ο πλωτάρχης

-Γιατί είμαστε σε πλοίο;
-Τι ερώτηση είναι αυτή; Δεν είναι προφανές; Γιατί τα έχεις κάνει θάλασσα.
-Και το πλοίο αυτό, γιατί είναι πολεμικό;
-Μα αφού βρισκόμαστε σε πόλεμο.
-Βρισκόμαστε; Νόμιζα πως ο πόλεμος αυτός είναι μόνο δικός μου.
-Ήτανε στην αρχή. Μα ευτυχώς ή δυστυχώς, στο μεταξύ, έμπλεξε κι άλλος κόσμος.
-Γιατί φοράς στολή;
-Γιατί είμαι αξιωματικός.
-Αλήθεια; Δεν το ήξερα.
-Δεν πρόσεξες ποτέ το ταμπελάκι, επάνω στο γραφείο μου;
-Ναι, νομίζω τώρα που το λες, κάτι ίσως θυμάμαι.
-Κάτι; Εσύ δεν είσαι που δεν ξεχνάς ποτέ σου τίποτα;
-Θυμάμαι όλα όσα εξυπηρετούν μονάχα την αφήγηση.
-Και δεν την εξυπηρετεί ολόκληρος πλωτάρχης;
-Μα ήμασταν, υποτίθεται, καταμεσής στον κάμπο. Τι γυρεύει ένας πλωτάρχης σε αυτήν εδώ τη Λάρισα;
-Είπαμε, κάμπος πριν τον πόλεμο. Τώρα τα έχεις κάνει όλα θάλασσα.
-Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ.
-Γιατί; Για να εξυπηρετήσει κι ο ύπνος την αφήγηση;
-Για να μπορέσει να υπάρξει στην αφήγηση συνέχεια.
-Και η δική σου η συνέχεια;
-Εγώ είμαι η αφήγηση.
-Πόσες μέρες έχεις να κοιμηθείς;
-Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο.
-Σήμερα είναι Πέμπτη.
-Αλήθεια; Πώς περνούν οι μέρες! Ούτε που το κατάλαβα.
-Είσαι έξι μέρες άγρυπνος. Πρέπει κάπως να το διορθώσουμε αυτό.
-Μαζί θα το διορθώσουμε;
-Εσύ είσαι αυτός που ζήτησε ιατρική βοήθεια.
-Ναι, αλλά γιατί από στρατιωτικό γιατρό; Από όσο μπορώ να ξέρω, έχω τακτοποιήσει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις μου.
-Κάποιες θητείες δεν τελειώνουνε ποτέ.
-Ώστε αυτό είναι λοιπόν; Πρέπει να δω το εξαήμερο αυτό ως μέρος κάποιας ασκήσεως ετοιμότητας;
-Όλη η ζωή είναι μια άσκηση ετοιμότητας.
-Ναι, ε; Και για ποιο πράγμα ακριβώς ετοιμαζόμαστε;
-Μα για τον θάνατο. Τι άλλο; Για τον μεγάλο ύπνο.
-Ας μην μιλάμε καλύτερα για ύπνο. Και εξάλλου, δεν νομίζω να είναι το μέγεθος που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στους ύπνους σας.
-Όχι, είναι τα όνειρα.
-Για τον ύπνο χωρίς όνειρα, λοιπόν.
-Ας είμαστε επιφυλακτικοί. Δεν έχουμε επαρκή στοιχεία ότι οι νεκροί δεν ονειρεύονται.
-Μα ακόμα και να ονειρεύονται, δεν έχει νόημα αυτό. Αφού δεν πρόκειται να ξυπνήσουνε ποτέ για να τα πραγματοποιήσουν.
-Και είναι η πραγματοποίηση που δίνει νόημα στα όνειρα;
-Έστω η ελπίδα για αυτήν.
-Εσύ ελπίζεις όταν ονειρεύεσαι;
-Όχι, δυσκολεύομαι, ακόμα και στον ύπνο μου, να κάνω δύο πράγματα ταυτόχρονα.
-Απάντησέ μου σοβαρά!
-Κοίτα, όταν κοιμάμαι σπανίως χάνω πλήρως την συνείδησή μου. Κοιμάμαι και ταυτόχρονα σχεδιάζω, σκέφτομαι, υπολογίζω, κάνω γενικά διάφορα.
