διάφανος

Ζήσε κρυφά, σου λεν μετά...
Έχε το νου σου ποιοι ακούν!
Σκέψου, ποιος θες να ξέρει;

Μα όταν οι λέξεις σου στριμώχνονται.
Όταν σε κάνουν να πονάς, σε πλήττουν, σε βαραίνουν.
Μίλα στο μαξιλάρι σου!
Πες τα στο αυτί της μόνο!

Ωραία, μπράβο, με γελάσατε!
Δεν τα υπολόγισα σωστά - δε μπήκα καν στον κόπο.
Κι έγινε λάσπη το αυτί, πέτρα το μαξιλάρι.
Κατάντησαν τα απόρρητα ανέκδοτα.
Τα μυστικά συνθήματα, παντού, σε όλους τους τοίχους.

Και τώρα, ας πούμε, που έγινα διάφανος.
Τώρα που από μέσα μου το βλέμμα σας περνάει.
Για πείτε μου λοιπόν, τι είναι αυτό που βλέπετε;
Και τι εκείνο που εμπόδιζα τόσο καιρό να δείτε;