-Σας ακούω.
-Τι εννοείται; Δεν θα μου κάνετε ερωτήσεις;
-Σας είναι πιο εύκολο έτσι;
-Δεν ξέρω τι είναι πια πιο εύκολο.
-Θέλω να πω, έτσι το φανταζόσασταν;
-Δεν θέλετε να ξέρετε τι ακριβώς φαντάζομαι.
-Ποιος είπε πως δεν θέλω.
-Όχι ακόμα, έστω. Δεν θέλω να σας τρομάξω από την πρώτη μέρα.
-Ξέρετε, δεν τρομάζω εύκολα. Και άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά μου.
-Και αν σας έλεγα ότι και η δική μου η δουλειά είναι αυτή;
-Ο τρόμος;
-Ναι, ας το πούμε έτσι.
-Ώστε, λοιπόν, είμαστε κάτι σαν συνάδελφοι.
-Ναι, μήπως το ξανασκέφτεστε;
-Τι να σκεφτώ; Ποιο πράγμα;
-Ξέρω κι εγώ… Μήπως, ας πούμε, να μου κάνατε μια κάπως πιο φιλική τιμή;
-Βλέπω πως αστειεύεστε. Κι ο τρόμος, τι απέγινε;
-Νόμιζα πως δεν βιάζεστε.
-Δεν βιάζομαι, αλλά, το ξέρετε, ο χρόνος μας είναι αυστηρά προκαθορισμένος.
-Αυτό είναι και το πρόβλημα.
-Ο χρόνος εννοείτε;
-Όχι ο χρόνος γενικά. Ο χρόνος ο δικός μου.
-Έχετε άλλον χρόνο εσείς; Θα ήθελα αυτό να το ακούσω.
-Εγώ ας πούμε ότι βρίσκομαι προσωρινά εκτός των αυστηρών ορίων του.
-Βρίσκεστε εκτός χρόνου. Και πώς το καταφέρνετε;
-Δεν είναι κάτι που ποτέ μου το προσπάθησα και σίγουρα δεν είναι και κατόρθωμα. Ωστόσο, δέχομαι την ειρωνεία σας. Τουλάχιστον δεν είμαι και εκτός τόπου.
-Που βρίσκεστε, αλήθεια; Μια που το αναφέρατε.
-Τώρα; Νομίζω στο ιατρείο σας. Ή μήπως θα έπρεπε να λέω στο γραφείο.
-Δεν είμαι γιατρός. Γραφείο σίγουρα καλύτερα.
-Ούτε εγώ είμαι ασθενής.
-Δεν ισχυρίστηκα ποτέ μου κάτι τέτοιο.
-Και ας μοιάζω άρρωστος. Σας είπα, είναι για προσωρινά.
-Η σχέση με τον χρόνο σας είναι αυτή που φταίει;
-Αν ήξερα τι φταίει, δεν θα βρισκόμουνα εδώ.
-Αλήθεια, που θα ήσασταν;
-Δεν ξέρω. Ας πούμε στο κρεβάτι μου.
-Τέτοιαν ώρα; Δεν έχετε δουλειές;
-Θέλω να πω πως θα κοιμόμουνα. Μου λείπει ύπνος, ξέρετε.
-Το ξέρω. Για αυτό, άλλωστε, και είσαστε εδώ.
-Ναι, για να με κοιμίσετε.
-Δεν είναι αυτό η ειδικότης μου.
-Ξέρω. Δεν είσαστε γιατρός. Δεν συνταγογραφείτε.
-Θα σας αρκούσε κάποιο φάρμακο; Σας φτάνει αυτό σαν λύση;
-Όχι ασφαλώς. Σας το είπα, νομίζω, και από το τηλέφωνο. Τα έχω δοκιμάσει όλα.
-Όλα τα φάρμακα;
-Όλα τα όλα, γενικά.
-Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
-Εγώ είμαι το αποτέλεσμα. Ή, τέλος πάντων, αυτό που τώρα βλέπετε.
-Αλήθεια, είστε σίγουρος;
-Για ποιο; Για το αποτέλεσμα;
-Για αυτό το όλα που είπατε.
-Υπάρχει κάτι άλλο;
-Πείτε μου εσείς. Αυτό δεν μου ζητήσατε;
-Τι ακριβώς σας ζήτησα;
-Έτσι δεν ξεκινήσατε; Δεν είπατε πως θέλετε να ακούσετε ερωτήσεις;
-Τι είδους ερώτηση είναι αυτή;
-Ξαναρωτάω, είσαστε σίγουρος πως έχετε τα πάντα δοκιμάσει;
-Νομίζω, ναι.
-Α, τώρα μόνο το νομίζετε.
-Υπάρχει κάτι που ακόμα δεν το τόλμησα.
-Θέλετε να μου πείτε;
-Όχι ακόμα. Να κοιμηθώ θα ήθελα.
-Τι έγινε; Σας νύσταξα;
-Όχι καθόλου, το αντίθετο. Το λέω σαν επιθυμία.
-Να κοιμηθείτε θέλετε ή μήπως να ξυπνήσετε;
-Νομίζω πως ο χρόνος μας τελειώνει.
-Να που δεν είμαι εγώ αυτή που βιάζεται.
-Δεν θέλω να ξεκινήσω να μιλώ για ένα θέμα που ο προκαθορισμένος χρόνος σας δεν θα με αφήσει ποτέ να ολοκληρώσω.
-Μπορώ να το ακούσω σε συνέχειες.
-Αυτό είναι και το πρόβλημα.
-Ο χρόνος, ναι, το ξέρω. Μου το είπατε.
-Όχι ο χρόνος ακριβώς. Θα έλεγα κυρίως η συνέχεια.
-Αυτό είναι που σας λείπει;
-Ας μην μιλήσουμε από τώρα για ελλείψεις, θα έλεγα, καλύτερα.
-Γιατί; Είναι πολλές; Δεν προλαβαίνουμε ούτε καν να μου τις αναφέρετε;
-Γιατί επιμένετε; Αφού το ξέρετε, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
-Το θέμα ή το πρόβλημα;
-Αρχίσαμε το παιχνίδι των λέξεων, λοιπόν;
-Συγνώμη, πείτε μου εσείς. Εσείς είστε, άλλωστε, που κηρύσσετε την ακριβολογία και που πάντα προσέχετε τις λέξεις σας.
-Το πρόβλημα είναι δικό μου πρόβλημα. Το θέμα είναι και δικό σας θέμα.
-Δικό μου;
-Δικό μας.
-Και από πότε ακριβώς έχουμε κοινά θέματα εμείς οι δύο;
-Από τη στιγμή που πέρασα την πόρτα σας.
-Και όταν φύγετε ξανά, θα πάρετε το θέμα αυτό μαζί σας;
-Όχι, λυπάμαι. Θα σας το αφήσω εδώ, να το προσθέσετε στη διακόσμηση του ιατρείου σας.
-Του γραφείου μου.
-Του γραφείου, ναι.
-Δεν ξέρω τι μου λέτε. Δεν σας καταλαβαίνω, αν και, πιστέψτε με, μόνο αδιάφορη δεν με αφήνουνε τα λόγια σας. Πάντως, ανεξαρτήτως του τι πιστεύετε, θέλω να ξέρετε ότι το θέμα μου είστε εσείς.
-Είσαστε συγκινητική.
-Ό,τι μπορώ κάνω.
-Όχι ό,τι σας επιτρέπει ο χρόνος σας;
-Για μένα δεν είναι πρόβλημα ο χρόνος.
-Είναι η λύση;
-Το εργαλείο, θα έλεγα. Ή έστω, αν προτιμάτε, η σύμβαση.
-Η τιμωρία.
-Τι είπατε;
-Τίποτα, σκέφτηκα μονάχα δυνατά.
-Αφήστε τα αυτά! Σας άκουσα. Έτσι αισθάνεστε; Ότι σας τιμωρώ;
-Όχι εσείς.
-Ε, τότε ποιος;
-Δεν προλαβαίνω να σας πω.
-Σταματήστε, επιτέλους, να κοιτάτε το ρολόι! Μόνος σας τιμωρείστε. Αλλά, εντάξει, ακόμα και έτσι να είναι, πείτε μου, για ποιον λόγο αξίζετε την όποια τιμωρία;
-Γιατί είμαι κακός.
-Έτσι νιώθετε;
-Όχι, αλλά ας πούμε ότι κι αυτό είναι μια κάποιου είδους σύμβαση. Άλλωστε, το θέμα είναι το έγκλημα και όχι η τιμωρία. Η τιμωρία είναι απλώς το πρόβλημα.
-Το έγκλημα;
-Βαριά λέξη, ε;
-Εσείς θα μου πείτε. Εγώ δεν ξέρω πόσο ζυγίζουνε οι λέξεις σας.
-Σας τρόμαξα, όμως. Ναι, παραδεχτείτε το!
-Θα σας ικανοποιούσε αυτό;
-Σας το είπα. Μόνο ένα πράγμα θα με ικανοποιούσε ετούτη τη στιγμή.
-Ποιο είναι, λοιπόν, το έγκλημά σας; Πόσο βαριά εγκληματήσατε, που να αξίζει τώρα να τιμωρείστε έτσι;
-Ότι ονειρευόμουνα.
-Και γιατί είναι κακό αυτό; Όλοι ονειρευόμαστε.
-Εγώ ονειρεύομαι στα φωναχτά.
-Και λοιπόν; Δεν σας ακούνε;
-Μια χαρά με ακούνε. Έχω και δυνατή φωνή.
-Αυτοί που σας ακούν, σας έχουνε επιβάλει και την τιμωρία σας;
-Όχι, δεν φταίει κανείς για αυτό. Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω να επιρρίπτω στους άλλους ευθύνες που μου ανήκουν.
-Φταίτε εσείς ο ίδιος, δηλαδή. Ας πούμε, αυτοτιμωρείστε.
-Ούτε αυτό είναι ακριβές.
-Φταίνε τα όνειρά σας.
-Ίσως. Και το ότι, όπως σας είπα, τα ονειρεύομαι στα φωναχτά.
-Οπότε, φταίει και η φωνή σας.
-Ναι, θα μπορούσε. Αν και δεν είμαι απολύτως σίγουρος.
-Φταίει που είναι δυνατή;
-Μπορώ, νομίζω, να ελέγχω ακόμα την έντασή της και ανάλογα με την περίσταση ή με το ακροατήριο να την αυξομειώνω.
-Φταίει που φωνάζετε την ώρα που οι άλλοι θέλουνε να κοιμηθούν;
-Νομίζω πως όλο και πλησιάζουμε στη λύση του αστυνομικού μας μυστηρίου.
