του ντοστογιέφσκυ η μάνα

-Τι είναι αυτά που γράφεις, παιδάκι μου; Μήπως να ψάξουμε γιατρό να σε κοιτάξει;
-Τι λες, ρε μάνα; Λογοτεχνία είναι, να πούμε! Γιατί το παίρνεις τόσο προσωπικά;
-Τι λογοτεχνία μου λες; Αυτά δεν είναι ωραία πράγματα... Μήπως να πάμε σε παπά να σε διαβάσει;
-Καλά είμαι, σου λέω. Μην μπερδεύεσαι, άλλο εγώ και άλλο τα βιβλία.
-Πώς άλλο, δηλαδή;
-Να, κοίτα. Ας πούμε ότι ερχότανε ο Ντοστογιέφσκυ και σου ζητούσε, λέμε τώρα, το διαμέρισμα που έχουμε από πάνω. Εσύ, θα του το νοίκιαζες;
-Και βέβαια. Γιατί να μην το νοίκιαζα στον άνθρωπο;
-Ναι, ε; Κι ας έγραψε εκείνο το βιβλίο, όπου ο ήρωας σκοτώνει την σπιτονοικοκυρά του με τσεκούρι;
-Τι λες; Το ίδιο είναι;
-Είδες; Άλλο αυτός και άλλο τα βιβλία του...
-Όχι, δεν εννοώ αυτό.
-Αλλά;
-Για τον Ντοστογιέφσκυ ας ανησυχήσει η μάνα του Ντοστογιέφσκυ. Εγώ έχω εσένα για να ανησυχώ. Πεινάς; Μήπως να σου ζεστάνω τα γεμιστά να φας;