Underground: Μπορεί το Βελιγράδι να μην έχει ακόμα υπόγειο μητροπολιτικό σιδηρόδρομο (τα ανέκδοτα για το μετρό της Θεσσαλονίκης κυκλοφορούν και εδώ ελαφρώς παραλλαγμένα), αλλά γενικά από υπόγεια ζωή και κυκλοφορία άλλο τίποτα. Το βεβαρημένο σε πολεμικές επιχειρήσεις παρελθόν (εμείς θυμόμαστε την πρόσφατη επέμβαση του ΝΑΤΟ, αλλά η πόλη έχει συνολικά βομβαρδιστεί πάνω από 100 φορές!) ανάγκασε τις αρχές και τους κατοίκους της να κατασκευάσουν μέσα στα σπλάχνα της ίσως το πολυπλοκότερο σχέδιο καταφυγής και διαφυγής σε ολόκληρη την γηραιά μας ήπειρο. Άλλωστε, η Γιουγκοσλαβία πέρασε έναν ολόκληρο ψυχρό πόλεμο στη χαραμάδα του παραπετάσματος και με τον φόβο ή έστω την έμμονη της πυρηνικής επίθεσης από έναν τουλάχιστον από τους ψυχρούς αντιμαχόμενους. Και όπως συμβαίνει και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, τα έργα του πολέμου έχουν μετατραπεί τώρα στην εποχή της ειρήνης σε τουριστική ατραξιόν και σε bizarre αξιοθέατα. Σήμερα, το οργανωμένο πλέον Belgrade Underground Tour αποτελεί την απόλυτη πρόκληση για κάθε επισκέπτη που πάει γυρεύοντας και όπου κι αν ταξιδέψει φροντίζει να ανανεώνει διαρκώς τη συλλογή των αλλόκοτων εμπειριών του. Η όλη βόλτα κρατάει κανένα δίωρο και περιλαμβάνει από κέλτικες και ρωμαϊκές αρχαιότητες μέχρι οθωμανικές φυλακές και αυστριακά μπούνκερ, ενώ όσο πιο βαθιά προχωράς, δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τους φυσικούς γεωλογικούς σχηματισμούς από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα. Πάντως, ανάμεσα στα αποτρόπαια μνημεία δεν λείπουν και οι ευχάριστες αλκοολούχες εκπλήξεις, αφού είναι γνωστό ότι οι Σέρβοι ξέρουν καλά να το γλεντούν ακόμα και εν τάφω.

Грци/Grci: Οι ιστορία του Βελιγραδίου υπήρξε πάντοτε συνδεδεμένη με την ελληνική διασπορά και από την εποχή που οι Βλάχοι κινούσαν το εμπόριο της πόλης μέχρι τα χρόνια που οι εξαγώγιμοι μας φοιτητές άρχισαν να συμμετέχουν ζωηρά στη νυχτερινή ζωή της χτίζεται διαρκώς ο μύθος της ελληνοσερβικής φιλίας. Το κακό με τους μύθους είναι ότι πολύ συχνά γεννούν απογοητεύσεις και όσο κι αν θέλουν κάποιοι στη χώρα μας να υποστηρίζουν πως αν και ως έθνος είμαστε ανάδελφοι, έχουμε κάπου στον βορρά έναν χαμένο αδερφό με τον οποίο λόγω κάποιας παρεξήγησης χαθήκαμε κάπου στο μαιευτήριο, η πραγματικότητα μάλλον τους διαψεύδει. Ως εκ τούτου, αν περιμένετε να σας στρώσουν κόκκινα χαλιά στην Κνέζα Μιχαήλοβα, επειδή κάποτε κάποιοι στην Ελλάδα έβλεπαν με συμπάθεια τον Κάραζιτς, τον Μλάντιτς, τον Αρκάν και τα άλλα παλικάρια, μάλλον είστε πολύ ξεγελασμένοι. Πιο πιθανό είναι να φανείτε συμπαθείς αν έχετε κάποιο εξοχικό στη Χαλκιδική ή έστω στον Πλαταμώνα. Οπότε, αφήστε καλύτερα στην άκρη τα πατριωτικά και φερθείτε σαν πραγματικοί κοσμοπολίτες, αφού βρίσκεστε στην πιο εξωστρεφή πρωτεύουσα της ανατολικής Ευρώπης, η θέση και η αντίληψη της οποίας για το τι συμβαίνει στον πλανήτη θα έκαναν την Αθήνα μας να μοιάζει με επαρχιακή κωμόπολη. Παρόλα αυτά, το ελληνικό στοιχείο παραμένει ζωηρό και τα ελληνικά ακούγονται ακόμα και εκεί όπου δεν το περιμένεις. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην φοιτητική κοινότητα, η οποία, αν και οι ένδοξες τις μέρες έχουν περάσει προ πολλού, ακόμα είναι πολυπληθής και εξαιρετικά δραστήρια. Ενδεικτικώς, κάντε μια βόλτα στη γειτονιά όπου βρίσκεται η πρεσβεία μας (Francuska Ulica/Француска Улица 33 - έχει και μια ωραία πιτσαρία κάπου εκεί απέναντι) και δείτε τα συνθήματα με τα οποία έχουν διακοσμήσει τα παλιόπαιδα σχεδόν κάθε γωνία.

Пекара/Pekara: Η σέρβικη κουζίνα, σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω να διαφέρει και πολύ από αυτές των άλλων βαλκανικών χωρών, καθώς κινείται και αυτή στη γνωστή ενδιαφέρουσα διαλεκτική ανάμεσα στην τούρκικη και στην μεσευρωπαϊκή γαστριμαργία. Η πρώτη εντύπωση που δημιουργείται στον επισκέπτη είναι πως οι Σέρβοι είναι φανατικοί κρεατοφάγοι, ενώ και η φαντασία τους στη σύνθεση μεζέδων ως συνοδευτικών των διάφανων αποσταγμάτων τους δεν πάει πίσω. Αν θα επέλεγα δυο μέρη στο κέντρο της πόλης για να σας υποδείξω, όπου θα μπορούσατε, χωρίς να ξοδέψετε πολλά, να αποκτήσετε μια σαφή εικόνα του τι είναι η pljeskavica και το ćevapčići, αυτά θα ήταν το Vuk/Вук -το παλιό εστιατόριο όπου γευμάτιζε η γιουγκοσλαβική νομενκλατούρα- και το ακόμα παλιότερο ? - το ερωτηματικό, δηλαδή, το οποίο αν και υπερτουριστικό, τα έχει όλα και συμφέρει. Αν τώρα θέλετε να συνδυάσετε το φαγητό με την ατμόσφαιρα, προτιμήστε κάποια από τις παραδοσιακές кафанас/kafanas, όπου βέβαια πας κυρίως για να πιεις, ή αναζητείστε κάτι ακόμα πιο αυθεντικό στα προάστια, όπως το αγαπημένο Na Kraju Sveta (Στο Τέλος του Κόσμου) στη Višnjica, επί των κυμάτων του Δουνάβεως. Προσωπικά, ωστόσο, αυτό που απόλαυσα πιο πολύ στο Βελιγράδι, είναι οι πολυμορφικοί του φούρνοι. Σε κάθε γειτονιά υπάρχει τουλάχιστον μια Pekara, όπου με μια χούφτα δηνάρια μπορείς να ξεσηκώσεις ένα σωρό πιτοειδείς πειρασμούς και με τη συνοδεία ενός φρέσκου και πανταχού παρόντος στα βαλκάνια ayran να φτιάξεις ένα κανονικό πρωινό των πρωταθλητών.