αντισκηνα

πριν δεκα χρονια ημουν στη μαδριτη. το σπιτι οπου εμενα ηταν κοντα σε κατι δικαστηρια. καθε φορα που περνουσα απο εκει εβλεπα εναν τυπο διαμαρτυρομενο να εχει κατασκηνωσει στο πεζοδρομιο απεξω κ να εχει ζωσει το αντισκηνο του με ενα σωρο χαρτονια που πανω τους ειχε γραψει προφανως τα αιτηματα του. την εποχη εκεινη τα ισπανικα μου περιοριζονταν στις φρασεις "una caña, por favor", "un viejo holborn amarillo" κ "la muerte me espera, antes de llegar de cordoba" -τα απολυτως απαραιτητα, δηλαδη- οποτε χωρις μεταφραση δεν καταλαβαινα για ποιον λογο διαμαρτυροταν ο ανθρωπος, αλλα ηθελα να μαθω.

ετσι, μια μερα τον πλησιασα, δηθεν πως ηθελα να φωτογραφισω τα χαρτονια του κ αυτος, ολο χαρα που καποιος ενδιαφερθηκε επιτελους για τον αγωνα του, εσπευσε να μου εξηγησει πως ο λογος που τον κατεβασε στο πεζοδρομιο ηταν το τοτε νεο οικογενειακο δικαιο της ισπανιας που περιοριζε, λεει, τα δικαιωματα των χωρισμενων πατεραδων σε σχεση με την επιμελεια των ανηλικων τεκνων τους. οσο μιλουσε εγω κουνουσα το κεφαλι μου, για να δειξω οτι τον καταλαβαινω, οτι καταλαβαινω το προβλημα του δηλαδη, καθως αφου ειδε πως ειμαι ξενος επελεξε να μου τα εξηγησει ολα στα αγγλικα ή τελος παντων σε αυτο το οπτικοακουστικο υπερθεαμα που θεωρουν πως ειναι τα αγγλικα οι ιβηρες. επισης, που κ που εβγαζα κ κατι ηχους, τυπου "χμ", "αχα", "μμμ" κ τετοια, για να δειξω οτι δεν τον καταλαβαινω απλως, αλλα οτι τον νιωθω, οτι συμπασχω με τον τροπο μου, οτι βρισκομαι ασπουμε στο πλευρο του.

"εσυ, εχεις παιδια", με ρωτησε στο τελος. "οχι", του απαντησα, καπως απογοητευοντας τον. "κ απο πού εισαι;" ξαναρωτησε. "απο την ελλαδα", του ειπα εγω περηφανος. κ τοτε, στο ακουσμα κ μονο του λικνου της δημοκρατιας κ του δυτικου πολιτισμου, ο τυπος αλλαξε χιλια χρωματα. ντραπηκε, εσκυψε το κεφαλι του, πεταξε μεσα στη σκηνη το χαρτονι που κρατουσε κ ειπε: "με συγχωρεις, φιλε μου.. ξεχνα ολα οσα σου ειπα. εχεις πολυ πιο σοβαρα προβληματα απο το δικο μου κ εγω σε πρηζω τοσην ωρα.. εχεις να μεινεις καπου αποψε;"

επτα χρονια μετα επεσα πανω σε εναν αλλο διαμαρτυρομενο κατασκηνωτη, αυτη τη φορα στην ουασιγκτων, κ μαλιστα στο παρκο που βρισκεται απεναντι απο τον λευκο οικο κ του οποιου το ονομα αυτη τη στιγμη μου διεφευγει. εκει δεν χρειαστηκα βοηθεια για να διαβασω τα χαρτονια της διαμαρτυριας του. ηταν ενας βετερανος του πολεμου στο ιρακ, που αντιμετωπιζε σοβαρα προβληματα υγειας κ ζητουσε ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη. τα ειπα λιγο κ με αυτον κ οταν με ρωτησε where am I from, για να μην εχουμε παλι προβληματα, του ειπα πως ειμαι απο το μπρααβος, αλλα τα τελευταια χρονια ζω στο πεντος, κ ξεμπερδεψα. διπλα του ηταν ενας αλλος τυπος που απλως ζητιανευε. ειχε κ αυτος ενα χαρτονι που εγραφε: "too dumb to steal too ugly to prostitute"