-Έτσι το βλέπετε; Σαν αστυνομικό μυστήριο;
-Γιατί όχι; Αφού έχουμε ήδη ένα έγκλημα.
-Ναι, αλλά τον εγκληματία, από ότι βλέπω, τον γνωρίζουμε. Που ακριβώς υπάρχει το μυστήριο;
-Δεν ξέρω. Στα κίνητρά του ίσως.
-Και ποια είναι τα δικά σας κίνητρα;
-Ίσως αυτό που είπατε. Ίσως να τους ξυπνήσω.
-Γιατί; Ζηλεύετε τον ύπνο τους;
-Δεν υπάρχει κάτι που να ζηλεύω γενικά. Κανείς δεν έχει κάτι που εμένα να μου λείπει.
-Κι ο ύπνος;
-Ο ύπνος ναι, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Τα όνειρα των άλλων, πάντως, αποκλείεται.
-Και φταίνε οι άλλοι που δεν βλέπουνε τα ίδια όνειρα με εσάς;
-Τι αυθαίρετο συμπέρασμα είναι αυτό;
-Έκανα απλώς ακόμα μια ερώτηση. Δεν είστε υποχρεωμένος και να την απαντήσετε.
-Πάλι καλά.
-Αλήθεια, γιατί εκνευρίζεστε;
-Γιατί έχετε δίκιο.
-Αυτό είναι, λοιπόν; Δεν σας αρέσει που οι άλλοι δεν συμμερίζονται τα όνειρά σας, ακόμα και όταν τους μιλάτε για αυτά;
-Όχι οι άλλοι γενικώς.
-Κάποιος συγκεκριμένα.
-Εν προκειμένου, κάποια.
-Κάποια που της φωνάζετε στον ύπνο της;
-Κάποια με την οποία μοιραζόμασταν το ίδιο μαξιλάρι.
-Και που είναι τώρα αυτό το μαξιλάρι σας.
-Εκεί όπου το άφησα.
-Γιατί, λοιπόν, το αφήσατε;
-Γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να διαλέξω: Ανάμεσα στον ύπνο δίχως όνειρα και στα όνειρα με ανοιχτά τα μάτια, επέλεξα το δεύτερο.
-Και έφταιγε το μαξιλάρι σας; Γιατί δεν το αλλάζατε;
-Δεν ήθελα. Καλύτερα να ξάπλωνα στο πάτωμα.
-Δεν σας βολεύει όμως.
-Όχι, δεν είναι αυτό. Άλλωστε, τώρα πια θα κοιμόμουν ακόμα και πάνω σε καρφιά.
-Δεν σας ταιριάζει τότε.
-Τι εννοείτε;
-Δεν σας αξίζει… Πώς να το πω; Εσείς για άλλα είσαστε φτιαγμένος.
-Φτιαγμένος;
-Προορισμένος. Ε; Καλύτερα έτσι;
-Φτιαγμένος, προορισμένος… από ποιον;
-Από αυτόν που σας ανάθεσε, ας πούμε, την αποστολή.
-Ποια αποστολή; Τι είναι αυτά που λέτε;
-Εσείς θα μου πείτε. Εσείς κηρύξατε τον πόλεμο. Εσείς χωρίσατε τον κόσμο σε στρατόπεδα. Εσείς είστε αυτός που θέσατε τους όρους. Μόνο ένα πράγμα δεν μπορέσατε ποτέ να υπολογίσετε.
-Το πόσο θα διαρκέσει.
-Η κακή σας σχέση με τον χρόνο.
-Οι κακές σχέσεις, γενικά.
-Μόνο κακές σχέσεις έχετε στο βιογραφικό σας;
-Όχι, βέβαια. Μα το τέλος πάντα είναι κακό.
-Το τέλος είναι μέρος αναπόσπαστο της κάθε σχέσης, της κάθε ιστορίας. Και της ζωής της ίδιας, άλλωστε. Εσείς, που ζείτε με ιστορίες, το ξέρετε αυτό καλύτερα. Αν το φοβάστε τόσο, ας μην τις ξεκινάτε καν, ούτε τις σχέσεις ούτε τις ιστορίες σας.
-Ούτε τη ζωή;
-Αυτό δεν είναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, στο χέρι μας.
-Ναι, ξέρω. Κανένας δεν μας ρώτησε.
-Αν σας ρωτούσαν, δηλαδή, τι απάντηση θα δίνατε;
-Αν με είχανε ρωτήσει αν θα ήθελα να γεννηθώ;
-Ναι, ας πούμε, πως σας δινόταν αυτή η δυνατότητα.
-Η ερώτηση είναι ανεδαφική, όπως και ολόκληρη η υπόθεση που κάνετε.
-Αυτό θα απαντούσατε;
-Όχι. Θα έλεγα, ας ζήσω.
-Κι ας ξέρατε από την αρχή πως δεν υπάρχει happy end σε αυτήν την ιστορία.
-Μα δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι το ανθρώπινο μυαλό. Και έπειτα, δεν είναι μόνο το τέλος και η αρχή. Υπάρχει και η μέση.
-Την οποία και μπορείτε να ελέγχετε, όπως τουλάχιστον νομίζετε, ευκολότερα.
