η εξηγηση

στην πολυκατοικια απεναντι καποιος παταει, καθε πεντε λεπτα περιπου, το κουμπι που ανοιγει την πορτα της εισοδου. οι περαστικοι ακουν τον χαρακτηριστικο ηχο κ αιφνιδιαζονται. καποιοι σχεδον τρομαζουν. κοιταζουν διερευνητικα την πορτα, τα κουδουνια κ υστερα συνεχιζουν την πορεια τους κ επιστρεφουν στην καθημερινοτητα τους. κανεις δεν φαινεται να θελει να εκμεταλλευτει την προσκληση του αορατου ενοικου. κ ομως, ο τυπος που μενει απο πανω συνεχιζει, ανα πενταλεπτο, να ανοιγει την εισοδο της πολυκατοικιας, χωρις κανεις να του το ζητησει. προσπαθωντας να βρω μια εξηγηση στην αλλοκοτη αυτη συμπεριφορα, εφτιαξα μια λιστα ιστοριων που ενδεχομενως να κρυβονται απο πισω:
α. ηλικιωμενος με προβλημα ακοης που μπερδευει τη βαβουρα της τηλεορασης με το ηχο κλησης του θυροτηλεφωνου κ προθυμα ανταποκρινεται,
β. πιτσιρικας με προβλημα διαχειρισης της ενεργητικοτητας του που παταει οποιο κουμπι βρει μπροστα του μεχρι να πετυχει αυτο που πυροδοτει τα εκρηκτικα,
γ. φαντασμα πρωην ενοικου, με λυμενα πια ολα του τα θνητα προβληματα, που σπαει πλακα με τους ζωντανους
για να περασει η ωρα, κ οσο ψαχνω για να βρω την τεταρτη πιθανη εξηγηση, φτανει μηχανοκινητος ντελιβερας, παρκαρει, κατεβαινει, ακουμπαει ραθυμα στην τζαμαρια της πορτας κ λιγο μετα, μολις ξανα ο ηχος ακουστει -σαν συνεννοημενος- σπρωχνει κ την ανοιγει. ενταξει, δεν λεω κατι καινουριο - το εχει πει κ ο γκυ ο ντε μωπασσαν πολυ καλυτερα εδω κ εναμιση αιωνα. απο ολα τα ανθρωπινα ενστικτα, αυτο της πεινας επαναφερει παντα τη μυθοπλασια σε συνθηκες σκληρου κ ακαμπτου ρεαλισμου κ υποβιβαζει καθε φαντασιολαγνεια σε ταπεινο ορεκτικο, μεχρι να σερβιριστει το κυριως πιατο της επιβιωσης