-Κοιμάσαι μάλλον ελαφρά.
-Νομίζω πως είναι το μόνο πράγμα που κάνω ελαφρά.
-Και κάπως έτσι από την πολύ απώλεια βάρους πέρασε ο ύπνος σου στην πλήρη εξαύλωση.
-Εξαύλωση; Λάθος όρο χρησιμοποιείς. Τι δουλειά έχει η ύλη με όλα αυτά; Είσαι και επιστήμονας.
-Το είπα για να σε δοκιμάσω.
-Με θεωρείς κατάλληλο πεδίο δοκιμών, έτσι όπως είμαι τώρα;
-Μια χαρά είσαι. Σταμάτα να γκρινιάζεις!
-Κοίμισέ με εσύ και σου υπόσχομαι να μην ξαναγκρινιάξω.
-Αυτό είναι το μόνο εύκολο.
-Το δύσκολο ποιο είναι;
-Το πώς ξυπνάς μετά.
-Άσε το αυτό σε μένα.
-Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Και έπειτα, ξέρεις, θέλω να σε ξεφορτωθώ. Δεν θέλω πάλι να έρχεσαι μετά, να μου παραπονιέσαι.
-Και τι θέλεις να κάνω;
-Θέλω να ασχοληθείς λιγάκι με τα αίτια.
-Ποια αίτια;
-Με το πώς φτάσαμε ως εδώ. Τα αίτια του πολέμου.
-Α, μάλιστα.
-Λοιπόν, θέλεις να ακούσεις πώς το βλέπω εγώ;
-Ακούω ναύαρχε μου!
-Μην με προβιβάζεις και μην βιάζεσαι. Ακόμα δεν κερδίσαμε τον πόλεμο.
-Καλώς. Έστω. Ακούω.
-Λοιπόν, η άποψή μου είναι ότι αυτός ήταν ο πρώτος αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος σε όλην την ιστορία.
-Τι εννοείς;
-Ότι για πρώτη φορά κηρύχθηκε ένας πόλεμος όχι για να κατακτηθούν εδάφη και να υποταχθεί κάποιος εχθρός, αλλά το αντίθετο, για να τεθεί υπό κατοχή και υποταγή εκείνος που τον κήρυξε.
-Τι ανοησία!
-Καιρός να αναθεωρήσεις τον τρόπο που κοιτάς τα πράγματα και κυρίως τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου.
-Τον εαυτό μου; Μα δεν κάνω και τίποτα άλλο. Αυτό είναι το θέμα μου.
-Τον τρόπο είπα να αναθεωρήσεις και όχι την συχνότητα.
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Να σε ρωτήσω κάτι τότε πιο σαφές: Πες μου, σε ποιον ανήκεις;
-Ξέρω και εγώ; Στη Δύση, στον Θεό, στην ανθρωπότητα, στο γυναικείο φύλο…
-Σε σένα καθόλου ή ούτε καν;
-Μα αυτό, νομίζω, εννοείται.
-Δεν εννοείται τίποτα.
-Ανήκω και σε μένα.
-Το μόνο που σου ανήκει είσαι εσύ. Σε έχασες και έχασες τα πάντα.
-Ναι, αλλά κέρδισα μια ωραία ιστορία.
-Την οποία λίγο ακόμα και δεν θα είσαι εκεί για να την πεις ούτε να την ακούσεις.
-Θα την διαβάσουν οι άλλοι.
-Ναι, μπράβο! Μπορεί να χάσαμε τον πόλεμο αλλά κερδίσαμε έναν ήρωα, παράδειγμα προς μίμηση και προς αποφυγή ταυτόχρονα. Να ζήσουμε να σε θυμόμαστε.
-Όχι, περίμενε! Ακόμα είμαι ζωντανός.
-Αλήθεια; Δεν σου φαίνεται.
-Γιατί θα πρέπει και να μου φανεί; Δεν φτάνει που το λέω. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει τόσο πολύ το αποτέλεσμα;
-Γιατί πολύ απλά όλοι οι πόλεμοι κάποια στιγμή τελειώνουν.