-Συγνώμη;
-Ενώ το τέλος και η αρχή βρίσκονται απολύτως εκτός του πολυπόθητου ελέγχου σας. Και ό,τι ξεφεύγει του ελέγχου είναι κακό και βλαβερό και μάταιο. Λοιπόν, τι λέτε; Πλησιάζουμε πραγματικά στη λύση του αινίγματος;
-Α, ώστε τελικά έχουμε να κάνουμε με αστυνομικό μυστήριο;
-Πιο πολύ με μυστικό θα έλεγα.
-Εγώ δεν έχω μυστικά. Είμαι διάφανος.
-Ναι, νομίζω πως το βλέπω.
-Τι βλέπετε και τι νομίζετε ακριβώς;
-Κοιτάζω μέσα από εσάς. Βλέπω τα μυστικά σας.
-Μπορείτε να μην μιλάτε με ρυθμό. Με κάνετε να νιώθω άβολα.
-Συγνώμη, μάλλον θα μου τον υποβάλατε;
-Ας είναι. Πείτε μου, όμως, τι είναι αυτό που βλέπετε;
-Δεν έχει αξία να το πω εγώ, αν πρώτα εσείς δεν μου το ονομάσετε.
-Να σας το ονομάσω; Να σας συστήσω θέλετε;
-Ας πούμε, κάπως έτσι.
-Μα εσείς ήδη φροντίσατε και του δώσατε όνομα. Μιλήσατε για έλεγχο. Τώρα, τι ακριβώς ζητάτε; Να επιβεβαιώσω τη διάγνωσή σας;
-Δεν έκανα καμιά διάγνωση. Μην με παρεξηγείτε. Εγώ απλώς σας έθεσα ένα απλό ερώτημα.
-Αν έχω θέμα με τον έλεγχο;
-Έχετε;
-Και ποιος δεν έχει; Πείτε μου.
-Αλήθεια, δεν σας ρώτησα ποτέ. Πιστεύετε;
-Σε τι εννοείται; Στο Θεό;
-Σε οτιδήποτε. Στο ανώτερο, ας πούμε.
-Όχι.
-Και είναι αυτό κάτι που σας ευχαριστεί;
-Παράξενη ερώτηση. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ευχαρίστησης. Πάντως, υπάρχουνε στιγμές που ίσως και να ήθελα σε κάτι να πιστεύω.
-Για να έχετε με κάποιον να μοιράζεστε το θέμα του ελέγχου; Θα θέλατε κάποιον Θεό συνέταιρο για να σας βοηθάει;
-Όπως το θέτετε, ναι, θα ήταν κάτι βολικό, αλλά και πάλι ο συλλογισμός σας τίθεται πέραν της λογικής μου.
-Μου είπατε ότι κοιμάστε πάντα ελαφρά. Ότι ποτέ κατά τη διάρκεια του ύπνου σας δεν έχετε πλήρη απώλεια συνείδησης.
-Δεν σας το είπα ακόμα. Νομίζω ότι προτρέχετε.
-Μπορεί να έριξα άθελα μου μια ματιά στο τέλος του βιβλίου, αλλά και πάλι συγχωρήστε με, είναι που ανησυχώ για εσάς. Που θέλω το καλό σας.
-Με συγκινείτε, ξέρετε. Έστω, ας πούμε ότι το είπα.
-Πόσο σας τρομάζει αλήθεια ο ύπνος ο βαθύς; Τόσο όσο και ο χωρισμός ή ο θάνατος ή ο χρόνος που περνάει;
-Τι ακριβώς συγκρίνουμε;
-Για να μην αναφέρω τις πτήσεις με αεροπλάνο.
-Ο μόνος έλεγχος που θα έπρεπε να σας απασχολεί μην χάσω ετούτη τη στιγμή είναι της ψυχραιμίας μου.
-Θυμώνετε; Χαίρομαι για αυτό. Ώστε ακόμα είστε ζωντανός. Βλέπετε, μπορείτε να επιβιώσετε σε μια συζήτηση, ακόμα και όταν δεν είστε εσείς αυτός που ελέγχει τα όρια της.
-Τι ακριβώς ελέγχετε εσείς κι εγώ δεν το κατάλαβα.
-Τίποτα. Ίσως τον χρόνο μόνο.
-Αυτό ήτανε; Τελειώσαμε;
-Θα θέλατε και άλλο;
-Το μόνο που θέλω είναι…
-Ξέρω, να κοιμηθείτε.
-Εσείς, αλήθεια, κοιμόσαστε καλά; Συγνώμη, δεν ξέρω αν επιτρέπεται εγώ να σας ρωτάω.
-Όχι, δεν επιτρέπεται. Σίγουρα, πάντως, από εσάς καλύτερα.
-Θα ήθελα να το δω αυτό.
-Συγνώμη, τι εννοείται;
-Τίποτα.
-Είστε αμετανόητος.
-Είμαι εξαντλημένος. Πού να με δείτε και ξεκούραστο.
-Εγώ δεν ξέρω αν θέλω να το δω αυτό, μα αλήθεια σας το εύχομαι.
-Δεν μου αρκούνε οι ευχές.
-Το ξέρω, το γνωρίζω.
-Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.
-Μα έχουμε ήδη προγραμματίσει το επόμενο μας ραντεβού.
-Δεν εννοώ ακριβώς αυτό.
-Μάλλον δεν καταλάβατε καλά. Σε λάθος άνθρωπο απευθύνεστε.
-Όχι, εσείς δεν καταλάβατε. Εγώ είμαι το λάθος.
