οι κολλητοι

ειμαι στο πεζοδρομιο κ περιμενω να αναψει πρασινο για να περασω απεναντι. ερχεται καποιος και στεκεται διπλα μου ακριβως. γυριζω, τον κοιταζω. με κοιταζει κ αυτος. κοιταζομαστε. ετσι, για λιγο, φευγαλεα. για μια μολις στιγμη. δεν λεμε κατι. δεν χρειαζεται. ειμαστε απλως δυο πεζοι που στεκομαστε στην ακρια του δρομου κ περιμενουμε να αναψει πρασινο. ωστοσο, παιζει να υπαρχουν κ αλλα πραγματα που μας συνδεουν. μπορει να πινουμε κ οι δυο τον καφε μας σκετο, μπορει να εχουμε επισκεφτει και οι δυο τη λημνο το ιδιο καλοκαιρι, μπορει να ειδαμε την ιδια νυχτα, στο ιδιο σινεμα, την ιδια κωμωδια κ να ημασταν, λεει, οι μονοι μεσα στο κοινο που δεν γελασαμε. κοιταζω το κοκκινο ανθρωπακι στο φαναρι. το ανθρωπακι αυτο η τριχρονη ανηψια μου, αντι για σταματη, το λεει σταματινα. βλεπω τον τυπο διπλα μου να κοιταει το ρολοϊ του. το ξανασκεφτομαι. ναι, σιγουρα υπαρχουν κ ενα σωρο αλλα πραγματα που μας χωριζουν. εγω, ασπουμε, σε αντιθεση με αυτον, ουτε στεγαστικο δανειο εχω παρει, ουτε πηγαινω καθε δευτερη βδομαδα στο γηπεδο, ουτε χτυπησα ποτε καποιον με το αμαξι μου κ υστερα τον εγκατελειψα. κ ομως, να που τωρα βρισκομαστε εδω, ο ενας πλαϊ στον αλλον, και σε πολυ λιγο θα αρχισουμε να διασχιζουμε μαζι τον δρομο κ απο μακρια ενδεχομενως κ να μοιαζουμε σαν να ειμαστε φιλοι κολλητοι κ να βολταρουμε παρεα. η σταματινα σβηνει κ αμεσως η γρηγορια ή η γρηγορουλα -δεν ειμαι σιγουρος- φωτιζεται. ο αγνωστος κανει το πρωτο βημα. εγω μενω στη θεση μου. στο τριτο βημα ο αγνωστος γυριζει κ με κοιταζει. για μια στιγμη. για λιγο, φευγαλεα. οχι, δεν μπορω. αρνουμαι. δεν θελω καν να το διακινδυνεψω. θα μεινω κ θα περιμενω το επομενο. ετσι κ αλλιως, εγω δεν βιαζομαι. να μια ακομα διαφορα μας, αγαπητε. μακρια κ αγαπημενοι, αγνωστε