ρωταω. "αυτη ειναι", μου λεει κ με κοιταει σαν να περιμενει απο εμενα να του πω, οχι μοναχα αν πρεπει να της απαντησει, αλλα κ αν πρεπει να τα ξαναφτιαξουνε. "ε, απαντησε ή κλειστο, τελος παντων, ξερωγω", του λεω αποφευγοντας να παρω ξεκαθαρη θεση στα προσωπικα του. αυτος ξεπερνα τον αρχικο του δισταγμο, σηκωνεται αποτομα κ τρεχει εξω απο την τραπεζα για να απαντησει χωρις να τον ακουει καποιος αδιακριτος που ζει για να διηγειται τετοιες ιστοριες.
μενω μονος να φανταζομαι τη συνεχεια, ενω τον βλεπω μεσα απο το τζαμι να λιωνει μιλωντας εξω στο πεζοδρομιο. κοιταω ξανα το νουμερο στον φωτεινο πινακα. ολα προχωρανε τοσο αργα που ο τυπος προλαβαινει, οχι μονο να τα ξαναβρει με την πρωην του, αλλα κ να της κανει προταση γαμου, κ οταν ερθει η σειρα του επιτελους, να ζητησει κ στεγαστικο δανειο απο την τραπεζα για αυτους κ τα παιδια τους. βεβαια, τα δανεια δεν δινονται κ τοσο ευκολα σημερα. αλλα, ποιος ξερει, ετσι οπως παει το πραγμα, μπορει κ την αναπτυξη ακομα να προλαβει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου