Παίρνω ταξί από τα Κτελ για να πάω σπίτι. Λιγομίλητος ο οδηγός, περιορίζεται στο να με ρωτήσει μόνο από πού έρχομαι. «Από τα Γιάννενα», του απαντάω. Ο οδηγός το σκέφτεται. Ψάχνει να βρει μια ιστορία που να κολλάει με την απάντηση. Δεν βρίσκει. Αναστενάζει. Τελικά, λέει κάτι άσχετο για τον καιρό ή για την μπάλα ή για τη διάσπαση των νετρονίων… δεν έχει σημασία. Λίγο μετά, και ενώ περνάμε από το κέντρο, ο οδηγός φρενάρει απότομα μπροστά σε μία διασταύρωση. Τρομάζω. Γυρνάω και τον κοιτάω. Τον βλέπω να σταυροκοπιέται. Κοιτάω ξανά μπροστά. Κανείς. Ούτε πεζός ούτε όχημα ούτε καν αδέσποτο. «Παρά λίγο», λέει ξεφυσώντας ο ταξιτζής. «Παρά λίγο τι;» ρωτάω, βγάζοντας ήδη να πληρώσω, κι ας βρισκόμαστε ακόμα στα μισά της διαδρομής. «Παρά λίγο να ζήσουμε», μου απαντάει. Κάποιος κορνάρει από πίσω, μάλλον με απορία.
Το ταξί αρχίζει πάλι να κινείται. Πίσω, δίπλα, μπροστά, παντού τριγύρω μας, η ζωή κρατάει αποστάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου