Με ξύπνησες από νωρίς.
Μου είπες ψέμματα πως είχε πάει δώδεκα.
πως τέλειωνε ο χρόνος.
Μου είπες πως με ονειρεύτηκες,
πως είχε γεύση από χώμα, από χορτάρι, το φιλί μου.
Μου ζήτησες μιαν εκδρομή
- σε πήγα.

Πήγαμε πάλι στο χωριό.
Καθίσαμε στο ίδιο το τραπέζι.
Ήταν νωρίς και ερημιά.
Μου είπες "διώξε τα σκυλιά",
φοβήθηκες.

Ύστερα, στην επιστροφή,
με φίλαγες κάθε φορά που άλλαζα ταχύτητα.
Κάποιο αμάξι μας προσπέρασε
- οι άνθρωποι μας κοίταζαν κι έκαναν τον σταυρό τους.
Μου είπες στο κρεβάτι να γυρίσουμε.
"Ακόμα ούτε δώδεκα", είπες, "δεν έχει πάει".

Άλλη μια τέτοια Κυριακή
και σίγουρα χαθήκαμε.