ο καραγκιοζης

χθες αργα το βραδυ ταξιδευα απο θεσσαλονικη προς βολο με το αμαξι. η βροχη, στο μεγαλυτερο μερος της διαδρομης, ηταν τοσο εντονη που αν κ ειχα τους υαλοκαθαριστηρες να δουλευουνε στο τερμα, μπροστα τον δρομο πιο πολυ τον μαντευα παρα τον εβλεπα. στο ραδιοφωνο ειχα, χωρις να τον πολυπροσεχω, εναν σταθμο της θεσσαλονικης, ο οποιος ομως καποια στιγμη, καπου εκει στο υψος του λιτοχωρου, χαθηκε, για να τρυπωσει αμεσως στην συχνοτητα του ενας αλλος τοπικος σταθμος της πιεριας. κ μαζι με τον σταθμο εισεβαλε μες στο αυτοκινητο η απανθρωπα τσιριχτη φωνη ενος εκφωνητη, ο οποιος αποθεωνε καποιο τραγουδι που ευτυχως δεν προλαβα να ακουσω.
κ πανω που πηγαινα να αναζητησω καποια αλλη πιο ηρεμιστικη συχνοτητα, ακουσα τον τυπο να ζηταει συγγνωμη απο τους ακροατες του που ειναι "μεσα στην καλη χαρα" κ αυτος κ η εκπομπη του κ που παιζει αποψε τραγουδια "του κεφιου", "της καυλας", "της καψουρας", ενω η χωρα βρισκεται σε πενθος για τους ανθρωπους που χαθηκανε, αλλα "δεν ξερει να πενθει" ή μαλλον ξερει, αλλα φοβαται πως αν το κανει "θα τον πουνε καραγκιοζη", για αυτο κ προτιμα να παριστανει μοναχα τον καραγκιοζη για να βγαζει ενα νυχτοκαματο, "κ αυτο οποτε τον πληρωνουν" κ οχι, "δεν ξερει τραγουδια πενθιμα", αλλα με καποιον τροπο τα πιο πολλα που παιζει στα αυτια του πενθιμα του ακουγονται, "γιατι κατι κακο συνηθως του θυμιζουν", αλλα αλλο το πανθος για τους ανθρωπους που χαθηκανε στα καλα καθουμενα κ αλλο το δικο του που "ετσι κ αλλιως παντα χαμενος ηταν". στη συνεχεια ζητησε καμια δεκαρια φορες ακομα συγγνωμη κ υστερα η τσιριχτη φωνη του κρυφτηκε πισω απο ενα ακομα τραγουδι, που κ αυτο με τη σειρα του, οσο συνεχιζε το αμαξι να κινειται προς τα νοτια, εξαφανιστηκε μες στις στροφες κ στα παρασιτα.
αν κ προσπαθησα, δεν τα καταφερα να ξαναβρω στο ραδιο την εκπομπη του τυπου, αλλα χωρις να ειμαι απολυτως σιγουρος, αφου δεν παρακολουθω κ τοσο φανατικα την ειδησιογραφια, παιζει αυτες να ηταν κ οι μονες δημοσιες συγγνωμες που ακουστηκαν, που ακουγονται κ που θα ακουστουν ολες αυτες τις μερες