-Τι εννοείται; Δεν θα μου κάνετε ερωτήσεις;
-Σας είναι πιο εύκολο έτσι;
-Δεν ξέρω τι είναι πια πιο εύκολο.
-Θέλω να πω, έτσι το φανταζόσασταν;
-Δεν θέλετε να ξέρετε τι ακριβώς φαντάζομαι.
-Ποιος είπε πως δεν θέλω.
-Όχι ακόμα, έστω. Δεν θέλω να σας τρομάξω από την πρώτη μέρα.
-Ξέρετε, δεν τρομάζω εύκολα. Και άλλωστε, αυτή είναι η δουλειά μου.
-Και αν σας έλεγα ότι και η δική μου η δουλειά είναι αυτή;
-Ο τρόμος;
-Ναι, ας το πούμε έτσι.
-Ώστε, λοιπόν, είμαστε κάτι σαν συνάδελφοι.
-Ναι, μήπως το ξανασκέφτεστε;
-Τι να σκεφτώ; Ποιο πράγμα;
-Ξέρω κι εγώ… Μήπως, ας πούμε, να μου κάνατε μια κάπως πιο φιλική τιμή;
-Βλέπω πως αστειεύεστε. Κι ο τρόμος, τι απέγινε;
-Νόμιζα πως δεν βιάζεστε.
-Δεν βιάζομαι, αλλά, το ξέρετε, ο χρόνος μας είναι αυστηρά προκαθορισμένος.
-Αυτό είναι και το πρόβλημα.
-Ο χρόνος εννοείτε;
-Όχι ο χρόνος γενικά. Ο χρόνος ο δικός μου.
-Έχετε άλλον χρόνο εσείς; Θα ήθελα αυτό να το ακούσω.
-Εγώ ας πούμε ότι βρίσκομαι προσωρινά εκτός των αυστηρών ορίων του.
-Βρίσκεστε εκτός χρόνου. Και πώς το καταφέρνετε;
-Δεν είναι κάτι που ποτέ μου το προσπάθησα και σίγουρα δεν είναι και κατόρθωμα. Ωστόσο, δέχομαι την ειρωνεία σας. Τουλάχιστον δεν είμαι και εκτός τόπου.
-Που βρίσκεστε, αλήθεια; Μια που το αναφέρατε.
-Τώρα; Νομίζω στο ιατρείο σας. Ή μήπως θα έπρεπε να λέω στο γραφείο.
-Δεν είμαι γιατρός. Γραφείο σίγουρα καλύτερα.
-Ούτε εγώ είμαι ασθενής.
-Δεν ισχυρίστηκα ποτέ μου κάτι τέτοιο.
-Και ας μοιάζω άρρωστος. Σας είπα, είναι για προσωρινά.
-Η σχέση με τον χρόνο σας είναι αυτή που φταίει;
-Αν ήξερα τι φταίει, δεν θα βρισκόμουνα εδώ.
-Αλήθεια, που θα ήσασταν;
-Δεν ξέρω. Ας πούμε στο κρεβάτι μου.
-Τέτοιαν ώρα; Δεν έχετε δουλειές;
-Θέλω να πω πως θα κοιμόμουνα. Μου λείπει ύπνος, ξέρετε.
-Το ξέρω. Για αυτό, άλλωστε, και είσαστε εδώ.
-Ναι, για να με κοιμίσετε.
-Δεν είναι αυτό η ειδικότης μου.
-Ξέρω. Δεν είσαστε γιατρός. Δεν συνταγογραφείτε.
-Θα σας αρκούσε κάποιο φάρμακο; Σας φτάνει αυτό σαν λύση;
-Όχι ασφαλώς. Σας το είπα, νομίζω, και από το τηλέφωνο. Τα έχω δοκιμάσει όλα.
-Όλα τα φάρμακα;
-Όλα τα όλα, γενικά.
-Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
-Εγώ είμαι το αποτέλεσμα. Ή, τέλος πάντων, αυτό που τώρα βλέπετε.
-Αλήθεια, είστε σίγουρος;
-Για ποιο; Για το αποτέλεσμα;
-Για αυτό το όλα που είπατε.
-Υπάρχει κάτι άλλο;
-Πείτε μου εσείς. Αυτό δεν μου ζητήσατε;
-Τι ακριβώς σας ζήτησα;
-Έτσι δεν ξεκινήσατε; Δεν είπατε πως θέλετε να ακούσετε ερωτήσεις;
-Τι είδους ερώτηση είναι αυτή;
-Ξαναρωτάω, είσαστε σίγουρος πως έχετε τα πάντα δοκιμάσει;
-Νομίζω, ναι.
-Α, τώρα μόνο το νομίζετε.
-Υπάρχει κάτι που ακόμα δεν το τόλμησα.
-Θέλετε να μου πείτε;
-Όχι ακόμα. Να κοιμηθώ θα ήθελα.
-Τι έγινε; Σας νύσταξα;
-Όχι καθόλου, το αντίθετο. Το λέω σαν επιθυμία.
-Να κοιμηθείτε θέλετε ή μήπως να ξυπνήσετε;
-Νομίζω πως ο χρόνος μας τελειώνει.
-Να που δεν είμαι εγώ αυτή που βιάζεται.
-Δεν θέλω να ξεκινήσω να μιλώ για ένα θέμα που ο προκαθορισμένος χρόνος σας δεν θα με αφήσει ποτέ να ολοκληρώσω.
