Η Gueuze και οι άλλες: Οι βελγικές μπύρες είναι διάσημες ανά την υφήλιο και οι άπειρες ποικιλίες τους μπορούν να ικανοποιήσουν ακόμα και τον πιο εκλεκτικό μπυρόφιλο επισκέπτη, ο οποίος ήδη θα γνωρίζει προφανώς πως οι έξι από τις επτά trappiste παράγονται εδώ (και η έβδομη στην Ολλανδία). Οι λιγότεροι ψαγμένοι φίλοι της μπύρας, μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στις δημοφιλείς pils Stella Artois, Jupiler, Maes, Jinnebier και Leffe ή στη weiss Hoegaarden. Αν θέλετε να γίνεται «χάλια», δοκιμάστε τις πιο δυνατές (τριπλής απόσταξης) La Chouffe και St Bernardus, ενώ υπάρχουν πάντα και οι πιο καμένες (και φτηνές) επιλογές της Palm (κλασική μπαρμπαδίστικη κόκκινη μπύρα) και της Carapils (το μάννα των αλκοολικών). Αν θέλετε να συνδυάσετε τη μπυροποσία σας με την ανάλογη ατμόσφαιρα, στις Βρυξέλλες υπάρχουν μπυραρίες για όλα τα γούστα, από την τουριστική Delirium Tremens και την ιστορική Mort Subite στο κέντρο μέχρι τις πιο ανθρώπινες Moeder Lambic στο St Gilles και Atelier στις Ixelles. Αλλά αφού έχετε έρθει ως εδώ, είναι κρίμα να μείνετε μόνο σε γεύσεις που μπορείτε να βρείτε και σε μια καλή κάβα στη γειτονιά σας και να μην δοκιμάσετε και την αυθεντική βρυξελλιώτικη μπύρα τύπου Geuze, η οποία παράγεται χωρίς την προσθήκη μαγιάς, αλλά αφήνοντας τα βαρέλια της ανοιχτά κατά τη ζύμωση, έτσι ώστε να μπορεί ο τοπικός μύκητας να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος. Θα σας ξενίσει σίγουρα στην αρχή, αλλά μετά βάζω στοίχημα πως θα τη γουστάρετε.

Brocante: Στις Βρυξέλλες υπάρχει μια πολύ βαθιά ανταλλακτική κουλτούρα, που σε συνδυασμό με τη διάχυτη μανία ανακύκλωσης, μπορεί κανείς να πει πως πραγματικά εδώ τίποτα δεν πάει χαμένο. Από την τοπική αλυσίδα καταστημάτων Petit Rien, παράδεισος του second hand, (θα βρείτε το κεντρικό στη rue Américaine, κοντά στο σπίτι του Horta), όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, μέχρι τα μικρότερα συνοικιακά swap shops (ανταλλακτήρια προϊόντων), που βρίσκονται σχεδόν παντού, μια σφύζουσα παράλληλη αγορά, συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική της comme il faut –τουλάχιστον της εξαρτώμενης από τη ντόπια παραγωγή- δίνει κυριολεκτικά το ρυθμό στις μετακαταναλωτικές βρυξελλιώτικες συνήθειες. Πέρα όμως από τις σταθερές αυτές εστίες πάρε-δώσε, υπάρχουν και τα brocant, τα σαβούρα-πάρτυ δηλαδή, που οργανώνονται σε κάθε γειτονιά, τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο, και όπου όλοι μπορούν να βγάλουν μπροστά στην είσοδο του σπιτιού τους όλα όσα δε χρειάζονται πια και να τα πουλήσουν ή να τα ανταλλάξουν με εκείνα των γειτόνων τους. Οι δε φανατικοί των κόμικ δεν πρέπει να ξεχνούν πως βρίσκονται στη Μέκκα του είδους, οπότε αν δεν έχουν καταφέρει να βρουν τα σπάνια τεύχη που αναζητούν στα αμέτρητα εξειδικευμένα μαγαζιά, με λίγο περισσότερο ψάξιμο θα ανακαλύψουν σίγουρα απίστευτα διαμάντια στα οργανωμένα ή μη παζάρια της πόλης.

À pied/Te voet: Το δίκτυο του μετρό των Βρυξελλών είναι πιο γραφικό και από τη Μακρυνίτσα, και αν δεν υποστηριζόταν από την υπογειοποίηση κάποιων γραμμών του τραμ, δε θα εξυπηρετούσε ούτε το ένα δέκατο των κατοίκων και των επισκεπτών τους. Επίσης, πέρα από το ότι καθαρίζουν τους συρμούς του δυο φορές το χρόνο, είναι και ακριβό επιπλέον, αλλά ευτυχώς υπάρχουν συμφέρουσες κάρτες πολλαπλών διαδρομών, και επίσης οι ηλεκτρονικές θύρες που ελέγχουν τα εισιτήρια λειτουργούν όποτε θυμηθούν να τις ενεργοποιήσουν. Τα λεωφορεία είναι τα ζώα μου αργά, αλλά αν καταφέρετε και βγάλετε μιαν άκρη με τους χάρτες των διαδρομών τους, την κάνουν τη δουλειά τους. Προσωπικά, θα σας συμβούλευα να την περπατήσετε την πόλη, αφού αφενός είναι μικρή σχετικά –τουλάχιστον το κέντρο της και οι γειτονικές του συνοικίες- αφετέρου όλο και κάτι θα βρείτε καθοδόν που θα τραβήξει την προσοχή σας. Η παλιά πόλη είναι λιγάκι λαβύρινθος και ενδεχομένως να χαθείτε ακόμα κι αν πηγαίνετε με το χάρτη στο χέρι, αλλά ο καλός ο ταξιδιώτης για αυτό νομίζω πως ταξιδεύει, για να τριγυρίζει και να χάνεται. Μη διστάσετε, λοιπόν, να χωθείτε ακόμα και στα πιο περίεργα στενά των Marolles ή της Saint Catherine κι αφήστε τις Βρυξέλλες να σας ξεναγήσουν από μόνες τους.