η θαλασσα στα ονειρα του

εχετε γνωρισει ποτε καποιον που δεν εχει δει ποτε του τη θαλασσα; εγω γνωρισα πριν απο λιγα χρονια εναν σε καποιο χωριο της αργιθεας. ηταν ενας νεος κτηνοτροφος -γυρω στα τριαντα τον εκανα, αλλα επειδη η υπαιθρος σκληραινει τα προσωπα, μπορει να ηταν κ νεοτερος- που μεχρι τοτε το πιο μακρυ ταξιδι που ειχε κανει ητανε μεχρι την καρδιτσα. οταν με ρωτησε απο που ειμαι κ του ειπα απο το βολο, μου απαντησε, "α, απο τη θαλασσα!". μου εκανε εντυπωση ο ενθουσιασμος του, αλλα οταν μετα μου εξηγησε οτι την εχει δει μοναχα απο την τηλεοραση, η εκπληξη μου εγινε ακομα μεγαλυτερη. κ οχι, δεν ηταν κανενας αγραμματος χωριατης. ειχε τελειωσει το λυκειο, του αρεσε πολυ να διαβαζει εφημεριδες κ βιβλια -θυμαμαι, μαλιστα, οτι μου ζητησε να του δωσω να ριξει μια ματια στο βιβλιο που κουβαλουσα τοτε μαζι μου- κ ειχε εναν ωραιο τροπο να αφηγειται την ιστορια του τοπου του. οι περισσοτεροι βλεπουμε τη θαλασσα σε τοσο μικρη ηλικια που συνηθως δεν αποθηκευεται στη μνημη μας η πρωτη εκεινη εντυπωση κ ισως για αυτο να μην εκτιμουμε κ τοσο το μεγεθος κ την αξια της. πώς είναι ομως να την αντικρυζεις για πρωτη φορα στα εικοσι ή στα τριαντα σου;
κουβεντιασα, τις λιγες μερες που περασαμε εκει στα βουνα, το θεμα αυτο με την παρεα μου κ στο τελος καποιος πιο τολμηρος απο τους φιλους μου δεν αντεξε κ του προτεινε να τον παρουμε μαζι μας φευγοντας. αυτος φανηκε να δισταζει. "αν ειναι τα λεφτα, μην ανησυχεις", προσεθεσε ενας αλλος φιλος. "θα σου πληρωσουμε εμεις τα εξοδα για να γυρισεις μετα πισω στο χωριο σου", του ειπε κ αυτος ετρεξε ολο χαρα να ετοιμαστει για το ταξιδι της ζωης του. η ολη ιστορια κ η προκληση ειχαν λαβει μεσα στα κεφαλια μας μυθικες διαστασεις. στην επιστροφη απο την αργιθεα, επειδη ημασταν με δυο αμαξια, σχεδον τσακωθηκαμε για το ποιοι θα συνταξιδεψουν με τον "ιθαγενη". ολοι μας θελαμε να απολαυσουμε απο πρωτο χερι τις αντιδρασεις του, οταν θα φταναμε στην εισοδο του βολου κ θα αποκαλυπτοταν ο παγασητικος μπροστα στα ματια του. οταν αυτος μας ειδε να μαλωνουμε, εβαλε τα γελια κ μας ειπε: "ηρεμηστε, ρε παιδια! τα κατσικια μου κανουν λιγοτερη φασαρια.."
αυτη ομως δεν ηταν η καλυτερη ατακα του. ετσι οπως ηταν αμαθος στα ταξιδια, ζαλιστηκε μαλλον κατα τη διαρκεια της διαδρομης κ τελικα αποκοιμηθηκε. αναγκαστηκαμε να τον σκουντηξουμε για να ξυπνησει κ να μην χασει το θεαμα για το οποιο τον ειχαμε μαζι μας κουβαλησει. "ξυπνα, ρε! κοιτα εκει! η θαλασσα.." αυτος τοτε ανοιξε τα ματια του, κοιταξε μπροστα του ανεκφραστος κ υστερα μας ειπε: "αυτο ειναι ολο; στο ονειρο μου ητανε καλυτερη.." οταν φτασαμε στην πολη, αν κ του προτειναμε να τον φιλοξενησουμε ή να του πληρωσουμε ξενοδοχειο για μια εστω βραδια, αυτος επεμενε να τον αφησουμε στα κτελ για να γυρισει αμεσως πισω στο χωριο του. το κτελ για την καρδιστα ηθελε κανενα τριωρο μεχρι να αναχωρησει. "τι θα κανεις μεχρι τοτε;" τον ρωτησαμε. "ξερω κ εγω..", απαντησε αυτος, "ενταξει, εδω δεν με ξερει κανενας. μαλλον θα κατσω σε καμια γωνια κ θα κλαψω με την ησυχια μου.."