-Μπορώ να το ακούσω σε συνέχειες.
-Αυτό είναι και το πρόβλημα.
-Ο χρόνος, ναι, το ξέρω. Μου το είπατε.
-Όχι ο χρόνος ακριβώς. Θα έλεγα κυρίως η συνέχεια.
-Αυτό είναι που σας λείπει;
-Ας μην μιλήσουμε από τώρα για ελλείψεις, θα έλεγα, καλύτερα.
-Γιατί; Είναι πολλές; Δεν προλαβαίνουμε ούτε καν να μου τις αναφέρετε;
-Γιατί επιμένετε; Αφού το ξέρετε, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
-Το θέμα ή το πρόβλημα;
-Αρχίσαμε το παιχνίδι των λέξεων, λοιπόν;
-Συγνώμη, πείτε μου εσείς. Εσείς είστε, άλλωστε, που κηρύσσετε την ακριβολογία και που πάντα προσέχετε τις λέξεις σας.
-Το πρόβλημα είναι δικό μου πρόβλημα. Το θέμα είναι και δικό σας θέμα.
-Δικό μου;
-Δικό μας.
-Και από πότε ακριβώς έχουμε κοινά θέματα εμείς οι δύο;
-Από τη στιγμή που πέρασα την πόρτα σας.
-Και όταν φύγετε ξανά, θα πάρετε το θέμα αυτό μαζί σας;
-Όχι, λυπάμαι. Θα σας το αφήσω εδώ, να το προσθέσετε στη διακόσμηση του ιατρείου σας.
-Του γραφείου μου.
-Του γραφείου, ναι.
-Δεν ξέρω τι μου λέτε. Δεν σας καταλαβαίνω, αν και, πιστέψτε με, μόνο αδιάφορη δεν με αφήνουνε τα λόγια σας. Πάντως, ανεξαρτήτως του τι πιστεύετε, θέλω να ξέρετε ότι το θέμα μου είστε εσείς.
-Είσαστε συγκινητική.
-Ό,τι μπορώ κάνω.
-Όχι ό,τι σας επιτρέπει ο χρόνος σας;
-Για μένα δεν είναι πρόβλημα ο χρόνος.
-Είναι η λύση;
-Το εργαλείο, θα έλεγα. Ή έστω, αν προτιμάτε, η σύμβαση.
-Η τιμωρία.
-Τι είπατε;
-Τίποτα, σκέφτηκα μονάχα δυνατά.
-Αφήστε τα αυτά! Σας άκουσα. Έτσι αισθάνεστε; Ότι σας τιμωρώ;
-Όχι εσείς.
-Ε, τότε ποιος;
-Δεν προλαβαίνω να σας πω.
-Σταματήστε, επιτέλους, να κοιτάτε το ρολόι! Μόνος σας τιμωρείστε. Αλλά, εντάξει, ακόμα και έτσι να είναι, πείτε μου, για ποιον λόγο αξίζετε την όποια τιμωρία;
-Γιατί είμαι κακός.
-Έτσι νιώθετε;
-Όχι, αλλά ας πούμε ότι κι αυτό είναι μια κάποιου είδους σύμβαση. Άλλωστε, το θέμα είναι το έγκλημα και όχι η τιμωρία. Η τιμωρία είναι απλώς το πρόβλημα.
-Το έγκλημα;
-Βαριά λέξη, ε;
-Εσείς θα μου πείτε. Εγώ δεν ξέρω πόσο ζυγίζουνε οι λέξεις σας.
-Σας τρόμαξα, όμως. Ναι, παραδεχτείτε το!
-Θα σας ικανοποιούσε αυτό;
-Σας το είπα. Μόνο ένα πράγμα θα με ικανοποιούσε ετούτη τη στιγμή.
-Ποιο είναι, λοιπόν, το έγκλημά σας; Πόσο βαριά εγκληματήσατε, που να αξίζει τώρα να τιμωρείστε έτσι;
-Ότι ονειρευόμουνα.
-Και γιατί είναι κακό αυτό; Όλοι ονειρευόμαστε.
-Εγώ ονειρεύομαι στα φωναχτά.
-Και λοιπόν; Δεν σας ακούνε;
-Μια χαρά με ακούνε. Έχω και δυνατή φωνή.
-Αυτοί που σας ακούν, σας έχουνε επιβάλει και την τιμωρία σας;
-Όχι, δεν φταίει κανείς για αυτό. Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω να επιρρίπτω στους άλλους ευθύνες που μου ανήκουν.
-Φταίτε εσείς ο ίδιος, δηλαδή. Ας πούμε, αυτοτιμωρείστε.
-Ούτε αυτό είναι ακριβές.
-Φταίνε τα όνειρά σας.
-Ίσως. Και το ότι, όπως σας είπα, τα ονειρεύομαι στα φωναχτά.
-Οπότε, φταίει και η φωνή σας.
-Ναι, θα μπορούσε. Αν και δεν είμαι απολύτως σίγουρος.
-Φταίει που είναι δυνατή;
-Μπορώ, νομίζω, να ελέγχω ακόμα την έντασή της και ανάλογα με την περίσταση ή με το ακροατήριο να την αυξομειώνω.
-Φταίει που φωνάζετε την ώρα που οι άλλοι θέλουνε να κοιμηθούν;
-Νομίζω πως όλο και πλησιάζουμε στη λύση του αστυνομικού μας μυστηρίου.
