ενα κομματι χαρτι

καποτε ειχα διαβασει καπου οτι υπαρχει μια ψυχικη διαταραχη που βασικο της συμπτωμα ειναι η ακατασχετη πεζοπορια. οσοι υποφερουν απο αυτο το πραγμα δεν νιωθουν απλως την ακατανικητη επιθυμια να βγουν για μια "συντομη μετακινηση" με τα ποδια, αλλα ετσι κ αρχισουν, λεει, να βολταρουνε, παρασυρονται σε τετοιο βαθμο που δεν σταματουν να περπατουν παρα μοναχα οταν τους εγκαταλειψουν οι δυναμεις τους κ ενδεχομενως καταρρευσουν, καποια στιγμη, κατακοποι πολυ μακρυα απο οτι θα μπορουσε να οριστει ως σχετικα "κοντα την κατοικια τους".

η διαταραχη αυτη ονομαζεται δρομομανια.

καποτε, για πλακα, μου ειχαν πει οτι ισως πασχω κ εγω απο αυτο. γελασα οταν το ακουσα, αφου για πλακα μου το ειπανε κ αφου μονο για πλακα λεγονται, λιγο-πολυ, εδω κ αρκετο καιρο τα παντα. σημερα, κ να ηθελα να διαπιστωσω αν ισχυει στα σοβαρα εκεινη η παλια της πλακας η διαγνωση, δεν θα τολμουσα φυσικα με τιποτα να επιβαρρυνω κ αλλο το μονοθεματικο συστημα υγειας μας. ετσι, σκεφτομαι οτι το μονο που μου απομενει ειναι να ξυπνησω πρωι-πρωι, να συμπληρωσω μια βεβαιωση κατεξαιρεση μετακινησης, να τη διπλωσω, να τη βαλω μες στην τσεπη μου, να φορεσω τα παπουτσια μου, να βγω απο το σπιτι κ να αρχισω να περπαταω χωρις να υπαρχει αυριο.

ναι, αυτο θα κανω. κ καθε φορα που θα συνανταω καποιον πανω στον δρομο μου, θα βγαζω απο την τσεπη τη βεβαιωση, θα του τη δειχνω κ θα τον ρωτω: "συγγνωμη, ξερετε τι ειναι αυτο;" κ αν μου απανταει πως ειναι βεβαιωση μετακινησης, θα τον αφηνω πισω κ θα προχωρω μεχρι να βρω αλλον για να ρωτησω. κ υστερα αλλον κ αλλον, μεχρι που να βρεθει, καποια στιγμη, καπου σε αυτον τον κοσμο, ενας ανθρωπος που μολις δει την ταλαιπωρημενη μου βεβαιωση, να την κοιταξει καλα-καλα, να ξυσει το κεφαλι του κ να μου απαντησει: "ξερωγω.. ενα κομματι χαρτι; ολα καλα; τι φαση;" κ τοτε μονο θα πω πως επιτελους καπου εφτασα. εαν υπαρχει πραγματι καπου αυτο το καπου