-Έτσι το βλέπετε; Σαν αστυνομικό μυστήριο;
-Γιατί όχι; Αφού έχουμε ήδη ένα έγκλημα.
-Ναι, αλλά τον εγκληματία, από ότι βλέπω, τον γνωρίζουμε. Που ακριβώς υπάρχει το μυστήριο;
-Δεν ξέρω. Στα κίνητρά του ίσως.
-Και ποια είναι τα δικά σας κίνητρα;
-Ίσως αυτό που είπατε. Ίσως να τους ξυπνήσω.
-Γιατί; Ζηλεύετε τον ύπνο τους;
-Δεν υπάρχει κάτι που να ζηλεύω γενικά. Κανείς δεν έχει κάτι που εμένα να μου λείπει.
-Κι ο ύπνος;
-Ο ύπνος ναι, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Τα όνειρα των άλλων, πάντως, αποκλείεται.
-Και φταίνε οι άλλοι που δεν βλέπουνε τα ίδια όνειρα με εσάς;
-Τι αυθαίρετο συμπέρασμα είναι αυτό;
-Έκανα απλώς ακόμα μια ερώτηση. Δεν είστε υποχρεωμένος και να την απαντήσετε.
-Πάλι καλά.
-Αλήθεια, γιατί εκνευρίζεστε;
-Γιατί έχετε δίκιο.
-Αυτό είναι, λοιπόν; Δεν σας αρέσει που οι άλλοι δεν συμμερίζονται τα όνειρά σας, ακόμα και όταν τους μιλάτε για αυτά;
-Όχι οι άλλοι γενικώς.
-Κάποιος συγκεκριμένα.
-Εν προκειμένου, κάποια.
-Κάποια που της φωνάζετε στον ύπνο της;
-Κάποια με την οποία μοιραζόμασταν το ίδιο μαξιλάρι.
-Και που είναι τώρα αυτό το μαξιλάρι σας.
-Εκεί όπου το άφησα.
-Γιατί, λοιπόν, το αφήσατε;
-Γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να διαλέξω: Ανάμεσα στον ύπνο δίχως όνειρα και στα όνειρα με ανοιχτά τα μάτια, επέλεξα το δεύτερο.
-Και έφταιγε το μαξιλάρι σας; Γιατί δεν το αλλάζατε;
-Δεν ήθελα. Καλύτερα να ξάπλωνα στο πάτωμα.
-Δεν σας βολεύει όμως.
-Όχι, δεν είναι αυτό. Άλλωστε, τώρα πια θα κοιμόμουν ακόμα και πάνω σε καρφιά.
-Δεν σας ταιριάζει τότε.
-Τι εννοείτε;
-Δεν σας αξίζει… Πώς να το πω; Εσείς για άλλα είσαστε φτιαγμένος.
-Φτιαγμένος;
-Προορισμένος. Ε; Καλύτερα έτσι;
-Φτιαγμένος, προορισμένος… από ποιον;
-Από αυτόν που σας ανάθεσε, ας πούμε, την αποστολή.
-Ποια αποστολή; Τι είναι αυτά που λέτε;
-Εσείς θα μου πείτε. Εσείς κηρύξατε τον πόλεμο. Εσείς χωρίσατε τον κόσμο σε στρατόπεδα. Εσείς είστε αυτός που θέσατε τους όρους. Μόνο ένα πράγμα δεν μπορέσατε ποτέ να υπολογίσετε.
-Το πόσο θα διαρκέσει.
-Η κακή σας σχέση με τον χρόνο.
-Οι κακές σχέσεις, γενικά.
-Μόνο κακές σχέσεις έχετε στο βιογραφικό σας;
-Όχι, βέβαια. Μα το τέλος πάντα είναι κακό.
-Το τέλος είναι μέρος αναπόσπαστο της κάθε σχέσης, της κάθε ιστορίας. Και της ζωής της ίδιας, άλλωστε. Εσείς, που ζείτε με ιστορίες, το ξέρετε αυτό καλύτερα. Αν το φοβάστε τόσο, ας μην τις ξεκινάτε καν, ούτε τις σχέσεις ούτε τις ιστορίες σας.
-Ούτε τη ζωή;
-Αυτό δεν είναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, στο χέρι μας.
-Ναι, ξέρω. Κανένας δεν μας ρώτησε.
-Αν σας ρωτούσαν, δηλαδή, τι απάντηση θα δίνατε;
-Αν με είχανε ρωτήσει αν θα ήθελα να γεννηθώ;
-Ναι, ας πούμε, πως σας δινόταν αυτή η δυνατότητα.
-Η ερώτηση είναι ανεδαφική, όπως και ολόκληρη η υπόθεση που κάνετε.
-Αυτό θα απαντούσατε;
-Όχι. Θα έλεγα, ας ζήσω.
-Κι ας ξέρατε από την αρχή πως δεν υπάρχει happy end σε αυτήν την ιστορία.
-Μα δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι το ανθρώπινο μυαλό. Και έπειτα, δεν είναι μόνο το τέλος και η αρχή. Υπάρχει και η μέση.
-Την οποία και μπορείτε να ελέγχετε, όπως τουλάχιστον νομίζετε, ευκολότερα.
-Συγνώμη;
-Ενώ το τέλος και η αρχή βρίσκονται απολύτως εκτός του πολυπόθητου ελέγχου σας. Και ό,τι ξεφεύγει του ελέγχου είναι κακό και βλαβερό και μάταιο. Λοιπόν, τι λέτε; Πλησιάζουμε πραγματικά στη λύση του αινίγματος;
-Α, ώστε τελικά έχουμε να κάνουμε με αστυνομικό μυστήριο;
-Πιο πολύ με μυστικό θα έλεγα.
-Εγώ δεν έχω μυστικά. Είμαι διάφανος.
-Ναι, νομίζω πως το βλέπω.
-Τι βλέπετε και τι νομίζετε ακριβώς;
-Κοιτάζω μέσα από εσάς. Βλέπω τα μυστικά σας.
-Μπορείτε να μην μιλάτε με ρυθμό. Με κάνετε να νιώθω άβολα.
-Συγνώμη, μάλλον θα μου τον υποβάλατε;
-Ας είναι. Πείτε μου, όμως, τι είναι αυτό που βλέπετε;
-Δεν έχει αξία να το πω εγώ, αν πρώτα εσείς δεν μου το ονομάσετε.
-Να σας το ονομάσω; Να σας συστήσω θέλετε;
-Ας πούμε, κάπως έτσι.
-Μα εσείς ήδη φροντίσατε και του δώσατε όνομα. Μιλήσατε για έλεγχο. Τώρα, τι ακριβώς ζητάτε; Να επιβεβαιώσω τη διάγνωσή σας;
-Δεν έκανα καμιά διάγνωση. Μην με παρεξηγείτε. Εγώ απλώς σας έθεσα ένα απλό ερώτημα.
-Αν έχω θέμα με τον έλεγχο;
-Έχετε;
-Και ποιος δεν έχει; Πείτε μου.
-Αλήθεια, δεν σας ρώτησα ποτέ. Πιστεύετε;
-Σε τι εννοείται; Στο Θεό;
-Σε οτιδήποτε. Στο ανώτερο, ας πούμε.
-Όχι.
-Και είναι αυτό κάτι που σας ευχαριστεί;
-Παράξενη ερώτηση. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ευχαρίστησης. Πάντως, υπάρχουνε στιγμές που ίσως και να ήθελα σε κάτι να πιστεύω.
-Για να έχετε με κάποιον να μοιράζεστε το θέμα του ελέγχου; Θα θέλατε κάποιον Θεό συνέταιρο για να σας βοηθάει;
-Όπως το θέτετε, ναι, θα ήταν κάτι βολικό, αλλά και πάλι ο συλλογισμός σας τίθεται πέραν της λογικής μου.
-Μου είπατε ότι κοιμάστε πάντα ελαφρά. Ότι ποτέ κατά τη διάρκεια του ύπνου σας δεν έχετε πλήρη απώλεια συνείδησης.
-Δεν σας το είπα ακόμα. Νομίζω ότι προτρέχετε.
-Μπορεί να έριξα άθελα μου μια ματιά στο τέλος του βιβλίου, αλλά και πάλι συγχωρήστε με, είναι που ανησυχώ για εσάς. Που θέλω το καλό σας.
-Με συγκινείτε, ξέρετε. Έστω, ας πούμε ότι το είπα.
-Πόσο σας τρομάζει αλήθεια ο ύπνος ο βαθύς; Τόσο όσο και ο χωρισμός ή ο θάνατος ή ο χρόνος που περνάει;
-Τι ακριβώς συγκρίνουμε;
-Για να μην αναφέρω τις πτήσεις με αεροπλάνο.
-Ο μόνος έλεγχος που θα έπρεπε να σας απασχολεί μην χάσω ετούτη τη στιγμή είναι της ψυχραιμίας μου.
-Θυμώνετε; Χαίρομαι για αυτό. Ώστε ακόμα είστε ζωντανός. Βλέπετε, μπορείτε να επιβιώσετε σε μια συζήτηση, ακόμα και όταν δεν είστε εσείς αυτός που ελέγχει τα όρια της.
-Τι ακριβώς ελέγχετε εσείς κι εγώ δεν το κατάλαβα.
-Τίποτα. Ίσως τον χρόνο μόνο.
-Αυτό ήτανε; Τελειώσαμε;
-Θα θέλατε και άλλο;
-Το μόνο που θέλω είναι…
-Ξέρω, να κοιμηθείτε.
-Εσείς, αλήθεια, κοιμόσαστε καλά; Συγνώμη, δεν ξέρω αν επιτρέπεται εγώ να σας ρωτάω.
-Όχι, δεν επιτρέπεται. Σίγουρα, πάντως, από εσάς καλύτερα.
-Θα ήθελα να το δω αυτό.
-Συγνώμη, τι εννοείται;
-Τίποτα.
-Είστε αμετανόητος.
-Είμαι εξαντλημένος. Πού να με δείτε και ξεκούραστο.
-Εγώ δεν ξέρω αν θέλω να το δω αυτό, μα αλήθεια σας το εύχομαι.
-Δεν μου αρκούνε οι ευχές.
-Το ξέρω, το γνωρίζω.
-Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.
-Μα έχουμε ήδη προγραμματίσει το επόμενο μας ραντεβού.
-Δεν εννοώ ακριβώς αυτό.
-Μάλλον δεν καταλάβατε καλά. Σε λάθος άνθρωπο απευθύνεστε.
-Όχι, εσείς δεν καταλάβατε. Εγώ είμαι το λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου